opgeheven.
- Da es azue van 't zelfs gekomen binst den oorlog, menier Aamidé! zuchtte zij eindelijk.
Er was een stilte. Hij keek haar door zijn uilebril aan en zijn kleine handjes beefden. Hij legde de rechterhand op haar schouder.
- Ge verstoat toch wel, Zulma, dat doar niets goeds 'n kan van komen. Verstoade da niet?
Zij knikte zwijgend, dat zij 't wel begreep, dat ze 't met hem eens was.
- Wel... woarom doede dat dan?
Zij wist het niet; zij haalde triestig haar schouders op, om te beduiden, dat zij het niet wist.
- Madam es kwoad, huel kwoad! voer meneer Aamidé voort.
- Ze wilde zelve noar ou toe komen, moar 'k hè 't heur belet. 'k Zal ou helpen, Zulmatje; moar ge moet willen meehelpen en mij ien belofte doen. Zilt ge 't doen?
Het meisje aarzelde. Even richtte zij haar betraande ogen naar meneer Aamidé op.
- Zilt ge 't doen, Zulmatje? herhaalde hij dringender, de beide handen op haar schouders leggend.
Zwijgend en gedwee knikte zij van ja, zonder te weten, wat hij van haar verlangde.
- Da g' hem nie mier 'n zilt zien! Da ge nie mier tegen hem 'n zilt spreken! Da g' hem nie 'n zilt schrijven!
Het kostte haar zo'n moeite en zij was zo diep bedroefd. Hij moest het tot driemaal toe met klem herhalen alvorens zij sprakeloos-toestemmend knikte.
- Merci, Zulmatje; merci, lief kind! dankte hij bevend. En hij neeg naar haar toe om haar te zoenen.
Zij liet het gebeuren, weerloos als een slachtoffer. Hij knelde haar plotseling, in seniele vervoering tegen zich aan en drukte zijn bevende lippen op haar frisse mond.
- Past op, menier Aamidé; Leonard zoe 't keune zien! zei ze, machinaal de hand over haar lippen strijkend.
Hij knelde haar nog eens met kracht tegen zich aan en liet haar los.
- 'k Zal veur ou zorgen; ge zil loater rijke zijn! stamelde hij bevend.
En haastte zich weg.
Auteursrechtelijk beschermd