Verzameld werk. Deel 3

[p. 982]

XXX

Weer reden zij door 't mooie Frankrijk, nu langs andere wegen en door nog niet geziene steden; en Gladys, meestal aan het stuurwiel, genoot van haar vrijheid. Zij en Ivan waren weer als twee goede kameraden en als haar dat behaagde nodigde zij hem op haar kamer uit, om samen een cocktail te drinken. Zij had een geperfectioneerd toestel in haar koffer mee; zij dronken er doorgaans twee en dan werd zij heel week en vertederd en had hem niets te weigeren.

Voor Ivan telkens hartstochtelijke overwinningen, die in 't koele licht van de volgende ochtend echter als ijle rook verdwenen! Telkens meende hij haar voor goed en altijd te bezitten en telkens weer ontsnapte zij hem. Er was iets tussen hen - en hij kon niet zeggen wát - dat zijn triomf voortdurend verijdelde. Hij was als een hond zo vast en trouw, bereid tot alles om wat zij hem eenmaal gegeven had voor altijd te behouden; zij scheen daar geen geheugen van bewaard te hebben. Hij begreep haar niet en zij van haar kant gaf zich niet de minste moeite om hem te begrijpen. Het waren als twee vreemde werelden tegenover elkander. Hij dacht aan wat Maria hem bij 't afscheid nog eens zo uitdrukkelijk had gezegd: - Zie da g'heur goe vasthoudt en da ge 't noaste joare mee heur treiwt! en vroeg zich af met wanhoop, hoe hij zo iets kon bereiken. Vasthouden! Iemand vasthouden, die niet wil vastgehouden worden! Hij snikte soms van onmacht en ellende; hij folterde zijn geest om uit te denken hoe hij haar vast aan zich hechten zou. Hij hield van haar, niet omdat ze zo rijk was, zoals Maria dacht, maar om haar zelf, om haar schoonheid, omdat zij hem gegeven had dát wat nog geen andere vrouw vóór haar hem had gegeven! En hij wenste in volle oprechtheid, dat zij arm mocht zijn om voor haar te kunnen werken en haar steun te zijn in 't leven.

[p. 983]

Doch haar beviel de reis en de verhouding zoals ze zich verder ontwikkelde en toen zij na enkele dagen aan de Spaanse grens stonden, keerde zij niet terug gelijk haar eerste plan was, maar wenste zij ook dát, haar onbekende land per auto af te reizen. De wagen liep zo heerlijk en het weer was zo voortdurend mooi! Ivan vroeg niet beter: een nieuwe kans stond voor hem open. En zij reden langs de mooie Spaanse wegen, zonder veel belangstelling voor de ‘old stuff’ van de middeleeuwse steden, die zij op hun weg ontmoetten; alleen maar eventjes geboeid door de onverwachte klederdrachten en de vreemde volkstypen; op zoek vooral naar zindelijke en comfortabele hotels, die zij niet elke avond aantroffen. Die vonden zij eerst werkelijk in Madrid en haar vreugd daarover was zo groot, dat Ivan drie avonden na elkaar op een cocktail werd uitgenodigd. ‘Nu ben ik er!’ dacht hij jubelend. En toch was hij er weer niet; en langzaam aan begon hij te begrijpen, dat hij er ook nooit komen zou. Wat zij wilde was haar vrijheid, haar volle, onbeperkte, grillige, Amerikaanse vrijheid; iets dat Ivan nog niet kende. Zo kon hij wel van haar genieten, zolang 't haar fantasie behaagde en meer niet. Was hij daarmee tevreden? Zo was de wereld waarin zij leefde, zo absoluut verschillend van zijn wereld!

Ivan knaagde daarover aan zijn eigen ziel en voelde zich soms zo wanhopig-diep bedroefd. Maar zijn liefde was alweer veel sterker dan zijn ontgoocheling en zijn smart; en slaafs legde hij zich bij 't onoverkomelijke neer.

Gladys durfde, tegenover haar vrienden en bekenden in Blue Springs, Madrid toch niet verlaten zonder ook eventjes de ‘old stuff’ van het Prado gezien te hebben. Zij bracht er dus een kort bezoek en vergat vooral niet een catalogus en foto's van wat zij gezien had mee te nemen. En toen dat in orde was oordeelde zij, dat zij Spanje nu voldoende kende en aanvaardde zij de terugreis.

Een vriendelijke fantasie kwam onder het terugreizen in haar op. Zij zei dat zij gaarne een bezoek zou brengen aan Ivans moeder. Zij wilde eens het kleine boerderijtje zien waar zij woonde en haar even de hand drukken.

De schrik sloeg Ivan om het hart. Zijn mooie meesteres in het armoedig huisje van zijn moeder! Wat zou ze wel den-

[p. 984]

ken en zeggen?

- O! het is zo doodeenvoudig bij ons! zei hij met kleurende wangen, om haar af te schrikken. Maar juist dat doodeenvoudige trok haar aan. Zij moest enkele dagen in Brussel zijn, waar zij kant wilde kopen en zou juist even, eens op een namiddag, heen en weer met hem rijden. Verder kon hij dan de ganse week bij zijn familie blijven. Zij had geheime pret om zijn ontsteld gezicht en zei plagerig lachend, dat ze zich iets heel bijzonders van dat bezoek voorstelde. Zij was ondeugend-lief gestemd die avond en nodigde hem met strelende ogen op een cocktail uit.