Stichtelijcke rijmen

Op de Doodt van Theod: Kamphuysen.

DE hol-gekaeckte Dood, wiens honger 't al verslockt,
Had nauw, in gulsigheyt, sijn leven ingeschockt,
En wauweld' aen de smaeck van d'af-gekloven schoncken;
Als uyt de grave quaem een nare galm gekloncken
En mijnd' het lichaem voort; en om de Ziel te hael,
Quam's Hemels Adel af, met Goddelijcke prael,
En voerd' hem op haer koets, waer voor vier Hengsten drabbelden.
De tijdt-genoot die 't sagh: hoe Aerd' en Hemel grabbelden,
Borst dus in tranen uyt: Soo derv' ick dan de Ziel,
Die, in den Heere, my met David onderhiel.
Niet soo, ô vroom gemoed, en toont u niet onedel,
Siet hier sijn harp, en 't geen af-schilfert van zijn Vedel.

C.V.