Vsqve recvrret.
XLI.
Ij, quibus de administris principi eligendis diligens tractatus est, inter caetera, bonos bonis prognatos, honestâque familiâ oriundos praecipuè assumendos inculcant. Fortes quippè fortibus creari, melioresque melioribus propagari, secundùm naturam putant; Animi vilis in viro principe inditium esse, viles sibi adhibere, inclamant. Magnos libertos certissimum non magni principis argumentum esse, confidenter pronuntiat Plinius. Quid ita? quia fortuna, vt inquit ille, non mutat genus; & difficile omninò insitam homini naturam honoribus superare. Erepent, imò erumpent haud dubiè etiam in medijs saepe splendoribus agnatae aut innatae sordes, & identidem aliquâ parte sese exeret plebeia humilitas. Asellum, licet exuvijs leonis bestiam hinc inde deligenter obducas, nunquam tam exactè velabis, quin alibi identidem emergent infames auriculae. Bene ergo Poëta,
DIe haer werck maecken van de Princen voorte schrijven, wat voor dienaers de selve ontrent haer behooren te ghebruycken, meynen datmen niet dan goede en van de goede ghecomen, daer toe behoort te voorderen: oordeelende dattet natuerlijck is, datter vroome van vrome hercomen; en dattet een teyken is van een leech ende onvorstelijck gemoet, slecht en gering volcxken ontrent sick te lijden. Ten moet geen groot-moedich Prince wesen, die een hoop vry-ghelaten slaven groot maeckt (seyt Plinius) En waerom dat? groote staten en veranderen niemandts geslachte; den ingeboren aert en wert nimmermeer door eerampten wech-genomę, de vilsicheyt sal altijdt hier off daer, selfs dickwils alsser meest eere te cavelen sal zyn, ergens uyt-puylen, ende haer laten sien; want, schoon ghy een ezel met een leeuwen huyt wel ter keure om en d'om poogt te bedecken, hoe behendelick ghy dat oock sult meynen te doen, soo salder noch evenwel hier off daer een ezels oore uyt kijcken.
Horat.
NAturam expellas furcâ, tamen vsque recurret,
Et mala perrumpet furtim vestigia victrix.
Menand.
Natura omnibus doctrinis imperat.
Auteursrechtvrij