Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 212]

69. Sinne-beldt.

Een pad swilt-op wordt zy geraeckt,
En in 't fenijn sich booser maeckt.

Een Pad' venijnigh dier, onthoudt sich in de aerde,
En rust daer in een' kuyl onnuttigh sonder waerde,

En leeft in haer fenijn en groeyt oock sonder spijs;

Waer van d'hervaerentheydt ons geeft een klaer bewijs.

Van die de Padden wel den tijdt van seven jaeren,
In eenen drooghen pot, noch levendigh bewaeren,

En ligghen daer gherust ghevoedt in hun fenijn;

Soo langh zy niet gheraeckt door stock oft roede zijn

Maer soo hun jemandt slaet, dan zijn-sy meer ont-steken:
En swillen van 't fenijn, in boosheydt niet gheweken:

Waer door zy thoonen ons hun' in-gheboren aerdt,

Die nerghens toe is nut, als dat hy wordt ghespaert

Tot eyndelijcke straf van 't vier om in te branden,
't Welck wel dit vuyl ghediert' vernielt, maer't is meer schanden,

Dat desen padden-aerdt, in sondaers meer ont-steckt,

Die in hun kout fenijn van boosheydt over-deckt,

[p. 213]

 

Sich voeden heel gerust, en groeyen in hun sonden

 

En worden, door de straf tot beternis, bevonden

 

Veel booser op-gehist, hert-neckigher in 't quaedt;

 

Daer gheene salf aen dient van Goddelijck ghenaedt.

 

't Besluyt van 't Sinne-beldt saght, dat sondaers sulcken dieren,

 

Die leven in 't fenijn, en in den modder swieren,

 

Ghelijck aen duyvels zijn, al zijn zy mensch in schijn,

 

En padden zijn van aerdt: min mensch als duyvels zijn.

Voort-gangh op het selve.

HEt leelijck wesen van padden met hunnen aerdt is meer de duyvels gelijck, als aen een dienstigh ghedierte. Ick heb reden om te twijffelen oft dit vuyl onnut en fenijnigh gedierte met de andere in 't Paradijs van Godt soude gheschaepen zijn? mijn rede is: al is het saecken dat niet van niet jet oft sich selver voort-brenght, even-wel soo moeten wy bekennen dat een padde een schepsel van Godt is; maer alsoo het niet noodigh was dat Godt selver de ghedaente oft het wesen van soo onnuutigh dier soude in-drucken, daer het genochsaem was de stoff waer zy (die te vooren gheschaepen was) door de mede-werckende natuer ende in-vloedingh van heet en kout, gelijck het meesten-deel van de bloedeloose oft ghekorve dieren voort-komen, ende alsoo de padden, oock hunnen oorspronck hebben: te meer om dat de padden uyt een fleymigh vuyl komende heel venijnigh zijn, leven in hun fenijn, gevoedt van het fenijn, en groeyen in het fenijn daer zy hert-neckigh in blijven ende met slaeghen niet af te trecken zijn, maer in hun fenijn noch booser sullen op-swillen: soo dat het niet wonder en is, dat de natuer hun een af-sienelijck duyvels wésen in-ghedruckt heeft die den aerdt des duyvels uyt-belden en de rede geven om den duyvelschen sondaer by

[p. 214]

een padde te verghelijcken. Allen die in het fenijn van sijne boosheydt rust, ghevoedt wordt ende leeft, en wordt hy daer in verstoort door de vermaen-roede van Godt sich gebetert, maer eerder als een fenijnighe padde in sijn boosheydt meer op-swilt; hert-neckigher wordt en teghen Godt selver op-staet; hy selver is de oorsaeck dat hem Godts bermhertigheydt verlaet ende duyvels wordt en als duyvels met de duyvels inder eeuwigheydt sal vergaen: Want dit is den duyvelschen aerdt hert-neckigh te blijven in boosheydt: volght dan den sondaer den duyvel daer in naer ghelijck men oogh sienelijck siet? soo bethoont hy sich ergher als eenen duyvel uyt reden, dat den duyvel ghesondicht geeft, sijn sonden en zijn niet on-talligh in sijnen eersten af-val gheweest te boven gaende het ghetal van het sandt des oevers der zee, maer sijn sonde en is maer gheweest eene houverdije daer hy hert-neckigh in vol-herdt is: maer wy sondaers en laeten niet sonden op sonden te hoopen ende dat sonder op-houden waer in wy den duyvel in hert-neckighe boosheydt volghende en in menich-vuldigh sondighen hem verr' te boven gaen. Den duyvel met te sondighen heeft vergramt, wie? sijnen Heer ende Godt: maer niet dien Godt, die voor hem eenen Enghel gheworden was oft den hemel was af-gedaelt om hem komen te verlossen met soo veel tormenten en lijden, met verstorten van sijn bloedt, ende (konde het gheschieden) oock te sterven en te dienen tot hun spijs en dranck ghelijck hy aen de menschen bethoont, sijnde mensch voor hun geworden om hun te verlossen van hun sonden. Sulckx en heeft Godt voor den duyvel niet ghedaen: thoont ghy u dan sondaer niet ergher als den duyvel self?