Verzameld werk. Deel 3

[p. 437]

IX

Zo kwam de lente en de zomer. Het leven ging zijn gang, in stille eentonigheid. Meneer Dufour had zijn gewone renteniersbezigheden, die niet veel van zijn werkkracht vergden; de meisjes zaten met hun handwerk voor de ramen en gingen tweemaal daags ter kerke; en van het andere, dat hen allen zozeer ontsteld had, werd niet meer gesproken. Adrienne hield haar geheim in 't diepste van haar ziel verborgen en koesterde toekomstdromen; en Raymond vertoonde zich niet meer te paard, met de Verstratsjes, onder haar vensters.

Wat hij deed en wat er van hem gewerd, wist zij niet: hij gehoorzaamde trouw aan haar verlangen.

Tegen het einde van de zomer werd Maries kind geboren: een zoon! Dat was een heerlijkheid en een geluk; juist wat ze allebei zo vurig gewenst hadden! Alles was zo goed en zo gemakkelijk gegaan en Max kwam zelf, op zijn fiets, de blijde tijding aanbrengen. Zij waren allen in opgewonden verrukking en vroegen wie peter en meter zou zijn en onder welke naam het kind gedoopt zou worden.

- Ik kwam u vragen als peter, papa, antwoordde Max.

- Da's goed! zei meneer Dufour, die ontroerd was en even droog slikte. - En als meter?...

- Tante Clemence. Ik hoop dat ze zal willen. Ik moet het haar althans aanbieden. Ik rijd er zo meteen naartoe.

Allen knikten onvoorwaardelijk goedkeurend. Dat was geheel zoals het hoorde. En de naam... de naam?... vroegen zij nieuwsgierig.

Even krabde Max bezorgd in zijn haar en zijn gezicht trok een grimas.

- Wat dat betreft heb ik met Marie enige moeite gehad, zei hij. - Zij wou het absoluut Sylvain heten, omdat ze die naam zo mooi vindt. Ik heb haar eindelijk doen begrijpen dat dat

[p. 438]

niet kon, dat we 't uit egards voor Tante, haar naam moesten geven. Clement dus, zei Max glimlachend - met als tweede naam die van papa: Louis, en als derde naam, om ook Marie tevreden te stellen: Sylvain. Clement Louis Sylvain Dufour, dus. Dat klinkt volstrekt niet onaardig.

Zij waren het allen volkomen daarmee eens. Meneer Dufour, zeer ontroerd, kuchte schor en wreef aan zijn ogen. De meisjes waren een en al opgetogenheid en vertedering en wilden dadelijk moeder en kind gaan zien. Meneer Dufour moest erin toestemmen dat Floorke zonder verwijl de landauer inspande, terwijl Max in aller ijl naar de Tantes toe reed.

Tante Clemence was werkelijk zeer verrast en verblijd en stemde dadelijk geestdriftig toe. Haar hard gezicht ontlook in een glimlach die er helemaal niet bij paste en bijna op een grimas leek. Ook Tante Estelle sloeg haar handen samen van ontroering en zelfs tante Victoire had een zwijgend gegrinnik van goedkeuring. Zij tracteerden Max op een glas port en haalden een kistje sigaren te voorschijn, wat nog nooit gebeurd was. Max wist niet eens dat zij er hadden en manifesteerde verrukt-glimlachend zijn verrassing.

- 't Is voor meneer de Pastoor als hij ons komt bezoeken, antwoordde tante Clemence deftig, bijna plechtig.

Onder het drinken van zijn glaasje port, vroegen zij hem hoe of het nu gesteld was met Adrienne en of ze zich nog enigszins gelegen liet aan die meneer daar... ge weet wel,... die... Raymond, van de ‘Carvin’.

- O, absoluut niet meer... dat is helemaal uit en vergeten, verzekerde Max.

- Gelukkig, zei tante Clemence op hooghartige toon. Tante Estelle vouwde haar handen en keek smachtend: tante Victoire blies even en blikte nijdig van zich af.

Hij kreeg een tweede glaasje port en bij 't vertrekken moest hij enkele sigaren in zijn zak stoppen.

- En met de politiek, hoe is 't daarmee gesteld? vroeg tante Clemence.

- Goed Tante; ik denk wel dat ik in oktober tot provinciaal raadslid zal gekozen worden.

Tante Clemence knikte ernstig met het hoofd.:

- 't Zou wel een grote eer voor de familie zijn, meende zij.

[p. 439]

- 't Is ook de weg om wellicht verder te komen, zei hij, gemaakt nederig.

Ernstig-instemmend hoofdknikten zij alle drie.

De doopplechtigheid, in 't kleine stadje, was iets buitengewoons. Alle drie de Tantes waren meegekomen en Tante Clemence hield haar petekind over de doopvont alsof zij 't kind Gods zelf in haar armen droeg. Tante Estelle schreide. Tante Clemence keek haar streng-berispend aan, maar zij kon 't niet helpen: de ontroering overweldigde haar. Tante Victoire hield zich goed. Alleen kreeg zij een soort van afkeergrijns toen 't wicht begon te huilen. Meneer Dufour stond er onhandig bij, niet goed wetend welke houding aan te nemen. De drie nichtjes, zeer onder de indruk, bleven roerloos, met grote ogen, op een afstand.

Bij Max aan huis was 't een vertederend feestje. Marie was reeds zo goed hersteld, dat zij, behalve haar familieleden, ook enige intieme kennissen kon ontvangen en die omringden haar bed, waarin zij zalig lag te glimlachen, met haar kindje naast zich. Het mormel werd bewonderd, er werden gelijkenissen gevonden en af en toe drukte Marie het zacht tegen zich aan en zoende het met een innigheid zoals alleen een moeder kan. Toen stonden de Tantes en de nichtjes daar even bij als vreemden. Toen lag er als 't ware, voor een ogenblik, een afgrond tussen die jonge moeder en die andere, verdorde vrouwen. En ook de mannen voelden er zich niet op hun plaats, en stonden er een wijl als indringers, bijna als vage schuldigen. De heilige atmosfeer van het moederschap heerste... Alleen de moeder en het kind bestonden, al het andere was maar toeval, bijzaak.

Zij bleven niet te lang; Marie mocht niet vermoeid worden. Max begeleidde hen stilletjes uit de kamer en daar, op een tafeltje, lagen prachtdozen met dragees en pralines, uit vrijgevige beurs door Tante Clemence voor de bezoeksters geschonken.

Het was een dag van louter vreugde en geluk, vol harmonie en zacht-ontroerde stemming.