Florimond belde, hard, met zenuwschokkende hand.
Na een poosje werd de koetspoort geopend en een half aangeklede stalknecht stak het hoofd naar buiten.
- Keunde die dame direct noar heur huis voere? vroeg Florimond.
- Bah joa, meniere. Woar moe ze noartoe?
Florimond gaf 't adres. De knecht spoedde zich heen en enkele minuten later stond het rijtuig klaar.
- En gij dan? vroeg madame Verpoest tot haar zoon, toen zij in 't rijtuig zat.
- Ik goa 'k op mijne velo, ne woar, maatje?
- Ge goat toch nie elders mier, ne woar? angstigde streng madame Verpoest.
- Nie nien ik, ma, 'k zal zu gauwe of nog ier thuis zijn als ge gij.
In snelle draf ratelde 't rijtuig weg.
- Oh! mon Dieu! mon Dieu! mon Dieu! zuchtte Florimond, de hand even voor zijn ogen, alsof hij duizelig ging worden.
Bevend ontstak hij zijn fietslantaarntje en reed ook weg.
- Wa moe 'k nu doen! Wa moe 'k nu doen! dacht hij voortdurend in zijn hopeloze ontreddering.
Zijn moeder was reeds thuis toen hij aankwam. Allen waren slapen en zij stond hem in de halfduistere gang op te wachten. - We 'n zullen er nu nie mier van spreke, fluisterde zij; - moar veur da 'k noar mijn bedde goa moede mij belove da ge doar goat van afzien.
Florimond aarzelde. Het kón, het wilde hem over de lippen niet, omdat hij zich onbekwaam voelde zijn belofte te houden.
- 'k Zal probere, antwoordde hij, 't hoofd buigend.
- Da 'n es gien belofte, zei madame Verpoest, - 'k moe 'n zeker antwoord hên, ier da 'k noar mijn bedde goa.
- 'k 'n Kán niet, maatje, 'k 'n kán niet! snikte Florimond het plotseling uit.
- St! sst! sst! suste madame Verpoest door zijn geluid geschrokken. - Gien laweit. De ander 'n moen da nie wete. Ala, we zullen er nu van zwijge. Sloapt er nen nacht op en zeg mij morge, da ge wijs zult worde. Ala, bonsoir...
Auteursrechtelijk beschermd