Inleydinge.
HEt is nu juyst de tijt vvanneer de kortste dagen
De koeyen uytet velt en na de stallen jagen,
De boomen onlanghs groen zijn nu ten vollen grijs,
En al dat vochtigh vvas is niet als enckel ijs:
De lucht is vvonder, strengh, de noorde vvinden blasen,
Daer vvort een ander glas getogen om de glasen,
Ons root is heden blau, en al de velden vvit,
Een teycken dat de vorst het gansche lant besit.
Voor my 'k en vvas noyt graegh om op het ijs te glijden,
Of met een narre-slee de straten om te rijden;
Een boeck, een lustigh vier, een praetjen aen den heert,
Dat acht ick heden nut en groote schatten vveert.
MEt dese verssen begroete Philogamus synen Sophroniscus in 't begin van de vvinter-maent soo hy den selven by gevalle op straet gemoete; ende seyder vorder by, dat het nu de rechte tijt vvas om voort te varen in haer begonnen samen-sprake, en dat ter plaetse daer de vvinter syn heerschappije niet en kan oeffenen: te vveten, in een vvarme kamer, daer de deure sachtjens met een katrolletje toe-loopt. VVel, seyde Sophroniscus, dat en is niet buyten eysch van saken, noch tegens mijn sinnelickheyt. Ons staet jegenvvoordelick voor handen een nieu deel, en het eerste trou-geval van het selve schijnt op desen eygen tijt en in het selve deel des jaers daer vvy nu in zijn gebeurt te vvesen, gelijck uyt de geschiedenisse klaerlick is af te nemen: Komt laet ons tot mijnen huyse in-gaen, en sonder meerder omme-slagh het vverck aen-vangen. Soo geseyt, soo gedaen: sy treden te samen nae de vvoon-plaetse van Sophroniscus, en de tafel voor een goet vier geset zijnde, nam Philogamus syn ghevvoonlick ampt vvederom ter hant, en begon te lesen de volgende geschiedenisse.
Auteursrechtvrij