Verzameld werk. Deel 3

[p. 979]

XXIX

Ivan was mistroostig, zenuwachtig... Wat moest hij nu doen? Hij wist het niet. Een machteloosheid drukte hem neer. Hij voelde, nog onbepaald, dat hij nu moest trachten van knecht meester ie worden; maar hoe? Mr. Keane had zich aldus, met eigen krachten, opgewerkt; maar zou hij dat ooit kunnen?

Elke ochtend kwam hij, als naar gewoonte, in de luxewoning van zijn meesteres aan, en wachtte daar op haar bevelen. Veel was er voor hem nu niet te doen: boodschappen in de magazijnen, af en toe visites. Zij droeg nu rouwkleren en al dat wit en zwart omlijstte zo mooi haar fris gezicht en haar slanke leden. Zij was ontroerend mooi en op straat keken de mensen haar na.

Ivan trilde telkens als hij haar zag. Zijn armen deden pijn van verlangen om haar te omstrengelen; en hij durfde niet. Haar ogen zeiden hem, dat hij niet mocht; haar mooie ogen, die hem zo dikwijls in streling gelokt hadden. Hij wachtte op diezelfde blik van vroeger en hij kwam niet. Waarom kwam hij nu niet? Wat was er eensklaps veranderd? Treurde zij om de dood van haar oude man? Neen; hij voelde instinctmatig, dat zij er niet om treurde. Hoe kwam het dan dat juist datgene, wat hem dichter tot haar had moeten brengen, hem van haar verwijderde? Hij begreep het niet. Was en bleef hij dan toch maar de knecht en niets meer? Een gril van een ogenblik; iets dat zij verlangd, gewild had in een uur van lichamelijk verlangen, zoals zij haar cocktail gebruikte vóór tafel! Die krenkende vergelijking kwam telkens weer vlijmend in hem op. Haar cocktail, af en toe was hij haar cocktail; en niets meer. Zij zou hem nog vragen, als ze behoefte aan hem had, maar anders niet. Hij zelf kon niets bespoedigen, hij moest wachten, wachten en folterend lijden van wil-

[p. 980]

de begeerte.

Eens, op een namiddag, zond zij hem door een van de dienstmeisjes de boodschap, dat hij met de auto Mr. Pupke en Mr. O'Healy moest gaan afhalen en bij haar brengen. Ivan meende verkeerd verstaan te hebben en zond het meisje om nader toelichting. Ja, het waren wel die beide heren, die hij moest gaan halen; en daarna ook een notaris en een advocaat, waarvan hij het adres kreeg.

Ivans handen beefden om het stuur. Wat! O'Healy, haar vroegere verloofde; en Pupke, Mr. Keanes concurrent! En dan die advocaat en die notaris; wat was er aan de hand?

De zitting duurde lang in Mrs. Keanes residence. Ivan zat zich in ongeduldig wachten te verbijten. Toen de heren eindelijk buitenkwamen las hij opgewektheid op hun warme gezichten. Zij praatten druk over dingen, die hij niet kon begrijpen.

Twee dagen later was er nog eens een vergadering. En de week daarop volgend nog twee vergaderingen, waarvan de laatste meer dan drie uren duurde. En nog dezelfde avond publiceerden de Blue Springs Daily News en de Blue Springs Herald gelijktijdig een bericht, dat de hevigste opschudding in gans de stad verwekte: de fabriek van Mr. Keane en die welke Mr. Pupke en consorten aan het opbouwen waren, werden tot één enkele grote zaak met aandelen versmolten! Dzjeurens kwam met de fladderende couranten in het houten huisje aangerend en berichtte, dat de gronden langs de Red Hill weg met sprongen in de hoogte gingen; en Ivan was als dol, als dronken: Mrs. Keane had hem zo juist gezegd, dat zij voor de ganse winter met de auto naar Europa gingen, zodra haar geldelijke zaken bepaald geregeld waren.

Er werd die avond champagne gedronken, in het houten huisje. Franklin was dik en rond van trots en Clotilde schreide van geluk. Zij zei aan Ivan, net of hij op het punt stond om te vertrekken, dat hij toch vooral aan moeder en aan Peetsen zeggen moest hoe rijk zij werden. Oculi kon geen ogenblik rustig blijven zitten en sprak van ergens, maar niet in de ‘old country’, te gaan rentenieren; en Maria was gek, gewoon gek, om beurten, zonder enige reden, schaterlachend en schreiend dat de tranen haar langs de wangen rolden. Uncle Gerrit, de

[p. 981]

whiskyfles in de hand, bulderde, dat men het tot ver in de laan kon horen; en de stille ingetogen Molly zat als verslagen, als ziek van geluk. Alleen Dzjeurens bleef enigszins zichzelf. Hij kon niet eens meer met benadering berekenen, hoeveel hij thans wel waard was; maar in het overstelpende van zijn voorspoed werd zijn slepende stem van zulk een onuitstaanbare lamijnerigheid, dat Maria eensklaps als razend opvloog en hem in 't aangezicht schreeuwde:

- Dzjeurens, ge moet uitschien mee lamijnen of 'k steek ou aan de deure!

Zij barstten allen in een gulle lach uit en Oculi stelde voor verder hun geluk te gaan vieren bij Maerschalck, in de Vlaamse wijk.

Geestdriftig trokken zij erheen.