Verzameld werk. Deel 3

[p. 892]

XV

- Woarom Pat dat doet? zei Dzjeurens tot Ivan, terwijl zij samen wandelend huiswaarts gingen. - Niet om ou plezier te doen, natuurlijk, aangezien hij ou nie 'n kent. Hij doet het enkel en allien om Keane, ouën ‘boss’ te hinderen.

Ivan bleef van verbazing stilstaan.

- Wa kan hem da schelen! riep hij.

Dzjeurens glimlachte geheimzinnig.

- 'n Vreiwenhistorie! fluisterde hij.

Ivan keek Dzjeurens ongelovig aan. Wat voor 'n vrouwenhistorie kon er wel bestaan tussen hem, zijn ‘boss’ en O'Healy! Hij begreep er niets van.

- 'k Verstoa da ge 't nie verstoat, moar ge zilt het wel goan verstoan! schertste Dzjeurens. En hij vertelde:

- Er woonde, in Blue Springs, niet ver van het huis, dat we zo straks verlaten hebben en waar Pat O'Healy zijn kamers heeft, een heel schoon jong meiske van ouders, die weinig of geen fortuin bezaten. Zij was typiste op een kantoor, gelijk zovele meiskes van haar stand en elke dag trok zij viermaal voorbij het huis, waar Pat O'Healy woont. Pat had haar opgemerkt en werd op haar verliefd. Hij vroeg haar ten huwelijk en er was alle kans, dat hij haar krijgen zou, toen eensklaps zich 't gerucht verspreidde, dat ze wel trouwen ging, niet met Pat O'Healy, maar met een schatrijke oude man, een gescheiden man, die hier in de buurt van de stad een kolossaal grote fabriek had.

- Keane?... kreet Ivan.

- Precies! glimlachte Dzjeurens.

- Hoe kwam hij doar in kennesse mee? vroeg Ivan verbaasd.

- In de bank zelve woar da ze typiste was.

- En?

[p. 893]

- En 't gebeurde! Pat kreeg zijne congé en Gladys [z'hiet Gladys] wierd mistress Keane. Begrijpt ge nu waarom Pat zulk een hekel heeft aan Keane en hoe hij alles doet om hem te pesten?

- Door werklui uit zijn fabriek weg te trekken?

- Juist. Ik weet nu reeds van negen, die hij er in twee jaar tijds heeft uitgehaald.

- Zue, zue, zue! murmelde Ivan nadenkend. En voor het eerst sinds hij in Amerika was, voelde hij iets van de Amerikaanse business-geest tot zich doordringen. Ja, nu begreep hij Pat beter en zag meteen hoe hij wellicht zijn voordeel uit het geval kon halen. Alle wantrouwen was uit hem verdwenen; hij moest nu maar de zaak stilletjes haar gang laten gaan en afwachten. Hij voelde zich ineens gans opgewekt en vrolijk. Dzjeurens was flink bezig met fortuin te maken dank zij de tussenkomst van Pat. Waarom zou hij dat ook niet kunnen? Hij zag reeds weeldeschemeringen in 't verschiet: geld dat hij zou afzenden aan Moeder en Peetsen; financiële hulp en steun aan Clotilde en voor zichzelf een prachtkamer in een mooi gedeelte van de stad, als daar waar Pat nu woonde. Voor het allereerst voelde hij zich thuis in 't nieuwe land en zijn meestal ernstige en zelfs ietwat zwaarmoedige ogen vulden zich met een lichte glans van geluk.

- Weet Keane dat van Pat? vroeg hij.

- Natuurlijk! zei Dzjeurens. - Hij weet er alles van en 't moakt hem roazend. 't Es tegenwoordig lastig om wirkvolk te krijgen en telkens zit hij weer zonder. Hij zoe Pat vermuerden als hij kon!

Zij liepen even glimlachend stilzwijgend, elk met zijn eigen gedachten bezig, door een lange, rechte, mooie laan vol weelderige ‘residences.’ De late oktobernamiddag was schitterend; de ondergaande zon goot goud over de stralende herfstlovers onder puurblauwe hemel. De meeste wandelaars droegen nog hun zomerkleren en de mooi geklede dames waren als opgezette bloemen in de lichte rijtuigjes. Men voelde als 't ware de deftige weelde van al die statige verblijven midden in hun fijn-verzorgde tuinen.

