De pelgrimagie van het kindeken Jesus

IV. Capittel.
Jesus keert weder naer de Jordane, alwaer Joannes hem wyst met den vinger aen sijne Discipels, die hem volghen.

DEn soeten Heere Jesus dorst hebbende tot de saligheyt der zielen, willende hem nu kenbaer gaen maecken aen de werelt, ende Discipels vergaderen, verlaet de Woestyne, ende daelende van den Berg keert tot Joannes by de Jordane. Aensiet hem nu wel (segt S. Bonaventura cap. 17.) hoe dat hy alleen gaet bloots voets, die den Heere is van allen, ende hebt met hem medelyden.

Komende dan by de Jordane, soo kende hem Joannes wederom, ende wees hem met den vinger,

[p. 186]

seggende; Siet het Lam Godts; siet den genen die weirt de sonden van de werelt. Hy is den genen op welken ick hebbe sien sitten den Heyligen Geest, als ick hem Doopte. Wederom op eenen anderen dag siende Joannes Jesum wandelen by de Jordane, seyde Siet het Lam Godts. Alsdan twee van Joannes Discipels, van welcke den eenen was Andreas, hebben terstont Jesum gevolgt. Den goedertieren Heere dorst hebbende tot hunne saligheyt, om hun betrouwen te geven, heeft hem omme gekeert, ende tot hun vriendelyck geseyt: Wat soeckt gy-lieden? Sy seyden: Meester waer woont gy? Jesus seyde: Komt ende siet, ende heeft hun geleyt in een huys, daer hy alsdan gelogeert was, ende sy syn by hem gebleven dien dag. Aldus S. Bonaventura.

Laet ons hier wat letten, ende desen dag met den soeten Jesus, ende dese twee Discipels ons vermaecken: van welcke segt den H. Augustinus Tract. 7. in Ioan. Och wat een geluckigen dag hadden sy alsdan! hoe soet ende genoeglijck was hun dien nacht! wie sal ons vertellen wat sy alsdan van den Heere gehoort hebben? Laet ons oock in ons herte bouwen ende een huysken stichten, om Jesus daer in te leyden, ende met hem aldaer soetelyck couten. Peyst dan Godtminnende Zielen, dat gy binnen dit huysken ergens sit in een hoecxken, hebbende geduerig de oogen op het vriendelyck ende Goddelyck aensicht van Jesus, ende hoorende wat hy al segt tot dese nieuwe Discipels. Wat vierige vermaningen meent gy dat'er quamen uyt dien Hemelschen mont? Hoe krachtelyck ontstack hy de herten van dese twee Discipels? Hoe wonderlyck keerde hy hunne affectie af van alle aerdsche saecken, ende vervuldese met hemelsche begeerten. Och wie sal my seggen, hoe dat die zielen inwendig gestelt waeren, die dien geheelen nacht

[p. 187]

soo menige straelen ontfingen van dese Goddelyke Sonne, ende soo menige voncken van dit forneys der liefden! Hoe menigmael vielen sy Jesum voor de voeten die kussende ende besproeyende met traenen van devotie? Hoe menigmael kusten sy sijne gebenedyde handen, hem bedankende van het onuytsprekelyk weldaet, datse alsdan van hem ontfingen! Desgelycks hoe menigmael omhelsde hun Jesus seer vriendelyck, hem uyt'er maeten verheugende van dese twee zielen, welcke hy alreede gevonden ende gewonnen hadde.

Nu dan Godtminnende Ziele, siet dat gy mededeelt van dese Hemelsche genoegte. Imagineert u dat Jesus sijn minnelyck aensicht tot u keert, ende u tot hem roept. Gaet dan, ende valt voor sijne voeten, ende omhelstse soo lange tot dat u herte gevoelt de soete wonde der Goddelycke liefde. Heft dan u hooft op, ende hem minnelijck aensiende, bidt hem vieriglyk dat hy in u altydts vermeerdere den brandt der liefden, ende uwe affectie t' eenemael vervremde van alle aerdsche saecken. Kust duysentmael sijne gebenedyde handden, ende hout die soo lange vast tot dat hy u een troostelyk woort geve, stortende in u herte sijne hemelschen invloet. Ach soeten Jesu! wat doet gy met de herten, die u geweldig lief hebben. O blijdschap des herten! O leven des geests! O licht der Zielen! Met reden singt van u den H. Bernardus in sijne herten-sang.

Jesu soetigheyt der herten,

Levend' water, licht der zielen:
Gaet te boven alle begeerten,

Gaet te boven alle plaisieren.