De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXIII. Capittel.
Jesus reysende naer Jerusalem, en wort op den weg van de Samaritaenen niet ontfangen.

DEn soeten Heere Jesus en heeft noch niet gerust van synen lastigen arbeyt in de voyagien van Galileën; ende siet hy begint wederom op een nieuw te reysen door eenen langen ende moeyelyken weg naer Jerusalem; om sijnen Hemelschen Vader te eeren in syne Feest-dagen, welck voor hem vier oft vyf dagen reysens is. O lastige Pelgrimagie van den Sone Godts! hebt toch medelyden met uwen soeten Heere, ô ziele; want de brandende liefde tot ons en geeft hem geene ruste maer jaegt hem geduerig van den eenen kant tot den anderen, sonder eenig respyt. En verlaet uwen liefsten Jesus niet in allen sijnen arbeyt, maer volgt hem naer alwaer hy gaet, singende met den H. Bernardus in sijnen herten-sangh:

[p. 254]

 

'K sal u volgen waer gy gaet,

 

Gy en zult my niet ontloopen:

 

Want in u myn herte staet,

 

Jesus troost van onse hoopen.

Laet ons nu mediteren, dat het is in het midden van den Somer, ende dat de hitte soo geweldig is, dat de Sonne schijnt te branden mits die Landen seer heet zijn. Siet nu eens (om Godts wille) met wat een moeyte den armen Jesus suckelt in dese steenachtige en bergachtige wegen, gaende bloots hoofts ende bloots voets. De Sonne steeckt hem in het hooft, ende de heete keyen branden sijne voeten. Hy sweet soo geweldelijck dat aen elck hayr van sijn hooft ende baert eenen druppel hangt, ende het sweet van geheel syn lichaem dringt door sijn kleederen. Siet met weenende oogen hoe hy gaet al stuypen, beswyckende van de vermoeytheyt, uytwendig brandende van hitte, ende inwendig brandende van dorst, hebbende de tonge soo droog als een berdt. De beenen begeven onder hem van flauwte, ende de voeten zyn soo vol kloven, dat hy schijnt te treden op elsens.

Och hoe diep gaen my desen dingen in het herte! O devote Ziele, cont gy uwen Saligmaecker aldus sien arbeyden, sonder grondelijck beweegt te worden? Dit soude my wonder geven. Men soude medelijden hebben met een beeste, in soo groote pijnelijckheden. Och mijnen Godt, hoe dier heeft u mijn ziele gekost! hoe swaer heeft u den last geweest van mijne sonden! Och oft ick conde voor u storten soo veel traenen van medelijden ende devotie, als gy voor my gestort hebt druppelen sweets.

Aensiet, ô Ziele! uwen beminden Jesus, hoe hy gaet al huygende, zijnde ten eynde van sijnen aessem. Och hoe cont gy uwen Godt aldus aensien,

[p. 255]

sonder te storten overvloedige traenen. Gaet by hem met betrouwen, ende aensiet hem in het aensicht met medelijden. Geeft hem iet, om het sweet af te droogen, of droogt het selfs af met eerbiedinge. Doet open u vallyse, en geeft hem iets om te verstercken. Peyst dat gy een flessche hebt met koelen Rynschen Wijn, ende schinckt hem daer van, om sijnen brandenden dorst te blussen. Dit moet u een onuytsprekelycke vreugt wesen, dat gy uwen soeten Heere, in sijne uyterste ellende, moogt een weynig solaes aendoen. Siet dan by sijne voeten, kust ende omhelst de selve. Aensiet met weenende oogen alle de bleynen, ende telt hoe veel dat'er zyn. Och wie sal my van dese aldersoetste voeten scheyden! O hemelsche Voeten, hoe treckt gy myn begeerten, hoe ontsteeckt gy myn herte, hoe dwingt gy myn affectie. O ziele, hebt dese Goddelijcke Voeten lief, ende zijt geduerig by de selve: want sy een wonderlijcke verborgen kracht in hebben, om den mensch te verwecken tot traenen, ende om een Godtminnende herte te doen smijten van liefde.

Als nu Jesus met sijne Discipels, met groote pyne gecomen was tot by de Stadt van Samarie^[a] soo heeft hy sommige van sijn Discipels vooren gesonden naer de Stadt om een logist gereet te maeken. Maer als Jesus in de Stadt quam, soo de Samaritanen sagen dat hy reysden naer Jerusalem, welke Stadt sy seer haeteden, hebben hem geweygert te herbergen: waerom hy genootsaeckt zijnde te vertrecken uyt de Stadt, is met groote pijne voorder gegaen tot eenig Dorp. Siet hoe den sachtmoedigen Heere, versonden zijnde met groote onbeleeftheyt van dese goddeloosen menschen, sonder een woort tegen te seggen, wederom gaet al suckelen, ende met schaemte uyt de Stadt.

[a] Luc. 9.

[p. 256]

Maer de Discipels en waeren in dit ongeval soo patientig niet als Jesus: want Jacobus en Joannes hierom seer gestoort zijnde tegen de Samaritaenen, seyden tot Jesum: Heer wille wy seggen dat het vier uyt den Hemel daele ende hun verniele. Maer Jesus hem omme keerende heeftse berispt, seggende: Gy lieden en weet niet van wat geest dat gy zyt. Den Sone des menschen is niet gecomen om zielen te vernielen, maer om te behouden Let hier wel op Jesus maniere van doen ende spreken; ende leert van hem met sachtmoedigheyt verdragen de gebreken van uwen even-naesten.