ficiat, menier Gontran! 't Zal ou pepá en ou memá plezier doen, as z' ou were zien!
- 'k Peis 't toch, voader Tieste! 't Es te minste 'n bewijs da g' ou buiten de luepgroaven uek keunt nuttig moaken! meende hij, nederig doend.
De kleine hond kwam voorzichtig aan een der grote snuffelen. Deze liet hem roerloos bij zich komen en toen hij dicht genoeg was, gaf hij hem een nijdige snauw zonder te blaffen. De kleine wipte jankend achteruit en snauwde venijnig tegen, alle vier zijn poten gestrekt en de haren overeind.
- Mirza! riep meneer Gontran berispend.
Vader Tieste werd gejaagd.
- Hawèl, menier Gontran, 't hee mij veel plezier gedoan da 'k ou in goeje gezondheid gezien hè, moar nou zoe 'k moeten vuersrijen, zulle! 'k Zoe doanig geirne veur den donkeren were thuis zijn en de doagen worden kurt.
- Wete watte? zei meneer Gontran, - 'k Goa zueverre mee ulder mee. Den donderdag achternoen hè 'k altijd congé, moete weten, en dan goa 'k nogal geirn ne kier tot aan de mosselhoave wandelen.
- Hawèl goed; kom mee ons op de kerre; we keunen onderwig van 't ien en 't ander klappen.
- Zoe da goan? lachte meneer Gontran.
- Woarom niet! Mee drijen op de planke. We 'n zijn amoal nog gien dikke. Wete wat da ge doet: pakt ou ondeken op ou kniens.
Zo gezegd, zo gedaan. Zulma ging naast vader zitten en meneer Gontran naast Zulmatje, met Mirza op de knieën.
- Geneer ik ou niet te vele, mademoiselle? vroeg hij beleefd.
Zulmatje kreeg een kleur als vuur. Mademoiselle! Hij noemde haar mademoiselle, als een echte jongedame.
- O, nien 't, menier, in 't minste niet! antwoordde zij, stralend glimlachend.
In volle vaart reden zij over de smalle, kronkelende dijk. De kar hotste door geulen en poelen en meneer Gontran, die daar niet aan gewend was, moest zich stevig aan de zijkant vasthouden, tot groot vermaak van Zulmatje, die hem telkens geruststellend zei, dat hij niet hoefde bang te zijn voor
Auteursrechtelijk beschermd