De pelgrimagie van het kindeken Jesus

VII. Capittel
Jesus reyst naer Jerusalem, alwaer hy de Cooplieden met een sweepe uyt den Tempel jaegt, ende van Nicodemus by nachte wort besocht.

NAer dat onsen Heere Jesus luttel dagen te Capharnaum geweest hadde, soo was aenstaende het Solemneel Hoogtijdt van Paesschen, om welke Solemniteyt te vieren, heeft hy hem gestelt met

[p. 195]

sijne Discipels op de ryese naer Jerusalem, welck vier of vyf dagen reysens was van daer. Sa Pageken van Jesus, maeckt u gereet, ende voorsiet u van alles voor dese lange reyse: volgt uwen soeten Jesus alwaer hy gaet, ende dient hem in alle nootsaeckelyckheden. Peyst nu datge ryck zyt ende de borse wel voorsien hebt, ende alwaer gy passeert doet uwen alderliefsten fraey tracteren, soo in eten als in slaepen. En al is't dat gy wel weet dat dit hem selden gebeurde, ende dat hy sulcks noyt en sochte, doet het evenwel om uwe affectie ende goedertierentheyt tot hem te toonen. want dit sal hem behaegen. O wat een contentement is dit voor een ziele, die inwendig gevoelt, dat sy Jesus gemak mag aendoen, ende dat hy het van haer in dancke neemt. Dit is een onuytsprekelycke vreugt: dit is een voorproefsel der hemelscher wellusten. Dit doet een ziele met den H. Bernardus singen.

Jesus is soet in gedachten,

Die verheught der zielen krachten:
Maer boven alle soetigheyt,

Is syne tegenwoordigheyt.

Voorts naer dese blydschap ende soetigheyt volgt droefheyt ende medelyden: want ontrent Jerusalem syn veele bergen en steenachtige wegen. Aensiet dan met deernisse den soeten Jesus in dese lastige klimminge, hoe sijne teere leden beswyken van vermoeytheyt: hoe het edel sweet hem van alle canten af-druypt, ende hoe syne gebenedyde voeten gequetst ende bebloedt zyn van de keykens die in de wegen liggen. Gaet by hem met betrouwen, ende droogt af het sweet van syn H. Aenschyn, ende siet hem aen met weenende oogen, op dat hy u met de oogen der bermhertigheyt aensie.

[p. 196]

Jesus dan comende in de Stadt van Jerusalem is recht gegaen naer den Tempel: ende aldaer vindende veele ongeschicktheden van gierige menschen, die aldaer ossen, schaepen, ende duyven te vercoopen brogten, die men gebruyckte in de Sacrificien, met eenen grooten iver ontsteken zynde, heeftse altemael uyt den Tempel gejaegt, ende de tafels van leeninge om verre gestooten, stroeyende het gelt langhst den vloer.

Hier van segt den H. Bonaventura c. 42. Vit. Chr. Den Heere Jesus heeft tweemael de coopers ende vercoopers uyt den Tempel gejaegt, welck onder sijne meeste Mirakels gerekent wort. Want al was't dat sy op ander tyden Jesum versmaeden, sy hebben nochtans hier altemael de vlucht voor hem genomen. Ende al waeren sy veel in getal, sy en derfden hem nochtans niet wederstaen; maer hy alleen zynde heeft hun met een sweepe van koordekens altemael uytgejaegt. Want sy wierden verschrickt door het vreeselyck aensicht dat hy hun toonde, ontsteken zynde met eenen geweldigen iver; om dat sijnen Alderheyligsten Vader soo onteert wiert, in de plaetse daer hy behoorde aldermeest ge-eert te worden. Aensiet hem wel, ende hebt medelijcen met hem, want hy hierom seer bedroeft is. Aldus S. Bonaventura.

