Verzameld werk. Deel 3

[p. 1298]

II

In het begin van april.

Een mooie, helder-zonnige morgen.

- Ze zijn hier al, ulder meubels komen doar toe, berichtte Palmyre, binnentredend.

Zij was een buitenkind, zoals schier alle dienstmeisjes in Gent en 't merendeel van de grote steden zijn.

- 'k Weet 't wel, antwoordde madame Verpoest, ze zijn hier al van gistere, de beddes en de stove mee 't keukegerief stonden op ne woage.

Haastig liep ze naar het groot raam in de kelder-eetkamer en trok, met onbewimpelde nieuwsgierigheid, 't gordijn weg om in de spioen te kijken.

Er stond inderdaad een wagen van de spoorweg met: Chemins de Fer de l'Etat op, voor de deur van de buren.

- Ze moete zij nog schune dijngen hên om 't van zu verre te loate kome. 'k Hè 't wel gezien dat 't goe volk was, meinsche mee educoassie; 'k zie toch zu geerne meinsche mee schune maniere, 'k 'n kan doar nie aan doen, zei ze tot Marina en Paulke, die aan de ontbijttafel zaten.

- Ce sont peut-être des gens fortunés, meende Marina.

- Dat 'n peis ik percies nie, mais des gens bien. Moar ge blijft doar: zitte, komt toch uuk ne kier kijke, veur zien 'n moede gien geld geve.

Marina liet eten en drinken staan en kwam ook aan 't venster. Paulke bleef waar ze was, protesteerde:

- Ala, toe toe, 'n doet da niet, ze zulle 't zien. Mama en Marina toch, 't es zu gemiene al die curieusheid.

- Doar zie, we zoen nu nie mier meuge wete, wat dat er in de gebuurte-n ommegoat!

En de belangstelling groeide bij de beiden:

- Azu ne schune spiegel!

[p. 1299]

- 'n Toafel, ne canapé, zes stoele, moar g'huul geënveloppeerd, ge keunt het goed nie zien, dat es spijtig!

- Ge zie wel dat 't chic es aan 't hout alliene, hulegans gesculpteerd.

- Kijk, kijk, kijk! 'n pianokasse, wel, zoede nie zeggen! 'n piano uuk al!

- Kijk ne kier, d'ieffrouwe kom buite!

Nu hield Paulke het ook niet langer uit. Zij vloog op, kwam bij madame Verpoest en bij Marina.

- Da ziet er 'n vieze-n uit, zei ze.

- De die hee veur de brugge gestoan, als de schuunheid uitgedield es, 't es al 'n ouwe kroakamandel uuk, merkte Marina met spotlust, op.

- Ze es tien joar ouwer als heur broere, madame Médard hee 't mij zelve gezeid.

- 't 'n Es gien vervrozene, zilde! huur ne kier, hoe da ze orders geeft aan de lossers, die heur moar half 'n verstoan.

- Joa, de die es uitgesloape, ik zie da seffens, mee ienen uugslag, pochte madame Verpoest.

Juffrouw Aurore Médard was inderdaad bedrijvig bezig het oppergezag over al het gebeurende uit te-oefenen, zelf een hand toestekend, als de hoek van 't een of ander meubel met muurbeschadiging dreigde, natellend, rondglurend of alles er was.

Klein en mager, had zij een rood aangezicht. Het ovaal ervan moest zeer mooi zijn geweest, vóór het zo dik was uitgezwollen. De neus, gebogen, ook mooi gevormd, scheen niet te hebben willen onderdoen bij 't overige: hij ook was dik en rood geworden. De zeer fijne, welbesneden mond had ontrouwe tanden gehad: een paar van de onderste, opzij, waren ontvlucht; een van de bovenste naast de voortand was half af, en bij het enigszins sissend spreken, kwam telkens het tipje van de tong tussen de opening uit. Het haar, waartussen nog geen wit draadje liep, was glansloos-vaal, welke kleur? bleekbruin, donkerblond? Men wist het niet en moest het kleurloos noemen.

