Verzameld werk. Deel 3

[p. 1059]

XVIII

Om elf uur, de volgende ochtend, waren zij in Blue Springs en even later stonden zij in 't houten huisje.

- Ge zij welgekomen! riep Maria van op de drempel.

Peetsen keek en lachte, met brede mond en glinsterende ogen.

- Dag, Maria! groette hij, heel gewoon, alsof hij haar dagelijks zag.

Hij staarde eens rond en zei:

- Da es hier 'n heiten huis!

Oculi kwam binnen, gevolgd door Franklin en Clotilde. Zij groetten Ivan en Peetsen met vrolijke uitroepingen en Oculi vroeg hoe het met Moeder in oud Vlaanderen ging.

Ivan deelde de goede berichten mede en Peetsen keek in verbazing naar zijn zuster en haar man.

- Clotilde es streus geworden, newoar? lachte Oculi.

- Joa zulle! zei Peetsen. En stiller, naar Franklin in uniform wijzend.

- Es da heure man?

Franklin glimlachte - goedmoedig en klopte Peetsen op de schouder.

- Ala! Aan toafel! riep Maria. - Ge zil loater tijd genoefd hên om te klappen!

Ivan vertelde onder het eten van oud Vlaanderen en hoe daar alles vrijwel onveranderd voortsukkelde. Zijn vrouw had hij niet mee kunnen krijgen. Die was bang voor de verre reis.

- 'n Reize van 'n weke! spotte Oculi op lamijnige toon.

Peetsen staarde zijn oudere broeder met verwondering aan. Maria merkte het en zei:

- Okeli zie 'n beetse bliek, newoar?

- Joaj, zei Peetsen. - Wa heet hij?

- 'k Hè dyspepsia! lamijnde Oculi.

[p. 1060]

- Wa es da? vroeg Peetsen.

- Aan de moage! zei Oculi naar zijn borst wijzend.

- Es 't doarvan da ge zue lamijnachtig klapt, Okeli?

Allen schoten in een lach, maar Oculi bromde:

- 't Es 'n Amerikoansche ziekte. Al de rijke Amerikoanen hên datte! 't 'n Es nie om mee te laaën!

- Peetsen, zoede 't hier geweune keunen worden? vroeg Clotilde.

- 'k 'n Weet 't nog niet! zei Peetsen.

- Stoat 't eten ou aan, Peetsen?

- Joajoa 't!

- Hawèl, ge moet moar doen lijk of ge thuis woart, zulle, Peetsen! zei Maria goedig.

Na tafel spraken zij over hun zaken, die hoe langer hoe schitterender liepen en Ivan beloofde Peetsen, dat hij hem de volgende morgen de stad, de fabrieken en de omstreken zou laten zien.

- Zijn d'r hier uek van die woatervallen? vroeg Peetsen.

- Nien't; moar d'r es ne ‘lake’; we zillen d'r mee Okeli z'n auto noartoe rijen!

Peetsen was voorlopig tevreden; hij vroeg niets meer. Hij zat daar of hij zich volkomen thuis gevoelde. Alleen de houten wanden bleven hem vreemd, gaven hem een soort van ongemak.

- 'k 'n Gelueve niet da 'k dá zoe keunen geweune worden! meende hij.

- Os ge nog ne kier komt zillen w' ou in onz' schuene nieuwe residence ontvangen! lamijnde Oculi.

Peetsen barstte plotseling in een schaterlach uit.

- Woarom lachte gij? vroeg Oculi ontstemd.

- 'k 'n Kan nie wennen aan die uitsproake van ou! giechelde Peetsen.

Oculi glimlachte meewarig.

- Ge 'n zij uek nog gienen Amerikoan! lijzigde hij geringschattend.