Pervia virtvti sed vilibvs invia.
XXXIX.
VItam hominis Christiani transitum esse, ipsumque perpetuum viatorem videri, divini verbi elogia disertè pronuntiant. Non habemus hîc locum permanentem, sed alium exspectamus, inquit Apost. Transire igitur virtutis, haerere alibi ignaviae est. Gaudet motu animus, Christianus, &, in hoc, coelum sibi cognatum imitatur. In partibus Scythiae homi nes quosdam nusquã domicilium figere, plaustro se suaque identidem transferre memoriae proditum est. Id verè Christianum decet, dolium hoc nostrum, Diogenis more, identidem volutandum est, sistendum rarò, figendum nunquã, & nusquam. finge mihi aliquem è regione longuiquâ ad patriam properantem, in cauponam aliquam lepidam ac facetam incidisse, quae benignè eum habeat, ac lautè excipiat; hunc eò loci si, tanquam ad Sirenum scopulos, haerentẽ cernamus, non quid excordem ac insipidum jure dicemus? ita sanè: vir fugiens quippe, vt est in Proverbio, non moratur strepitum lyrae. Idem de nobis censeamus. Nec illecebris ac lenocinijs suis Mũdus hospes, aut Caro caupona nos impediãt, quominus in veram illã ac coelestem patriam, velis equisq;, properemus. Annue, summe Deus.
DAT het leven van een Christen mensche is als een deurganck, den mensche selfs als een reysende man, werdt ons in Godes woort duydelijck gheleert. Wy en hebben hier gheen blijvende stede, maer wy verwachten een andere, seyt den Apostel. T'is dan dapperheyt, op dese wech staech aen te treden: t'is onachtsaemheyt ergens te blyven leuteren. Het Christelijck ghemoet heeft lust in beweginghe, oock selfs in dat eenighe overeencomste met den hemel hebbende. Men hout, dat in Scythia menschẽ zyn, die nergens eẽ vaste woonplaetse stellende, gestaech huys en huysraet op een wagen herwaerts en derwaerts omme-voerẽ. Yet sulcx betaemt voor al een Christelijck gemoet, yder dient zyn vat (op de wijse van Diogenes) ghestadelijck om en t'om te tobbelen, selden te setten, nimmermeer te vesten. Neemt datter yemant, uyt verre landen, naer sijn Vader-landt reysende t'eeniger tijdt onder wege quame ter herberghe, daer hy by den Weert wel en vriendelijck ghetoeft wierde, inghevalle hy door sodanich onthael verloct wesende, sijn reyse ginck staken, ende bleef ter selver plaetse lunderende, soude een yeghelijck daer uyt niet oordeelen, dattet den sulcken liecht ter plaetsen (somẽ seyt) daermen de ossen bolt? ontwijffelijcken iae. Laet ons vry dencken dat wy zyn in dusdanighe-ghestaltenisse. De werelt is ons (soo het schijnt) een ghenuchelijcken Weert, ons Vleesch een vriendelijcke Weerdinne: laet ons sorghe draghen, dat wy, zynde op de reyse naer ons ware vader-landt, door de aenlockinge van d'een en d'andere, in onsen goeden wech, niet vertraecht en werden.
AVGVST. HVM. 3.
DIabolus non invalesceret contra nos, nisi ei vires ex vitijs nostris praeberemus, & locum ei dominando nobis peccato faceremus, vnde nolite locum dare diabolo.
Auteursrechtvrij