- 'k Zoe er ne kier wille tege spreke, zei madame Verpoest op een toon, die om aanmoediging bad.

- Moar m'ma toch! riep Paulke.

[p. 1300]

- Joa, joa, ge zul ne kier hure, wa da ze zegt, meende Marina. Madame Verpoest wierp haar schort af, verschikte iets aan haar hoofd en deed de voordeur open.

De wagen, geledigd, keerde juist om; de juffrouw weerde heel zachtjes met haar voet een slingerend stro over de drempel weg, en was op 't punt de deur te sluiten, toen ze madame Verpoest op haar af zag komen.

- Ha, bonjour, mademoiselle.

Madame Verpoest, verwondering op het rood gelaat en wantrouwen ook in de kleine, bruine, vorsende oogjes merkend, voor 't overige zeker van goed onthaal, vervolgde zeer minzaam:

- Vous n'avez sans doute pas encore l'honneur de me connaître?

Aurore, reeds milder gestemd, antwoordde met een halve glimlach:

- En effet, madame, j'ignore absolument...

- Je suis la madame de cette maison; bienvenue, mademoiselle et bienvenue aussi pour madame et mossieur.

- Merci, merci beaucoup, donnez-vous la peine d'entrer, madame, je vais avertir ma mère, elle sera charmée... mon frère est à la caserne...

- Je ne venais pas pour vous déranger, non, non, j'ai aussi mon ouvrage. La maison est jolie, n'est-ce pas? Etes-vous contents?

- La maison nous plaît, oui, madame, mais pour bien en juger il faut l'habiter. Il peut y avoir des inconvénients. On ne sait jamais, et puis, rien n'est encore en place.

- Vous ferez cela très bien, j'ai vu de suite que vous n'êtes pas une négligente.

- On fait ce qu'on peut, on fait pour le mieux, glimlachte het mooi mondje, en het tipje van de tong kwam even tussen het gaatje in de boventand. Vous me flattez, madame.

- Mais non, mais non. Ce ne sera pas ici qu'on devra venir pour trouver des saloperies, alleiz!

Zij deed een stap in de richting van haar deur. De juffrouw scheen plots op een inval te komen:

- Pardon, un mot, s'il vous plaît, madame.

Madame Verpoest knikte welwillend-toestemmend.

[p. 1301]

- Je cherche une servante, ne pourriez-vous pas me renseigner à ce sujet? Où dois-je m'adresser? Vous-même ne connaissez-vous pas une personne qui pourrait nous convenir?

- Je ne sais pas d'une servante, zei madame Verpoest na enige aarzeling, - non, le jour d'aujourd'hui c'est difficile; taisez-vous des servantes, on ne sait pas tenir de maison avec: bradeuses et coureuses et avec ça exiger beaucoup de gages. Quelle sorte voudriez-vous?

- Une fille de la campagne, simple et honnête, mais qui sait le français, cela est indispensable.

- A la campagne, dans les couvents, elles apprennent main' nant un peu de français. Met een glimlach van zelfvoldaanheid: - par exemple, elles ne le parlent pas bien, pas comme moi et vous...

- Pourvu qu'elle se fasse comprendre.

- Et un bon caractère, sans doute; moi je dis pour ma raison: un bon caractère c'est tout, parce que pour avoir une méchante pièce dans la maison!... j'y penserais une fois. Maar, plots iets vindend: - parleiz une fois le laitier, celui-là fait des fill.

- Mais madame! riep Aurore bijna geërgerd. Doch, plots begrijpend, vuurrood geworden:

- Merci, madame. Je lui en parlerai. Il trouvera peut-être quelque chose qui me convient.

- Doit-elle savoir bien cuisiner?

- Inutile, je la dresserai.

- Tout ça est bon, mais sitôt qu'elles savent un peu, elles portent votre bonne cuisine ailleurs pour gagner plus.