Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 85]

XXIX. Sinne-beldt.

De not ons claer genoegh bethoont,
Dat in het bitter, soetheydt woont:

DIe eens met rijp verstandt, nouw-keurigh wou aen-schouwen
Den aerdt der Schepselen den selven wel door-knouwen:

Sou licht bespeuren dat daer niet soo kleyn oft slecht

Ghevonden wordt, dat ons niet stomm'linghs onder-recht.

Ick had dan by gheval een' Not eens af-ghetrocken
Van haeren groenen tack, becleedt met al haer rocken,

Die bitter, zijn en vrack, daer by met schelpen herdt,

Waer op den kraeckers tandt, wel licht ghebroken wordt,

Die soo ick had ghekrockt, en binnen vondt gheseten
Een kerne soet en vet, heel aenghenaem om t'eten:

't Welck, soo ick tot mijn les, wat dieper onder-socht,

Soo wirdt 't geheym daer van my in 't verstandt ghebrocht,

En heb den mensch alsoo aen eene Not gheleken;
Het welck dat zy ons thoont, al kan zy self niet spreken.

Ghelijck het bitter aan de Not heel over-kleedt

Soo is het leven van den mensch gheheel met leedt

[p. 86]

 

Van buyten over-deckt, en wordt alsoo ghebóren

 

Van 't quaedt al-soo beschermt, die anders gingh verlóren,

 

Als 't knaeghen van den Worm de soete kern' door-vroet

 

Dat ons den kancker is van binnen in 't ghemoedt;

 

Daer anders eenen mensch, in-wendigh kan ghenieten

 

Veel soetheydt in 't ghewis; soo 't hem niet doet verdrieten

 

De bracke bitterheydt, en Godt soo dient gherust:

 

't Ghewis dat suyver is, gaet boven allen lust.

Vermeerderingh op het selven.

DAt Job ons heeft willen leeren, door den H. Geest verlicht sijnde; daer heeft hy met de daedt proef van ghegeven, in sijnen eyghen persoon zijnde eene schets gheworden van alle ellenden ende den spieghel van gheduldigheydt in alle sijne quaelen, daer hy van den schoot sijns Moeders in geboren was, soo van zeeren, pijnen, gebreck, sieckten en achter-dencken; soo dat het niet als te waer en is dat Augustinus seght: Wat is langh te leven? als langh ghepijnight te zijn: eer sal een hert naer laeten het loopen en den wolf op roof te gaen, als eenen mensch sonder lijden te leven: het lijden sal den mensch noyt on-breken, maer wel de geduldigheydt, ten waer dat hy sich ghenooghde in-wendigh inde suyvere soetigheydt van sijn ghewis: allen sijn uyt-wendigh lijden zijn alleen bittere pellen tot bescherminghe van de soete kérne vande Not, op dat den knaegenden worm daer niet in-geraeckt, en door jet tande-loos knabbelen ende schaedelijck vroeten onse soete rust niet en bederft ende wegh-neemt. Daer en is niet met allen de ellenden naer den vroetenden worm in onse conscientie, daer in tegen-deel den Wijse-man seght: ^(a) Een gherust gemoedt is ee-

(a) Prov. 11.

[p. 87]

nen gheduerighen maeltijdt: soo datter niets beters in dit sterffelijck leven gewenscht kan worden: Waer kander aen-genaemer vreught met vrucht gepluckt worden, als de suyverheydt des herte? wat spijs kander smaeckelijcker zijn, als de ruste van onse ziel-gevoet met de levende hópe van zeligheydt. Hier in nemen de menschen den verkeerden wegh ghelijck eertijds eenighe Israëliten, doen zy door Moyses naer het wenschelijck ^(b) Palestienen geleydt wierden, doen Ruben, Gab, met een deel van Manasses, komende by gheval tot een geweste daer 't landt redelijck vruchtbaer was besonder in schoone bemden versochten daer te blijven, uyt reden, seyden zy tot Moyses: 't Is een landt over-vloedigh om beesten te weyen: Willende sich ghenoeghen met het beeste-landt, kleyn-achtende het landt van belofte vloeyende van melck ende honingh. Dit selven doen noch heden-daeghs veel Christene-menschen daer zy geroepen zijn om naer het soet Palestienen te trecken, hier soecken te verblijven om hun quaelen te versetten in het gheniet van het voedtsel der beesten, daer laetende de soete spijsen van rust en peys in een suyver ghewis: vande welcke David spreckt: ^(c) Zy en hebben 't niet geweten noch verstaen, zy wandelen in duysternisse: soo dat Ioël van hun wel seght: ^(d) De blijschap is ten jammer geworden vande kinderen der menschen: Het welck den Abt Rupertus aldus uyt-leght: zy en onder-houden den schick van blijschap niet: want voor al moet men blij zijn inden Heere, en daer naer in 't geschaepen goedt: de blijdschap in Godt vloeyt uyt een goede conscientie, waer toe oock het gheschaepen goedt ons dienstelijk kan wesen door het lichaemelijck onder-houdt.

(b) Num. 32.

(c) Ps. 8.

(d) Ioël. 1.