Verzameld werk. Deel 3

[p. 1124]

III

Euzeke had woord gehouden. Het was nu zaterdag en sedert de vroege morgen werkte ze bij de familie Verpoest. Zij zat op de eerste verdieping in de badkamer. Daar was men rustiger dan beneden met het geharrewar van gaan en komen. Er was geen vuur, maar een petroleumkachel brandde er met een bewegingloos amarant lichtje en benauwde de lucht. Er stond een kostbaar bad, zeegroen, blinkend, bijna doorzichtig als onyx, wit van binnen met een zittingplankje van mahoniehout, bij middel van twee haakjes aan de ronde bovenkant vast. De sierlijke kranen van de waterleiding en het verwarmingstoestel glommen van netheid in hun onberekende pracht, alles uit de volle beurs betaald. Maar het gasvuur had er nog nooit voor gebrand, de kranen hadden nog geen water doorgelaten en geen blote voet had zich tot dusver op de glansgladde bodem van het bad neergewaagd.

Marina kwam van tijd tot tijd eens voor een ogenblik boven en stond te kijken naar het vorderen van het werk. Haar blouse was aangepast, Paulke hielp er aan naaien, terwijl zij weer naar beneden trok om een pianoles te studeren.

- Aidez aussi une fois un peu, had Paulke tevergeefs gevraagd.

- Ha, oui, comme si moi j'avais le temps, n'est-ce pas? zei Marina ontwijkend.

Het kamertje geleek op een kleine naaischool; snippers, kluwentjes driegdraad, spelden lagen verspreid op de grond, met de gevallen schaar. Euzeke, aan 't raam gezeten, bloosde met nog hoger rood dan gewoonlijk van de vlijtige inspanning, zo snel gleed de naald door haar bedreven vingers. De naaimachine lag tijdelijk stil. De witte blouse van Paulke hing aan de kapstok tegen het blauw behangpapier, als een zomerwolkje op het luchtazuur.

[p. 1125]

Het laatst aan de beurt kwam madame Verpoest. Zij had zuinigheidshalve een blouse gemaakt gekocht. Deze was te klein voor haar gezetheid; de mouwen te kort, de hals te nauw en het geheel barstend-spannend aan haar dik lijf. Euzeke onderzocht het geval met kennersoog, raad en hulp in haar brein optrommelend.

- On ne saura pas de chemin avec ça, meende Marina, die weergekomen ook toekeek.

Maar Euzeke wist beter:

- Madam, 'k zal den hals verbrieën, de zuum aan de mouwen uitlegge, en ne spriet onder den oarm in 't lijf en aan d'oarmgoate steke, zei ze. - Ge 'n zult nie zien, dat er aan geprutst es.

- Joa kind, moak het gij volgens mijn grossièreteit, zei madame Verpoest inschikkelijk.

Een tikje op de deur.

- Wat es 't nu? vroeg madame Verpoest misnoegd.

- Madam, 't es menier en madam Carbonnelle-ne, ze vroage noar u en of d'ieffrouwen thuis zijn, zei Jeannette.

- Ça veut justement réussir main'nant, moar ik noaie vuurt, verklaarde Paulke stil, doch vastberaden.

- En ik ben wig, moi je m'encours, zei Marina. - On m'attend pour aller étudier notre quatre-mains ensemble chez Georgeken, est-ce pas.

- Ik moe ekik er bij, zuchtte madame Verpoest, geweld doende om het te klein kledingstuk af te stropen.

- Euzenietje, doe gij gelijk of da ge gezeid hèt, 'k loat u mee de last. En na weer in orde te zijn trok ze naar beneden bij de bezoekers.

Zij zaten in het voorsalon van de suite, rechts.