Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 102]

1 Tinoth. 6.7.
VVy en hebben niet inde vveerelt ghebracht, t'is openbaer dat vvy daer niet en connen uyt-draghen.

ALs t'lijf helt naer der aerd', en totten val ons huysen,
De luys verlaet ons vleesch, ons wooninghe de muysen:

Vint haer de spin te zijn vast aen een swacke muer,

Sy stracx verhanght haer net aen t'huys van haer ghebuer.

Als ons de doot seyt-op het huer-huys van dit leven,
Al wat ons eerst hinck aen, dat gaet ons dan begeven;

Daer leyt dan, siet! den mensch alleen bang' en bedroeft,

Des weerelts troost vergaet, als t'hart meest troost behoeft.

Mortalibus morientes destituimur.

FJla ruinosis abrumpit aranea tignis,

Omnis ab exanimi corpore vermis abit.

Nos miseros! homini quidquid, dum vivit, adhęret,

Hoc hominem, simulac mors venit atra, fugit.

Cessat honos, abeunt, qui te coluêre, sodales;

Cumque tuo finem funere munus habet:

Omnia morte ruunt: cum res opis indiga nostra est,

Hei mihi! tum vastus nil opis Orbis habet.

Ecclesi. 5.15.
Comme il est sorty du ventre de sa mere il s'en retournera nud, s'en allant comme il est venu, & n'emportera rien de son travail, auquel il a employé ses mains.

TOus les sourys s'en vont, quand l'edifice tombe,
Les pous nous vont quiter, quant on nous met en tombe;

He! monde ton solas s'envole, & n'est: que vent;

Quant nous, plus que iamais, faut du solagement.

[p. 103]

Mortalibvs morientes destitvimvr.
L.

DIstinguit amicos extremitas. Saeculi gaudia, ac terrena faelicitas, eodem quo Medici modo, aegrum, quum extrema patitur, ac mediâ morte jam natat, deserunt; quum tamen maiori, quam vnquam, solatij subsidio, in isto temporis articulo, misero sit opus. Ecquid igitur futilibus istis adhaeremus, aut inhaeremus? ad Christum nobis perfugium sit, ille & cum dolor vret in lectulo, & cum mors saeviet in agone, & cum putredo ingruet in sepulchro, & cum Iustitia Dei exercebitur in judicio, suis haud dubie affuturus est. Exclamemus igitur confidenter cum regio Vate, Psalm. 73.25. Te cum habeam nil equidem moror coelum, & terram; tametsi enim corpus ac animus deficiat mihi, ac liquescat; tu nihilominus semper solatium ac portio mea, mi Deus.

DES menschens uytterste onderscheydt des selffs vrienden. Tijdelijcke vreuchden ende t'geluck deses werelts handelen met ons, gelijck de Medecijnen met de siecken doen, die de selve, alsse beginnen te ziel-braecken, daet laten, ende gaen hun sweechs: daer nochtans den armen mensche, in die ghestaltenisse, de meeste hulpe en troost van noode heeft. Het welcke allo zynde, wat gaet ons dan aen, om in dese nietighe dingensoo gantsch besichlijcken te woelen? Laet ons tot den Heere Christum ons toevlucht nemen, en aen hem onsen tijdt besteden: hy, en als de pijne ons treffen sal op ons bedde, en als de doodt over ons woeden sal in onse verscheydinghe, en als de verrottinghe ons overvallen sal in het graff, en als Godes gramschap op-branden sal in het oordeel, hy (segh' ick) sal de sijne over al, en t'aller stont, by wesen, ende de ghewisse handt bieden. Laet ons dan vrymoedelijck uyt-roupen, met David in den Psal 73.25. Wanneer ick slechts u hebbe, soo en vraghe ick niet naer hemel en aerde: wanneer my oock lijff en ziele versmachtede, soo zyt ghy doch, God, alle tijdt mijns hetten troost, ende mijn deel.

AVGVST. DE NATVR. ET GRAT.

VBi sunt qui ambiebant currum potestatis? Vbi insuperabiles imperatores? Vbi sunt qui conventus disponebant & festa? Vbi equorum splendidi nutritores? Vbi nunc vestes & ornamenta peregrina? Vbi jocus & laetitiae? Vbi exercituum duces? Vbi Satrapae & Tyranni? Nonne omnes pulvis & favilla? Nonne in paucis versibus eorum vitae patet memoria. memento itaque Naturae ne extollaris.