Verzameld werk. Deel 3

[p. 450]

XIII

De schone wijde poorten van de lente stonden alweer stralend open... de wereld herleefde!

De heldere dagen waren veel te lang geworden om 's avonds ongemerkt op liefdesrendez-vous te kunnen uitgaan; en Adrienne en Raymond hadden alleen nog hun geheime brief-wisseling, die trouw door Floorke werd heen en weer bezorgd.

Zij leden niet onder die gedwongen verwijdering van elkaar. Er was iets nieuws in hun liefde gekomen; iets sterks en rustigs. In hun brieven zegden zij aan elkander wat zij mondeling niet zeggen konden; en er was tussen hen een band gesmeed, sterk als de eeuwigheid, die niet meer zou verbroken worden.

Zij zouden wachten, zij wachtten... maar niet tot in 't oneindige. Zij hadden onderling een datum bepaald, tot het begin van de volgende winter. Als er vóór die tijd geen verandering kwam - dat wilde zeggen als er toen nog geen hoop was dat ze zich met de goedkeuring van familie, en Tantes aan elkaar konden verbinden - dan zouden zij de wereld voor een fait accompli stellen: zij zou zich laten schaken, met hem wegvluchten!

Na welke strijd was ze tot dit besluit gekomen! Zij wist het zelf niet. 't Was in haar opgeweld als een ontembare natuurkracht. Zij had alles overboord gegooid, zij was ineens totaal veranderd, omgekeerd, na die dagen van onmenselijke zielefoltering, toen zij, eindelijk bezwijkend, op een avond weer in zijn armen was gevallen. Zelfs de onheilspellende vermaningen van meneer de pastoor hadden geen vat meer op haar; zij was niet meer te biecht bij hem gekomen; zij voelde geen troost meer in de gedachte dat hij haar de rechte weg zou wijzen.

[p. 451]

Raymond zag zij af en toe van ver, maar zonder ooit met hem een woord te kunnen spreken. Weer kwam hij nu en dan, doch zelden, met de Verstratsjes of alleen door het dorp te paard gereden, en, daar zij telkens door zijn brieven wist wanneer hij komen zou, zorgde zij ervoor dat zij hem even zag en een vlugge blik met hem wisselde. Verder was hij elke zondag in de hoogmis en daar kon hij haar, ongemerkt, langer en rustiger opnemen.

Zij zag er weer veel beter uit... en toch... toch was er iets in haar dat anders was als vroeger... iets dat hem vreemd voorkwam en vagelijk verontrustte, 't Zat in de blik waarmee zij hem aankeek. Vroeger, onder zijn blik, sloeg ze dadelijk haar ogen neer en kleurde. Nu deed ze dat niet meer. Nu keek zij hem aan en bleef hem aankijken, zo vreemd, zo starend, en soms met zulke gedurfde; bijna wilde uitdrukking, dat hijzelf er meer dan eens voor, gegeneerd, de ogen neersloeg. Het maakte hem gejaagd en angstig, en, hij kon het niet helpen en telkens dat hij dat beeld verjoeg kwam het hardnekkig zich weer opdringen; de blik waarmee zij hem soms aankeek, deed hem denken aan de blikkerende ogen van zijn koeien, wanneer zij wild werden en de stier in de nabijheid ruikten. Hij griezelde daarvan en voelde dan weer grote liefde en medelijden. Hij las in haar ogen de hartstochtelijke gloed van wat zij hem beloofd had en zijn ganse wezen spande zich om dat geluk voor hen beiden te verwezenlijken.