Verzameld werk. Deel 3

[p. 526]

XXI

Toen kwam er eensklaps een verrassing in haar leven, waarop zij helemaal niet had gerekend.

Zij had nooit veel omgang gehad met haar oudere broer en zuster, die allebei getrouwd en van huis weggegaan waren, toen zijzelf nog een kind was. Zij zagen elkander slechts een paar keer in het jaar, op feestdagen en kermissen; en al was hun wederzijdse verhouding goed en hartelijk, tot echte, onderlinge intimiteit kwam het toch niet. Het waren ook zulke verafgelegen dorpen, waar zij woonden; het was een hele reis om er te komen. Fielemiene, haar zuster, had geen kinderen. Stanus, haar broer, had er daarentegen vele: haast ieder jaar kwam er een bij, maar het toeval wilde, dat het allen jongens waren. De hoop nog een meisje te krijgen was feitelijk reeds lang door beide ouders opgegeven en zij hadden zich daar ook al in geschikt, toen plotseling dat onverwacht en onverhoopt geluk toch eindelijk gebeurde en Stanus, op een ochtend, stralend van geluk en vadertrots vóór zijn beide ouders stond. Hij bezat zichzelf niet meer van opgewonden vreugd en hij was hals over kop gekomen om Uleken te vragen of zij meter van het meisje wilde zijn.

Zo iets kan men niet weigeren en Uleken stemde dan ook dadelijk toe en poogde zelfs zich tot de geestdriftige hoogte van haar broeder op te winden, hoewel ze in de grond van haar gemoed vrij kalm bleef. Zij was tevreden en gelukkig over het zo lang en zo vurig verlangde geluk van haar broer en haar schoonzuster, maar ook niets meer. Zij kreeg zelfs een soort angst om alleen de tocht te ondernemen: het was zo ver, vond ze - en vroeg haar broer of Natsen niet met haar zou mogen meekomen.

- Natuurlijk... natuurlijk... hoe mier hoe liever! antwoordde Stanus, die in zijn opgewonden, vaderlijk geluk bij voor-

[p. 527]

baat alles goed vond.

Zodra haar broer vertrokken was, liep Uleken naar Natsen toe en vroeg deze of ze haar zou willen vergezellen.

Natsen aarzelde, bleek niet erg toeschietelijk.

- 't Es 'n huele reize! tobde ze.

- 'k Zal ou reize betoalen, beloofde Uleken.

Maar nog zei Natsen niet ja.

- Woarom 'n wilde gij toch niet? klaagde Uleken.

- Woarom 'n wilde gij noeit nie mier meegoan mee mij noar Irma's? verweet Natsen.

- Uleken voelde tweestrijd. Zij had het nu beloofd aan Stanus en ging toch zo ongaarne alleen. Zij had een zonderlinge angst, bijna een afkeer om er alleen naar toe te gaan. En toch wou ze gaan; zij kreeg nu eensklaps een soort heimwee naar dat onbekende wicht, dat haar naam zou dragen en waarvan zij meter worden zou.

- Hawèl, zei ze, zich geweld aandoend, - os ge mee wil goan, zal ik uek nog ne kier mee ou noar Irma's meegoan.

- Wannier? vroeg Natsen dadelijk.

- Te noaste zondag, of te langste zondag en acht doagen! beloofde Uleken.

- Goed! zei Natsen. - 'k Zal meegoan.