De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 146]

Twee brieven.

Er is een brief gekomen, een brief van vader en moeder. ‘Wat staat er in, grootmoe?’ vragen de tweelingen nieuwsgierig.

Grootmoeder zet haar bril op en leest den brief zachtjes. Dan zegt ze opeens:

‘Wel, dát vind ik aardig, Henkie komt mee met vader en moeder.’

‘Wanneer,grootmoe? Morgen al?’

‘Ja, dat wisten jullie toch wel?’

Wil en Til weten niet goed, of ze er blij mee zijn of niet. Ze vinden het natuurlijk heerlijk, dat ze vader en moeder en broer morgen weer eens zullen zien.

Maar - dan gaan ze ook weer terug naar de stad, met z'n vijven.

En ze waren zoo graag nog wat hier gebleven. In de stad is geen schommel, en geen boerderij, waar ze elken dag heen mogen, en waar ze zoo maar vrij kunnen rondloopen.

‘Nou hoe vinden jullie dat?’ vraagt grootmoeder, ‘Ben je niet blij, dat Henkie ook meekomt?’

Ja, dat vinden ze toch wel prettig.

[p. 147]

‘Geen we allemaal naar den trein grootmoe’, vraagt Wil. ‘U en grootva en wij samen?’

‘Hé, Tootje ook’ vleit Til. ‘Want ze kent Henkie heelemaal niet, en ze wil hem zoo graag eens zien.’

‘Goed’, zegt grootmoeder, ‘Laat Tootje ook maar meegaan.’

Dat vinden de tweelingen heerlijk.

Bij dokter Vos is ook een brief gebracht. Er zit een vreemde postzegel op. Juf heeft hem Tootje laten zien. Maar openmaken mocht niet, heeft juf gezegd.

Straks, als haar vader thuiskomt, dàn maakt vader den brief zélf open. Tootje verlangt erg. Ze kijkt aan het tuinhek, en ze luistert of ze vaders fietsbel niet hoort op den weg.

Daar is vader. Nu gauw, gauw naar binnen. Tootje kruipt bij haar vader op de knie. En dan léest vader en dan lácht vader ook.

‘Toótje, méid’, zegt hij en hij knijpt haar in de wang. ‘Wat denkt je nou wel, dat hier in staat? Moeder komt gauw thuis. Ze is weer haast beter. Heerlijk, hé?’

‘En blijft maatje dan thuis? vraagt Tootje. ‘Ik hoop het’, zegt haar vader. Tootje heeft haar vader in langen tijd niet zoo vroolijk gezien. ‘Maatje komt gauw’. Hoe fijn toch!

[p. 148]

‘Hoe lang duurt het nog?’ vraagt ze.

Ja, dat weet vader niet precies.

‘Een paar weken nog geduld, kleine Puck’, zegt de dokter. ‘Zóó lang moeten we samen nog maar wachten, hé?’

Een paar weken! Hoeveel nachten is dát nog maar slapen? Tootje rekent het op de vingers uit. Veertien nachten nog slapen en dan......

‘Dan zal ik maatje vertellen, dat ik er den Heere Jezus elken avond om gevraagd heb’, denkt Tootje.

‘Daar heb je dokter Vos op de fiets. Hij houdt hier voor het huis stil’, zegt grootmoeder na het eten. ‘Kijk, Tootje zit achter op de fiets. Wat zou er zijn?’

De tweelingen hollen naar het hek.

‘Zoo kleuters’, zegt de dokter. ‘Tootje wou jullie even wat prettigs vertellen. Over een half uur kom ik haar terug halen, hoor!’

Weg is de dokter weer. En daar staat Tootje bij de nieuwsgierige tweelingen.

‘Wat is er’, vraagt Wil.

‘Maatje komt gauw thuis’, juicht Tootje. Over twee weken misschien al. Het staat in een brief.

‘O, fijn hé’, zegt Til. Hoort u het, grootmoe, Tootje haar moeder komt weer gauw thuis.

‘Wel, daar ben ik blij om’, zegt grootmoe.

[p. 149]

‘En twee weken zijn zoo gauw voorbij.’

‘Morgen gaan we weg’, zegt Wil opeens.

‘Morgen al?’ schrikt Tootje.

Ja, vader en moeder komen ons halen met Henkie. En hoor 's, we gaan allemaal naar den trein. Jij mag ook mee. Wil je?

‘Als juf het goed vindt’, zegt Tootje.

‘Dan moet je het maar vragen. Morgenochtend om half elf komt de trein aan.

‘Zullen we nog even gaan schommelen?’ vraagt Wil. Aaltje zal ons wel roepen, als je vader belt.

‘Goed’, zegt Tootje. Ze durft nu al wat beter dan in het begin.