Verzameld werk. Deel 3

[p. 1028]

VIII

Naar dat land waren zij nu weer op weg: Dzjeurens en Ivan; de eerste vol onwankelbare gelukszekerheid, de tweede twijfelend, weifelend, schommelend tussen vrees en geestdrift, bijna gelijk het schip dat met onvaste vaart door de zwaar deinende golven ploegt. Lisatje en Peetsen hadden hen tot aan Antwerpen vergezeld en de boot zien vertrekken. Peet sen, kleine, mismaakte kabouter naast die kolossale reuzenromp, had daar weer, als bij het eerste vertrek van Ivan en Clotilde, stom en roerloos van bewondering op de kade staan kijken; maar Lisatje had zo in-droevig geschreid; en de tranen op haar fijn en mooi gezichtje hadden Ivan met wroeging doorboord. Het schor geloei van de stoomfluit, dat rauw gebrul van afscheid, dat als 't ware tot in de ingewanden doordreunt, het was hem geweest als een noodkreet van foltering, een gruwbaar leed, dat hij zo nutteloos zijn dierbaar meisje aandeed. Had hij gekund, had hij gedurfd, hij zou van boord gesprongen zijn en smekend om vergiffenis voor haar op de knieën zijn gevallen. Tot het allerlaatste ogenblik, tot hij haar in de menigte niet meer onderscheiden kon, tot hij haar niet meer zien kon, had hij haar met zijn zakdoek toegewuifd; en daarna was hij naar beneden gehold, en had daar een briefje vol liefde geschreven, dat de loods voor haar bij het verlaten van het schip zou posten. Zo zou zij althans spoedig nog eens weten, hoe vurig-diep hij haar beminde!

Nu waren zij weer in het zicht van de Amerikaanse kust en wat zij achter zich gelaten hadden vernevelde tot herinnering. Het grootse van het nieuwe land kwam opgedaagd, greep hen in zijn forse klauw. Daar ging een polsslag, daar blies een levensadem, die in 't oude land gans onbekend was. Ivan zag met verbaasde verrassing de eerste sky-scrapers, die tijdens zijn afwezigheid in New York als 't ware uit de grond waren

[p. 1029]

gesproten. De zon ging onder en haar gloed weerkaatste zich in de duizenden ramen, waar ook hier en daar reeds de elektrische lichten waren aangestoken. Het waren doorschijnende levenstorens, roze en oranje wonderen, als gedroomde toverpaleizen.

Dzjeurens kwam naast hem bij de railing staan. Hij glimlachte en zijn ogen blonken.

- Hoe vindt ge 't? vroeg hij.

- 't Es lijk nen andere weireld! zei Ivan.

- Keunde nou nog op de ‘old country’ peizen os ge da ziet? voer Dzjeurens voort.

Ivan gaf geen antwoord. Hij peinsde, droomde, door de grootsheid van het schouwspel overweldigd.

Het toverachtig overglansde en bevlagde reuzenschip liep langzaam in de haven. Het witte schuim spreidde zich zuchtend vóór de zwarte boeg rechts en links open en ontelbare lichten van allerlei kleur: gele, rode, groene, paarse, blauwe, tintelden tot in de verre verte van de neerdalende zomernacht. Alom loeiden en brulden de stoomfluiten en een zwaar gegons van in elkaar versmeltende geluiden steeg als uit een reusachtige, onzichtbare krater op.

- 't Es geweldig... geweldig! zuchtte Ivan.

Zij bleven maar één nacht te New York. Zij kenden dat overweldigend leven; 't was hun voldoende het nog eens even aan te voelen.

- Vloanderen es 'n kirkhof doarbij vergeleken! zeurde Dzjeurens.

De volgende avond waren zij weer te Blue Springs, in het houten huisje, waar de ganse familie hen wachtte.