Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 40]

Den trecker vvort ghetooghen.

DEn rotz-steen, die ghy siet, is 't richtsnoer van ons leven,
Den noot-dwanck van ons doen, van God ons voorgheschreven:

Matroos, die met ghewelt, en nae sijn eyghen wensch,

Den rotz-steen trecken wil, dat is den dommen mensch.

Gods schickinghe staet vast, gheen mensch can die beweghen,
Wat spertelt ghy, ô dwaes, wat worstelt ghy hier teghen?

Wort wijser, al die u hier in wel eer vergreept,

Die gaen wil, wert gheleyt: die niet en wil, ghesleept.

Adtrahens, abstrahor.

SJt fatalis apex, scopulus quem conspicis, hospes,

Esto tibi parvae navita puppis, homo:

Aspicis, vt vastam convellat homuncio cautem,

Inque levem satagat ducere saxa ratem;

Jlla suo stant fixa loco, nec tracta sequuntur,

Qui trahit, intereà se videt ipse trahi.

Fata reluctantes rapiunt, ducuntque sequentes;

Cedere qui non vult sponte, coactus abit.

A malheur & encombrier,
Patience est le vray bouclier.

POurquoy ta foible main tirer ce rocq s'avance,
Qui toy & tout le tien, sans se mouvoir, eslance?

Or, ton fatal destin apprens, homme, en ce rocq,

Lequel, tirer si veus, toy mesme auras le chocq.

[p. 41]

Adtrahens, abstrahor.
XIX.

LA priere laquelle Epictete nous commande tousiours avoir a la bouche (de laquelle faict mention le Sieur du Vair au Manuel d' Epict.) me semble plus haute que d'vn Philosophe,

Mon Dieu conduise moy, parla
voye ordonnée,
Je suivray volontiers, de poeur que
vn fort lien
Ne m'entraine meschant, ou en homme de bien
Je pourrois arriver, suivant la De-
stinée.

Quid luctemur homulli? calcitrones & refractarij equi hoc consequuntur, vt verbera etiam aliquot excipiant, nec excutiant tamen jugum, ait ille: hominum enim in rebus gerendis sententias non minus fatum, quam calculos fluviorum limus obruit (Pausan in menip) nec enim consilio prudenti, nec remedio sagaci divinae providentiae fatalis dispositio subverti potest, clamat vel ipse Apulejus. Optimum igitur est pati (inculcat Seneca) quod emendare non possis, & Deum (quo auctore omnia eveniunt) sine murmure comitari. Malus ille miles qui imperatorem suum gemens sequitur; nihil autem ita plagas coërcet, vt patientia.

HEt ghebedt dat Epictetus ons beveelt altijdt inden mondt te hebben, verhaelt by de Heer President du Vair, dunckt my vry al wat hoogher te gaen als de leere vande Heydensche wijs-gierighe:

Leydt my door dijn bestemde baen
Mijn God, soo sal ick willich gaen
Daer ick, ghelijck een eerlijck man,
Naer u beschicking comen can:
Off anders werd' ick, als een wicht,
Ghesleept nae mijn bescheyden plicht.

Wat worstelen wy dwerghen hier teghen? een aerselende ende achter-uyt-slaende peert doet met sijn steecheydt gheen ander voordeel, als dattet zyn lijf vol slagen crijcht, en moet niet te min het gareel draghen, en den plouch voortrecken. Den raedt ende besluyt der menschen wert vande beschickinghe Godes immers soo lichtelijck beloopen ende gheheelijck bedeckt, als de keyen aen den oever ligghende, door het opgeworpen slijck ofte zant vande overloopende reviere, seydt Pausan. Godes eeuwige voorsienicheyt en can noch door wysen raedt, noch clouck verstant van s'menschen vernuft eenichsins verhindert werden, seydt selfs den goddeloosen Apulejus. 't Is dan best geduldelick te verdraghen 't ghene men noch beletten, noch versetten can: 't Is best God, door wiens macht alles beleyt wert, sonder tegen-knorren ofte morren in te volghen. Ten is geen rechtschapen lansknecht, die met onwillicheyt eñ al suchtende sijn Velt-oversten na volgt. Daer en is niet dat plaghen en slaghen meer versacht, als lijdsaemheyt.

Sen. Oed.

FAtis agimur, cedite fatis:

Non sollicitae possunt curae

Mutare rati foedera fusi,

Quidquid patimur mortale genus

Quidquid facimus, venit ex alto.

Seneca.

 

 

NEcessitatis non aliud effugium est, quàm velle, quod ipsa cogit.