Verzameld werk. Deel 3

[p. 1030]

IX

Zij hadden elkander heel veel te vertellen; daarom begonnen zij met de meest banale beschouwingen over wind en weer. 't Was mooi, zacht weer; de zeereis was voorspoedig geweest, met slechts twee dagen mist ter hoogte van Newfoundland. Moeder en Peetsen stelden het goed en verder was er weinig nieuws in het bekende leventje van de ‘old country.’

- En ge goat dus treiwen, Ivan, en veurgoed noar oud Vloanderen terugkieren? vroeg eindelijk Maria. En terwijl ze dat vroeg knikte zij herhaaldelijk en snel met het hoofd, alsof zij op haar eigen vraag bevestigend antwoord gaf.

- 'k Ben toch zueverre van plan! zei Ivan zeer gewoon.

Weer knikte Maria gewichtig met het hoofd.

- Hier goat er uek getreiwd worden, op 't einde van de noaste moand. Weet ge 't al: Mrs. Keane mee Mr. O'Healy?

- 'k Weet het! zei Ivan kortaf!

Er was een stilte. Hij voelde zich opeens zo vreemd in zijn eigen familiekring. Hij zag alle ogen op hem gevestigd en in die blikken en die stilte voelde hij iets als afkeuring en verwijt. 't Was of hij hen allen in iets bedrogen had; of hij verwachtingen had opgewekt, die hij op onbegrijpelijke wijze niet was nagekomen. Het onthaal was niet hartelijk; het onthaal was koel; en in de stilte, die bleef duren, vroeg hij eindelijk, met aarzeling:

- Doar 'n es zeker niemand van ulder, die Lisa nog zoe kennen? 't Was nog 'n kind os ge gulder noar Amerika vertrokken zijt.

Oculi haalde zijn schouders op, glimlachend: hij herinnerde zich niets meer; Maria ook niet. Zij haalde insgelijks haar schouders op en keek naar de wand, alsof het haar volkomen onverschillig liet. Alleen Clotilde herinnerde zich Lisatje zeer

[p. 1031]

goed en zei dat het een lief en vriendelijk meisje was. Alleen wat te jong voor Ivan, meende zij.

- En zonder ne cens! viel Maria vrij giftig in.

Weer zwegen zij, allemaal. De stemming was bepaald onplezierig, op het vijandelijke af. Ivan voelde spijt dat hij gekomen was.

- Kijk, Ivan, zei eensklaps Maria, - 't 'n zijn mijn affeirens niet, moar g'hèt ongelijk, jongen. Mee ou fortune, die ge nou al hèt en die nog alle doagen grueter wordt zoede al keune krijgen, die ge wilt in Blue Springs. Gien dwoaze jongen toch! Gien dwoaze, dwoaze jongen! En van ergernis sloeg Maria met beide handen op haar knieën.

Ivan voelde zich diep ongelukkig. Zij strooiden een twijfel in hem die hem folterde. Was hij maar niet gekomen! Was hij ginder maar gebleven waar hij toch zacht gelukkig was geweest.

Maria voelde hem wankelen en haar ogen staken feller. Zij keek eens schichtig rond, als om aller goedkeuring te hebben; en toen zei ze, vastberaden:

- Ik, in ou ploatse, zoe d'r toch nog ne kier serieus op peizen ier da 'k mij veur altijd verbinde. 't Zoe ou loater toch zue schrikkelijk keune spijten, jongen! Wa zegde gulder?

En weer keek zij rond, om goedkeuring.

- Ha!... ik 'n zoe mij nie hoasten! zei Oculi.

Franklin, die reeds genoeg Vlaams kende om te verstaan, waarvan er sprake was, deelde dezelfde mening; en Clotilde deelde de mening van Franklin. Alleen Molly met haar zachte ogen voelde medelijden voor het haar onbekende meisje. Wat Dzjeurens betrof, die glimlachte even geheimzinnig en lamijnde:

- Ik zoe van morgen af 'n briefke schrijven om te loaten weten, da 'k van gedacht veranderd ben.

- Moar 'k hè nou die grond getocht! riep Ivan wanhopig. - Die grond 'n luept nie wig en houdt zijn weirde. Zet er Nonkel Justien op als kastelein: hij zal blije toe zijn! lachte Oculi.

Ivan had een droevig gebaar. Geen een van hen, die de zo ernstige zaak ernstig opnam. Het leek wel of het slechts een klucht gold. Maar juist 't lichtzinnige van hun opvatting deed

[p. 1032]

hem zelf het losse en onvaste van zijn eigen gevoelens beseffen. Hield hij wel genoeg van Lisatje om zich levenslang aan haar te binden? Zou hij wel weer voor altijd kunnen aarden in 't geboorteland, dat hij nu toch even weer, uit vrije wil, verlaten had? Hij aarzelde, hij twijfelde, hij voelde zich zo diep ellendig.

- 'k Zal d'r op peizen! zei hij eindelijk.

Hij peinsde veel, de ganse slapeloze nacht; en toen hij de volgende morgen afgemat ontwaakte, was hij nog niet uitgepeinsd. Toch had hij min of meer een half besluit genomen, waarover hij Maria ging raadplegen. Hij zou namelijk aan Lisatje schrijven, dat de regeling van zijn geldelijke zaken hem waarschijnlijk langer in Amerika zou ophouden dan hij eerst gedacht had. En meteen zou hij aan Nonkel Justien schrijven om hem voor te stellen alvast de serres, enz. te laten bouwen en desnoods in zijn plaats, mocht hij nog niet terug zijn, met de uitbating te beginnen.

Maria gaf hem een forse por van goedkeuring. Dat was nu eens verzonnen zoals 't hoorde: geen overhaasting, geen lichtzinnige verbintenis; volop tijd om eens goed rond te kijken en dan met kennis van zaken een bepaald besluit te nemen! Zij jubelde; het speet haar, dat Oculi nog niet terug was van de fabriek om hem dat verrassend nieuws gauw genoeg te kunnen mededelen. Ivan zelf gevoelde zich ineens verlicht, alsof in hem een nieuw leven ontwaakte.