Verzameld werk. Deel 3

[p. 1026]

VII

Gans onverwacht keerde Dzjeurens op een middag van zijn reis terug. Hij stond daar ineens, vriendelijk glimlachend als altijd, met een valiesje aan de hand en vroeg Ivan of hij hem weer naar Blue Springs vergezelde.

Ivan kreeg een kleur van verrassing en plotseling verlangen. Dzjeurens wist reeds, dat hij van zins was te trouwen; maar dat was geen bezwaar, zei Dzjeurens; Ivan moest vóór die tijd toch in ieder geval even naar Amerika terug om zijn geldelijke zaken te regelen.

Eigenaardig dat Ivan daar zelf nog niet eens aan gedacht had, althans er nog niet over had gesproken. Het had natuurlijk ook wel kunnen geschikt worden door tussenkomst van Oculi, maar het was toch veel beter, dat hij zelf ging en hij had immers zijn retourbiljet, waarvoor Gladys had gezorgd.

- Joa, 'k zoe eigenlijk wel moeten goan! zei hij aarzelend.

- Och Hiere, wa zal Lisa zeggen! schrok Moeder.

Dzjeurens glimlachte meewarig:

- Business es business, da goa toch veur alles, Moeder!

- Ha! 'k Zoe ziere goan! juichte eensklaps Peetsen met stralende ogen.

- Woarom? vroeg Moeder verwonderd.

- Ha! da es azue 'n gedacht! zei Peetsen. - 't Zal d'r meschien mee veranderen!

- Wa zoe d'r veranderen, dwoaze jongen?

- Hawèl, dien treiw meschien; os Ivan zijn medám were ziet! lachte Peetsen.

- Moar jongen, ge zij gij toch wel zot! riep Moeder verontwaardigd. - 't Es wel da Lisa ou nie 'n huert!

- 'k Zeg ik mijn gedacht! zei Peetsen, zich hinkend omdraaiend.

Lisatje kwam binnen en 't nieuws werd haar medegedeeld.

[p. 1027]

Zij werd doodsbleek en stond daar even roerloos, als een beeld der smart.

- Es da nou nuedig? jammerde zij.

- Goa mee! glimlachte Dzjeurens; - ge zil mee ienen ne kier zien, hoe dat 't ginter es!

- O! Nien ik! Nien ik! Nien ik! riep Lisatje eensklaps nijdig, alsof haar geweld werd aangedaan.

- Ge zilt er loater wel noartoe goan, blije da ge meugt! voorspelde Dzjeurens lamijnend.

Moeder zat met gevouwen handen hoofdschuddend op haar stoel te zuchten; Ivan keek gedrukt vóór zich uit en Lisatje was hevig ontstemd. Alleen Peetsens grote ogen straalden.

Dzjeurens vertelde van zijn reizen. Hij glimlachte geringschattend en lamijnde dat de ‘old country’ een ‘armoedje’ was vergeleken bij Amerika. Hij had talrijke prentbriefkaarten mee en gaf de verzekering, dat wie deze aandachtig bekeek zich van de verdere reis kon onthouden. Eigenlijk was er niets te zien, niets! Ja, toch: dikwijls vuile hotels, met onfris beddegoed en ongedierte. Hij was eens in een hotel geweest waar in de toiletkamer een handdoek hing, die door meer dan één persoon moest gebruikt worden. Stel u voor! - Ha moar jongens toch! zei Moeder toonloos, wijl zij blijkbaar niet het ergerniswekkende van het geval snapte.

- Doar 'n es moar ien land op de weireld! besloot Dzjeurens zijn beschouwingen.