over-vaeren tot hunne haevens. De schepen dan die de zee van de werelt overvaeren, zijn onse levens: waer van den principaelen bestuurder is den grooten Godt, den voor-windt sijne gratie, de tempeesten, die soo seer niet door den windt op-staen, als uyt de beroerte, die in den grondt verweckt wordt, ende door het op-steygen en'tslaen der baeren de winden veroorsaeckt worden, waer door meer-maels de schepen vergaen, ghelijck men in de zee kan speuren van onse driften: alsoo is het oock gevaerelijck inde wereldtsche zee, om ons schipken van ons leven veyligh doen te landen, daer ons den voor-windt vande hulpende gratie toe-stuert: Datter dan veel verloren gaen, en gheschiedt niet by ghebreck van windt, maer wel, dat wy dien niet en willen waer nemen, en selver teghen-staen door onsen in-gebòren bedorven aerdt, die in-wendigh de baeren van ons quaede genegentheydt op-dringht, en door het tempeest dat de tegen-winden van begeerte on-geregelt verweckt, in haer on-versaedelijcke golven insloeckt en doet verdrincken. Wat hier ghedaen? Soo dan jemandt scheep is, en in tempeest komt? Soo moet hy sich betrouwen op sijnen hervaeren stuer-man, ende naer sijn bevelen hier en daer de handen aen-slaen aen de zeylen en touwen, om die te weder-houden, in te trecken, oft te lossen naer het vereysch vanden noodt: op dat hy mede-werckende door de konst vanden stuer-man den mede-wint van gratie teghens alle beroerten en weder-houdende driften magh eenigh-sints winnen, die hem met laveren niet sonder moeyte en aerbeyt, de haeve van zaeligheyt sal doen bekomen: Want Godt die ons gheschapen heeft sonder onsen toe-doen, en wilt ons niet saligh-maecken sonder ons mede-werkingh: seght den H. Augustinus.
Auteursrechtvrij
