Verzameld werk. Deel 3

[p. 592]

XLIII

't Begon al vaag te schemeren, toen Uleken en Natsen op hun beurt ook afscheid namen om met Eulalietje naar 't gehucht terug te keren. Ook zij zagen Allewies nu nergens meer en dat scheen stillend op hun gemoed te werken.

Zij liepen zwijgend naast elkaar, ieder verdiept in haar eigen gedachten. Bij de invallende duisternis zagen zij nog nauwelijks elkanders gelaatstrekken en ook dát werkte stillend en dempend. Wat zou het ook baten om nu al dadelijk verder daarover te praten? Het moest eerst bezinken, zich kristalliseren. Woorden zouden nu enkel kwaad bloed kunnen zetten. Een gedragslijn moest gevonden worden, waarnaar men zich dan rustig richten zou.

Zij haastten zich om nog vóór donker thuis te zijn. Het veld lag triestig-grijs, met vuile sneeuwvlekken hier en daar; en achter de verre, donkere bomenmassa's was er een loodkleurige hemel, met enkele dof oranje vegen, daar waar de zon achter wolken was ondergegaan. Men voelde in de atmosfeer een kille triestigheid, die de gemoederen neerdrukte.

Zij kwamen aan het gehucht. In De Floncke blonk reeds licht achter de glazen portaaldeur. Op het onzichtbaar kasteel galmde even een bel; uit een schuur klonk dof de cadansslag van een dorsvlegel.

- Ik peize dat 't van den nacht were zal snieuwen of regenen, zei Natsen.

- 'k Peis het uek! antwoordde Uleken.

Eulalietje zei niets.

Toen zij voorbij het boerderijtje van Broospèr gingen, hadden zij even een onwillekeurig gebaar van schrik. Stond daar niet iemand, half verscholen in de schemering, achter de heg? Allewies...! die hun terugkomst bespiedde! Natsen en Uleken twijfelden. Eulalietje had even een vreemde beweging

[p. 593]

gemaakt.

Zij waren blij, toen zij eindelijk weer thuiskwamen en zich aan 't goede haardvuur konden warmen. Remi was nog bezig in de stallen; maar Melanie had alvast de tafel voor het avondmaal geschikt en was ook met haar eten klaar.

- Tante, os ge 't mij niet kwoalijk 'n neemt, ik zoe liever niets eten en direct noar mijn bedde goan. 'k Hè toch zulk 'n huefpijne! zei Eulalietje met een matte stem.

- Watte! Goade zelfs niet 'n zacht gekookt eitsjen eten, kind? vroeg Uleken bezorgd.

- Nien ik, tante, liever niet. 'k Zoe liever noar mijn bedde goan.

- Lijk of ge wilt, kind, zei Uleken.

Zij lieten haar gaan en schoven dicht naast elkander bij het vuur onder het gebruiken van hun avondmaal. Zij praatten nu druk en met gedempte stem, terwijl Melanie in het achterhuis bezig was.

- Es da nou toch nie schrikkelijk! 'k Zoe d'r mijn dued aan hoalen! fluisterde Uleken met uitgezette ogen.

- Ik vinde dat heur voader en heur moeder 't moeten weten, zei Natsen.

- O! schrikte Uleken, - Stanus zal heur sloagen geên os hij doarvan huert en heur direct noar huis doen komen.

- Da woare meschien nog 't beste! meende Natsen.

- Watte! Sloagen geên?

- Nien, nien; moar heur noar huis doen komen.

Uleken vouwde haar handen in elkaar en schreide:

- Da kind es 't ienigste plezier in mijn leven. 't Es veur heur da 'k hier in 't slameur op da hof blijve zitten. Wat moe 'k ik hier alliene zitten doen?

- G'hèt mij toch nog! trachtte Natsen te troosten.

Uleken zei niets meer. Zij wilde haar trouwe vriendin niet grieven door teleurstellende vergelijkingen. Zij was ook zo moe in haar hoofd en zo innig bedroefd, dat zij niet helder meer denken kon.

- Loat ons nou liever nen onzevoader lezen om Gods groassie af te smieken! stelde zij voor. - Meschien zal onze lieven Hier ons wijzen, wat da we moeten doen!?

Zij knielden beiden vóór het haardvuur neer en baden, met

[p. 594]

nederig gebogen hoofd en samengevouwen handen. Zacht knetterde het langzaam kwijnend vuurtje, waarvan de nog even op en neer dansende liktongetjes soms met een vluchtige gloed hun wangen kleurden. Zij waren beiden mooi en fris geweest in hun jeugd; zij hadden beiden nog mooie restes, die in de warme gloed even opfleurden; en zoals ze daar naast elkander zaten neergeknield, deden ze denken aan twee biddende nonnetjes, die van elke eigen ambitie hadden afgezien en nu nog maar voor een hoger ideaal wensten te leven. Onze Lieve Heer zou zich over hen ontfermen, hun wijzen wat ze doen moesten. Vast geloofden zij aan zijn tussenkomst, aan zijn hulp in hun radeloosheid. Zij zouden voorlopig maar niets doen; zij zouden wachten en bidden en hopen, tot de te volbrengen plicht zich ondubbelzinnig voor hen openbaarde.

Gesterkt rezen zij overeind, maakten vroom een kruis, wensten elkander ‘goe nacht’ en gingen naar bed.