Naer dat den soeten Jesus veel wonderlijckheden in den Tempel gedaen hadde, is hy gegaen naer eenig logist om te rusten. Gaet met hem, ende doet hem (gelyck boven geseyt is) seer wel tracteren, wascht sijne vuyle ende bebloede voeten, ende vermaeckt u die kussende ende omhelsende. Dient hem daer naer een tafel: let altyt wel op sijn maniere van doen, ende op sijn lieffelijck aensicht: ende singt daer-en-tusschen met den H. Bernardus.

[p. 197]

 

Soeten Jesus uwen toe-keer

 

Is myn ziel een groot vermaeck:

 

Die versaet my sonder af-keer,

 

En geeft honger aen den smaeck.

 

Die u smaecken, hebben honger,

 

Die u drincken, hebben dorst:

 

Sy en weten niet gesonder,

 

Als wel Jesus voor de borst.

Meynt gy niet dat Jesus hem verheugt, als gy hem zulcke zoete albadekens singt? Alsoo moet gy syne maeltyden vereeren, ende hem lichaemelyck toevende, u met hem geestelyck verblyden. Gy moogt wel peysen dat die Hemelsche sangers hunnen Koninck somtyts vereert hebben in sijne maeltyden met liedekens van Sion Soekt dan desgelycks uwen alderliefsten te vermaecken als een Engelken, staende altyts by hem, om hem te dienen: en spiegelt u daer-en-tusschen sonder ophouden, in dat hemelsch aenschyn, welck de Engelen zelve verblyt, ende devote herten doet smelten van liefde. Ach soeten Jesu wat doet gy met de herten, die u beminnen.

Het waer nu tydt dat den vermoeyden Jesus ging rusten; want het nacht is. Maer men klopt op de deure: men komt seggen dat daer iemant is, die Jesus geerne soude spreken. Jesus segt, dat hy binnen kome. Ende siet daer komt eenen treffelycken ouden man, eenen Prince der Joden, genaemt Nicodemus, den welcken aen Jesus groote eere bewysende, segt: Meester, wy weten wel dat gy van Godt komt: want niemant en soude konnen sulcke wondere wercken doen, ten waer dat Godt met hem waer. Hierom bidt hy Jesum om onderwesen te zyn, van 't gene hy doen moet, om saligh te worden. Aensiet wel hoe dat den vriendelycken Jesus

[p. 198]

sijne ruste laet om dese ziele te helpen: want in plaetse van te slaepen, overbrenght hy by naer den geheelen nacht, om desen goede man te onderwysen: die door vreese van de Joden niet en derfde by dage tot hem komen.

Aensiet nu eens hoe soetelyck Jesus hem vermaent, hoe vierighlijck hy hem verweckt, ende hoe krachtelijck hy hem beweegt ende onsteeckt in de liefde van hemelsche ende geestelycke saecken. Och hoe stont dien ouden eerweerdighen man verbaest, merckende onder Jesus ootmoedigh gelaet schuylde een vreeselycke Majesteyt, ende gewaer wordende uyt sijn eenvoudigh minnelijck gesicht eenighe straelen der verborghen Godtheydt! Och wat een gevoelen moeste dien man in sijn herte hebben, die door den hemelschen mont van Jesus soo veel spraken ontfinck uyt het forneys der Goddelijcker liefden! want alle sijne woorden waeren vierighe pylen, die nootsaeckelijck de herten doorwonden ende ontstaeken, in welcke sy geen wederstant en vonden. O geluckigen ouden man! die in sijn oude dagen dit licht des werelts heeft mogen sien, ende daer mede verjaegen den duysteren nacht van sijne ziele. Geluckigen nacht was dit voor hem, op welcken hy genieten mocht een soo lange, soo zoete, soo vriendelijck, ende soo profytige te samenspraecke met den Sone Godts selve.

Laet ons rusten met Jesus ende met den honigh-vloeyende Bernardus singen:

Blyft by ons toch Godts macht,

En verlicht ons met u straelen:
Uytgejaeght der zielen nacht,

En haer sorgelycke quaelen.