XIX
Zij zagen de stad, de lake, de fabrieken; en dan nog weer de stad, tegen de avond.
- Ivan?... vroeg eensklaps Peetsen, - tueg mij uek ne kier da huis woar da ou schuene medám geweund hee?
Verbaasd, verschrikt bijna, keek Ivan op.
- Interesseert ou da, Peetsen?
- Joa 't; 'k zoe da ne kier willen zien.
In de gouden schemering bracht Ivan hem vóór Gladys' residence. Een melancholische glimlach zweefde over zijn lippen. 't Leek alles nu zo vreemd, zo ver wat eenmaal zo diep geleefd had.
- Kijk, Peetsen, 't es hier, achter die hovijnge, da gruet huis mee trappen op.
- O!... 't es schuene! zei Peetsen vol bewondering en eerbied. - En weun ze doar nou nie mier, Ivan?
- 'k 'n Zoe 't nie keunen zeggen, Peetsen, moar 't es toch nog beweund, lijk of ge ziet.
- En zoe da woar zijn da z'al were goa schien van die veint woar da ze nog moar mee getreiwd 'n es?
- 'k Hè 't ik toch huere zeggen!
- Verstoade gij da nou, Ivan, woarveuren da ze treiwen os ze zue gauwe were willen schien?
- Nien ik, Peetsen.
- Ik 'n zoe nie schien, zulle! Azue 'n schuene medám! En zue goe rieken da ze dee! Spijt het ou niet, Ivan, da ge bij heur nie mier 'n zijt?
- Peetsen... Peetsen... ge goat ne vroagsteert krijgen!
Peetsen schaterde en ook Ivan moest even lachen.
- 't Es gelijk! zei Peetsen. - 't Es hier amoal veel grueter en veel rijker dan bij ons. Azue schuene hotels en wijnkels en cafés! En automobiels! Twintig tegen bij ons iénen! Ik ge-
Auteursrechtelijk beschermd