XX
Zij bleven veertien dagen, zoals afgesproken. Toen hadden zij er vol genoeg van. Peetsen had kennis gemaakt met Uncle Gerrit, die hem angst en afkeer inboezemde met zijn roodpuisterig gezicht en zijn whiskyfles en ook met de goedige Molly, die hij vermeed, omdat zij altijd zo kleverig-meewarig met hem deed. Peetsen wist ook wel, dat hij misvormd was, maar had niet graag dat anderen er notitie van namen. Hij was ook in de Vlaamse buurt geweest en had er de saloon van Jan Maerschalck bezocht.
- Z' hieten dat 'n Vloams hirbirge, moar dat 'n es gien Vloams hirbirge! meende Peetsen.
Hij had er ook, tot zijn grote verbazing, Mielke Vervaet aangetroffen en hem gezeid:
- Wel, Miel, leefde gij nog! Er wierd in Wemelbeke verteld da ge dued woart!
Peetsen was ervan overtuigd, dat hij nu een zeer complete indruk van Amerika had.
- 't Es gemakkelijk om ouë wig te vinden in d'Amerikoansche steeën! zei Peetsen. - 't Zijn overal percies gelijke stroaten.
Clotilde voelde zich triestig de laatste dagen van hun verblijf. - 'k Zoe toch zue geiren Moeder nog ne kier werezien, moar God weet wannier! zuchtte zij.
Maria werd ongeduldig:
- Ha moar, Clotilde, hoe keunde doar toch altijd over zoagen! 't Es ommers gedecideerd da we goan, van as Okeli veur nen tijd wig kan!
- Okeli zal wel wig keunen; moar ikke, mee mijn kinders! Wie zal d'r op mijn kinders passen os ik wig ben?
- En Molly dan! Telt Molly meschien nie mier mee? Es 't gien woar, Frank?
Auteursrechtelijk beschermd