|
| |
Psalm CXLIV.
HEer, wat lof zal ick u geven,
Die mijn hulp en trooster zijt?
Die mijn handen maeckt bedreven,
En mijn zwaerdt bequaem ten strijdt?
Die my goedt zijt, Die my mildt zijt,
Die my vast zijt, en getrouw?
Die mijn kracht zijt, Die mijn schildt zijt,
Daer ich my gantsch op betrouw'.
Menschen, die van menschen komen,
Heer, wat acht ghy die zoo zeer?
Die doch zijn uyt niet genomen,
En tot niet verdwijnen we'er?
Opent, Heer, des Hemels deuren:
Maecktse vaerdigh tot den krijgh:
Roert de bergen, datse scheuren,
En dat daer een damp uytstijg:
Schiet uw straelen, en verblicktse
| |
| |
Dien 't hert na mijn onheyl neyght:
Toont uw krachten, en verschricktse,
Dien haer scherpe zweerd my dreyght:
Die als groote water-vallen,
Van een rots af, volles schoots,
Op my vallen met haer allen,
En doen my de schrick des doodts.
Die niet zijn van uwe kind'ren;
Maer door haren valschen mondt
In het goedt de menschen hind'ren,
Goddeloos in haren grondt.
Wilt ghy my voor haer bewaren,
Zoo zal ick u, Heer, ten danck,
Op de Luyte van tien snaren
Eeren met een nieuw gezangk.
Ghy, die David 't veldt doet houden,
David uwen trouwen knecht,
Die ooyt op uw macht betrouwden,
Als hy was in zwaer gevecht.
Ghy, die 't moordisch zweerdt afwende,
In den strijdt, van 's Konings zy,
Hoed my nu, in deez' ellenden,
Voor mijn straffe we'er party:
Die niet zijn van uwe kind'ren;
Maer door haren valschen mondt,
In het goedt, de menschen hind'ren,
Goddeloos in haren grondt.
Geeft, dat onze Zonen groeyen,
Als de jonge planten bloeyen;
Daer 't gezicht zich in verheught.
Dat de Dochters, voor ons oogen,
Zoo vercierd en prachtigh gaen,
| |
| |
Als de schoon verwulfde bogen,
Die in Konings Huyzen staen.
Werpt ons in den koren-schuuren
Zulken milden voorraed toe,
Die voor menigh jaer magh duuren,
En nooyt broodt ontbreken doe.
Laet natuur haer krachten wackeren,
En het Vee tot telen spoe'n,
En ons ossen op de ackeren
Veel en nutten arbeydt doen.
Geeft oock, dat men geen alarmen
Ooyt op onze straten hoort,
En geen zuchten, of geen karmen
Door verlies, verraedt, of moort.
O geluckigh zulcke menschen,
Die daer zijn in zulck genot!
Wat behoeft hy meer te wenschen,
Die den Heer heeft tot zijn Godt.
|
|
Auteursrechtvrij