- Doar moe hier geld zitten! zei Ivan met een soort vrome eerbied.

[p. 894]

- Hier!?... Van huis tot huis miljoenen en miljoenen! jubelde Dzjeurens. - 't Es in deze wijk, da ouën ‘boss’ uek weunt; wete gij da niet?

- Ba nien ik; woar weunt hij? vroeg Ivan verwonderd.

Dzjeurens keek aandachtig naar de huizen en telde de nummers: 345 - 347 - 349 - 351. - Hier! zei hij, even vóór een prachtwoning stilhoudend.

Het was als een kasteel midden in de luxestadswijk. Drie treden op naar een bordes vol bloemen; een lange rij glanzende ramen, waarachter prachtgordijnen hingen. Gouden en purperen bomen op een mollig-groen geschoren grasveld; en achter 't openstaande ingangshek met vergulde spijlen, een breed, zachtkronkelend grintpad, dat naar de stallingen en bijgebouwen leidde.

- O! da es schuene! riep Ivan in verrukking.

Maar hij kreeg een duw in de zij van Dzjeurens, die dringend zijn aandacht opeiste.

- Kijk! Kijk! z' es doar! fluisterde Dzjeurens.

- Wie dátte? vroeg Ivan verwonderd.

- Mistress Keane, de vreiwe van den ‘boss.’

Ivan hield zijn adem op en keek, met grote, starre ogen. Daar kwam een rijtuigje van 't erf gereden, lichtgeel, met glinsterende wielen, getrokken door een nerveuze alezan met lange staart en glanzende robe. Het mooie dier droeg zo weinig mogelijk harnas en in het hoofdstel staken twee rode roosjes, als een koketterie van elegante vrouw. Een jonge dame mende, heel alleen in het rijtuig gezeten. Zij was gekleed in beige kleur met witte blouse onder een half open zomermanteltje en droeg een blauw capote-hoedje met witte veer. Zij had frisroze wangen en donkere, uitdrukkingsvolle ogen. Haar lippen waren rood als pioenblaadjes. In een sierlijke zwaai verliet zij het erf en reed de laan op in flinke draf, met glinsterend gewentel van spaken.

- Hawèl, wat denkt er ou van? vroeg Dzjeurens olijk glimlachend.

- 't Es 'n schuene, zulle! antwoordde Ivan met overtuiging, terwijl zijn geboeide blik het rijtuig volgde. - Moar woarom rijdt ze zue ziere; en zue alliene!

- Altijd! zei Dzjeurens. - Altijd allien en in volle vitesse.

[p. 895]

Z'es al drij kiers ‘gefined’ wegens ‘furious riding!’

- Wa zegde doar? vroeg Ivan, die niet begreep.

- Da z'al drij kiers in contraventie gepakt es om te ziere te rijen. Iene van die kiers es 't zelfs Franklin, die ze gepakt hee!

- Allo dan! verwonderde zich Ivan. Maar zijn gedachten volgden de mooie jonge vrouw in haar snelle rit en hij vroeg:

- Hoevele zoen ze wel in leeftijd schillen, zij en heure man?

- Keane es zevenentsjestig en zij zesentwintig! wist Dzjeurens mede te delen.

- Mier dan viertig joar! zei Ivan hoofdschuddend. - Gien kinders?

- Wel nie! lachte Dzjeurens.

- Geluk en gien geluk! filosofeerde Ivan. - Al wat dat heur herte lust, al wat da de fortune kan geven en toch!...

- Da zilde vele zien, hier in Amerika: ouwe, versleten mannen mee schuene jonge vreiwen! De man uit hueveirdije; de vreiwe veur 't geld!

- 'k 'n Zoe in heur ploatse nie willen zijn! zei Ivan.

- En ik in de zijne niet! lachte Dzjeurens. - D'r worden almets oardige dijngen over heur verteld.

- Uit zjaloesheid misschien! meende Ivan.

- Misschien! zei Dzjeurens, raadselachtig glimlachend.