Verzameld werk. Deel 3

[p. 921]

III

't Was eigenlijk niet in New York zelf, maar in Jersey City, de stad vlak tegenover, dat Ivan zijn werk zou vinden. Gelukkig maar. Jersey City was een kalm dorp, vergeleken bij de hel van New York.

Hij werd afgehaald aan de trein door de agent van de autozaak, een vlug mannetje met felle ogen, die door Mr. Keane was gewaarschuwd en hem onmiddellijk naar 't hotelletje bracht, waar hij een onderdak zou vinden. 't Was aan de grens van de stad, op een hoogte met mooi uitzicht en dicht in de nabijheid van de garage.

- Gij zult niet heel alleen zijn van uw land bij mij, glimlachte de agent. - Er werkt in mijn garage een Vlaming, die Bruycker heet. Kent ge die naam in Vlaanderen?

- Bruycker! jubelde Ivan verrast. - Zeker; dat is wel een echt Vlaamse naam. Kan hij nog Vlaams spreken?

- Natuurlijk, hij is hier nog maar pas een jaar. Hij heeft lang heen en weer gevaren op de boten, tot hij er op zekere dag genoeg van had.

Ivan verheugde zich bij voorbaat op de kennismaking. De vrees voor heimwee, die hij in zich reeds voelde opkomen, werd er veel minder door. Die Bruycker kon hem wel een vriend worden tijdens zijn kort verblijf.

- Ik ook ben eigenlijk van Vlaamse afkomst! voer de agent vriendelijk voort. - Mijn naam is Van Iderstine. Mijn overgrootouders kwamen uit Vlaanderen.

- Zo! verbaasde zich Ivan. 't Was hem eensklaps te moede of hij zich niet helemaal in den vreemde voelde. Hij was vol goede hoop die eerste avond van zijn aankomst.

Na een rustige nacht en een stevig ontbijt, begaf hij zich welgemoed naar de dichtbije garage. Een man van middelbare leeftijd stond er onbeweeglijk vóór de wijdopen poort, als 't

[p. 922]

ware wachtend. Ivan voelde instinctmatig, dat het zijn landgenoot was.

- Zijde gij Bruycker? vroeg hij aarzelend.

- Joajik! antwoordde de man in welbekend Vlaams dialect.

- Kom moar binnen.

Ivan kreeg de indruk of hij Dzjeurens voor zich had. Zelfde soort gezicht, ook, hoewel minder, door pokkeputten geschonden, zelfde oogopslag, bijna dezelfde stem. Alleen merkbaar groter en steviger van gestalte. De gelijkenis was zó sprekend, dat Ivan hem zei:

- 't Es lijk of ik ou al mier gezien had. Ge doe mij denken aan 'n kennisse van ons die Dzjeurens hiet.

- Miel Dzjeurens! riep Bruycker verbaasd.

- Joa.

- 't Es ne kozijn van mij! lachte Bruycker. - Zijn moeder en de mijne woaren halfzusters. Weunt hij nog altijd in Blue Springs?

- Joajoa hij! We zien hem dikkels!

Wat 'n heerlijkheid voor Ivan, die onverwachte kennismaking! Nu voelde hij zich helemaal geen vreemde meer. - Wa ben ik blije da 'k ou zie! zei hij, en drukte Bruycker warm de hand.

- O! 't zit hier vol mee Vloamingen, amoal wiggeluepen van de schepen! lachte Bruycker. - Kom binnen. Ik ben het die ou moe lesse geven.

In de garage liepen enkele kerels, deuntjes fluitend, met gereedschap heen en weer; anderen stonden kijkend om een grote auto, waarvan het ingewand garis open lag, als van een geslacht dier. Bruycker stelde de nieuweling voor. De kerels groetten kort en gingen, weer aan 't kijken en aan 't fluiten. - Kijkt uek! zei Bruycker. - Ge keunt meedien ou ieste lesse nemen!