Verzameld werk. Deel 3

[p. 549]

XXX

Waar nu naartoe?... Zij stonden daar even radeloos bij de lindekens, onder de strak-bloeiende sterrenhemel. Uleken kon haar angst en droefheid niet beheersen; zij schreide wanhopig.

- Ge moet koeroaze hên, bezinne. We zillen zoeken tot da w'hem vinden! zei Remi, die door het bier gans opgemonterd was.

- We 'n zillen hem nie levend mier zien! snikte Uleken. - Tuttuttut... We zillen hem vinden, zeg ik ou!

Eulalietje kwam zich tegen haar tante aanvleien en nam haar troostend de hand.

- We zillen onderwig nen onzevoader lezen, tante, fluisterde zij zacht.

Remi maakte een soort plan op.

- Loat ons nou iest, zei hij - noar 't hof van Natsen Verschelde goan. Vinden w'hem doar niet, we goan tot aan Broospèrs hof. Es hij doar uek nog niet, we goan tot aan 't kastiel.

- Tot aan 't kastiel?! schrikte Uleken.

- Joa zeker, tot aan 't kastiel. Menier Santiel, as burgemiester van de gemiente, moet in kennesse gesteld worden mee da geval en hij zal ons meschien de sampitter mee geven om t' helpe zoeken.

- Och Hiere! jammerde Uleken.

- Tot aan 't kastiel, dus! voer Remi opgewonden voort. - En, os we doar uek nie clair 'n komen, noar 't dorp, bij Irma!

- Och Hiere, zue verre 'n zoedt hij nie geroaken! zuchtte Uleken.

- Dat 'n wete gij niet! Ouwe meinschen hên somtijds zuk 'n oardige gedachten!

[p. 550]

- In elk geval, zei Uleken, - ier da we zue verre goan loat ons toch iest nog ne kier noar huis goan kijken. Wie weet of hij uit zijn eigen nie weeromme gekierd 'n es.

Die woorden gaven plotseling weer enige hoop. Allen begrepen de mogelijkheid. Zij talmden niet langer; zij stapten vlug, als eensklaps aangetrokken, naar de boerderij terug. De stallantaarn danste wild hun schaduwen over de krakende sneeuw. Bij 't hek aarzelden zij even, het licht omhoog, kijkend met speurende ogen. En Remi riep weer, met harde, heldere stem:

- Boas Elemetier...! Woar zijde gij?

Roerloos, met kloppend hart, stonden zij te luisteren. Stilte alom. Enkel 't geblaf van de honden op de hoeven en heel in de verte, een trein, die met langgerekt geruis door de sonore winteravond reed.

- Oo... gien kwestie van... schudde Uleken droevig het hoofd.

Zij stapten het erf op, kwamen bij de achterdeur. Zij stond nog steeds op een kier, precies zoals zij haar gelaten hadden. Zij drongen binnen, zochten heel het huis af.

- Voader, woar zijde gij toch? weeklaagde Uleken. Maar geen antwoord kwam.

- 't Es om zot te worden! 't Es om iets van te krijgen! snikte Uleken.