De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 73]

Vacantie.

Hè, nu regent het toch al bijna een heele week. In de tuinen liggen allemaal kleine plasjes. En op de straten liggen groote plassen, zóo groot, dat je er niet eens over heen kunt stappen. De groote menschen vinden dien regen niets prettig. Ze houden meer van de zon, dan van al die nattigheid. En de kinderen vinden den regen heelemaal niet prettig. Want - ze hebben vacantie. Ze willen zoo graag buiten spelen, en dat kan nu niet.

Wel jammer! Maar Wil en Til, die daar voor 't raam zitten, vinden het zoo heel erg niet, dat het regent.

Want ze zijn ijverig met iets bezig. Wat voeren ze toch uit? Wel, dat zal ik je eens vertellen.

Ik geloof, dat de meisjes heelemaal niet op den regen letten. Want ze zijn aan het breien. En als ze niet oppassen, laten ze steken vallen. Er komt telkens een droppel tegen de ruit. Tik - tik, gaat het dan. De breipennen van de tweelingen doen ook tik - tik.

‘Heb jij de pen al haast af?’ vraagt Til.

‘Nee’, zegt Wil. ‘Het zijn zóoveel steken.’

[p. 74]

Want ze zijn aan het breien.

[p. 75]

Ze zucht er van. Hè, daar glijdt een steek van de pen. Wil probeert nog, of ze hem oprapen kan, maar mis, hoor! Die vervelende steek gaat hoe langer hoe dieper. Wat komen er nu een hoop groote lussen! Foei, hoe leelijk!

Ze laat haar werk aan Til zien.

‘Kijk nou 's. 'k Heb 'n steek laten vallen.’

Til weet er ook geen raad mee. Zóo verder breien mag niet, dan wordt het een knoeierij van belang. En het moet iets moois worden, niet maar zoo een knoeilap. Nee, hoor, het wordt iets, dat je gebruiken kunt. Het wordt een panlap. Daarom doen ze zoo erg hun best. En nu die leelijke steek er tusschen!

‘Ga even naar moeder’, zegt Til.

‘Als moeder het nog maar goed kan krijgen’, klaagt Wil.

‘Natuurlijk, kind, moeder kan álles.’

Moeder zit boven, op de slaapkamer, met Broer op haar schoot. Broer is pas wakker uit zijn middagslaap. Wat heeft hij een kleur, die kleine Henkeman, en wat gaapt hij. Nu kijkt hij naar Wil, die met haar breiwerk in de hand, binnenkomt. Moeder begrijpt al, dat Wil niet verder kan.

‘Moeder, ik heb een steek laten vallen, kijk u 's. Moet 't nou uitgetrokken worden?’

‘Welnee’, zegt moeder, ik zal die ondeugd eens gauw op de pen terug hijschen.

[p. 76]

Moeder neemt het breiwerk en wil meteen Broer vasthouden. Maar dat gaat niet. ‘Hou jij hem even vast. Wil’, zegt moeder, ‘anders ben ik bang, dat hij valt. Hij is nog niet goed wakker.’

Wil doet, wat moeder zegt. Ze houdt het kleine ventje aan beide armpjes vast. Maar Henkie vindt het niets prettig. Hij begint te huilen en rukt éen armpje los.

‘Stil, vent’, zegt moeder, anders leg ik je weer in bed, hoor!’

Dat helpt.

‘Niete bed’ zeurt Broer. En het huilen is alweer over. Maar - kleine kindertjes zitten graag overal aan. En Henkie is nog een klein kindje.

Opeens grijpt hij naar het breiwerk, trekt aan de pen en - daar rollen alle steken weg.

‘Stouterd’, roept Wil. Verschrikt blijft het kleutertje een oogenblik zitten, de breipen laat hij haast op den grond vallen. En - de lip trilt.

Maar moeder lacht. ‘Wij hadden beter op hem moeten letten’, zegt moeder. ‘Ik zal maar 's naar een winkel gaan, waar ze oogen verkoopen. Dan koop ik tien paar tegelijk. Een paar op mijn rug, een paar voor mijn armen, een paar achter in mijn hoofd....

Nu begint Wil te schateren.

‘O, o, moeder, dat helpt toch niet. Dat zijn geen échte oogen. Maar hoor u 's. De juffrouw

[p. 77]

van school zal bij een smid sloten koopen, échte sloten. Weet u, wat de juffrouw zei? Meisjes, die erg veel babbelen, krijgen een slot op haar mond.’

‘Nou, Wil, pas jij dan maar op.’

‘En ik zit niet meer in de eerste klas. Na de vacantie gaan we gelukkig naar de tweede, dat weet u toch wel, moes?’

‘O ja’, zegt moeder, ‘da 's waar ook.

Ziezoo, de steek zit weer op de pen. Nu niet meer knoeien, Wil. Wat zal grootmoe het aardig vinden, zoo'n panlap, die je zelf gebreid hebt.

Weet je, wat ik doen zal? Als ze af zijn, dan zal ik er een puntje om heen haken, een mooi gekleurd puntje.’

‘Hè ja’ zegt Wil. ‘Neem u dan rood, moes, dat vind ik het mooiste.’

‘Goed, om jou lap komt een rood puntje.

En Til mag ook kiezen, welke kleur ze hebben wil. Ga het haar maar zeggen.’

Til kiest groen. ‘Dat is juist leuk’, zegt ze, ‘niet allebei hetzelfde.’

Dan breien ze weer verder. Wil doet toch zoo haar best. Ze heeft alweer twee pennen gebreid, zonder fouten.

Tik, tik, gaat het in de kamer.
Dat doen de breipennen.
Tik, tik, gaat het buiten.
Dat doet de regen tegen de ramen.