De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXVII. Capittel.
Jesus voeght hem met twee Discipels die gaen naer Emaus, ende ontsteeckt hunne herten met syne woorden.

OP^(a) den selven dag dat Jesus verresen was, soo zyn twee van sijne Discipels vertrocken uyt Jerusalem naer een Casteel ofte Dorp Emaus, t' eenemael droevig; ende spraken onder malcanderen van Jesus, ende van al dat hem geschiedt was, zynde by naer sonder hope, ende meenende dat sy bedroghen waeren, in het gene sy van hem verwacht hadden. Ende als sy soo kouten t'saemen, siet Jesus quam gauw achter hun, ende voeghden hem met hun, maer hunne oogen wierden belet dat sy hem niet en kenden. Doen seyde Jesus tot hun; Welck zyn de saemenspraecken die gy hebt onder malcander, en zyt droevigh? Den eenen genaemt Cleophas, antwoorde seggende; Hebt gy te Jerusalem Pelgrimagie geweest, ende en weet ghy niet wat daer geschiet is dese daghen? Jesus seyde; Wat? Ende sy zeyden; Van Jesus van Nazareth, die was eenen Propheet seer machtig in woorden ende wonderlycke wercken, voor Godt, ende voor al het volck, ende hoe hem onse opperste Priesters ende Princen gelevert hebben ter doodt, ende gekruyst. Doch wy hoopten dat hy het Volck van Is-

(a) Luc. 24.

[p. 550]

raël zoude verlost hebben; Ende het is nu den derden dagh dat dese dinghen gheschiedt zyn. Maer sommighe van onse Vrouwen hebben ons verschrickt, zeggende: dat sy gaende geheel vroegh naer het graf, syn Lichaem niet gevonden en hadden, maer dat sy Engelen gesien hadden, die zeyden dat hy leefde. Doen zeyde Jesus tot hun: O dwaese ende traege van herten om te gelooven, in al het gene de Propheten gezeydt hebben! En moeste Christus dese dingen niet lyden, ende alsoo gaen in syne glorie? Ende beginnen van Moyses, ende alle de Propheten, heeft hun uyt geleydt alle de Schriftueren, die van hem gesproken hadden. Ende soo sy daer-en-tusschen aen het Dorp toe quaemen, Jesus gebaerde voorder te willen gaen. Maer sy dwongen hem, seggende: blyft met ons, want het wort avondt. Ende hy is met hun binnen gegaen.

Ende als sy aen tafel saten, Jesus heeft broot genomen, ende ghezegent ende gebroken, ende aen hun gegeven. Als dan ginghen hunne ooghen open, ende herkenden hem ten lesten: maer hy verdween uyt hunne oogen. Doen zeyden sy tot malkanderen: en waeren onse herten niet brandende als hy met ons sprack op den weg, ende ons opende den sin der Schrifturen? Ende ter zelver ure opstaende, zyn gekeert in Jerusalem. Dit verhaelt ons het H. Evangelie.

O Christen Ziele, is u herte oock niet brandende als ghy dese dinghen leest? Och hoe goedt is het met Jesus te wandelen, hoe goedt is het met hem te kouten; O ziele, soeckt eenighe plaetsen, soeckt verborgen hoeckxkens, ende wandelt dan met uwen alder-soetsten Jesus in de wyde woestyne des gheest; en laet hem dan spreken tot u herte syne lieffelycke woordekens, die het zelve sullen

[p. 551]

wonden, ontsteken, ende doen blaecken met vlammen der hemelscher begeerten.

Aenmerckt nu hier [seght S. Bonaventura]^[a] de goedtheydt ende goedertierentheyt van uwen Heere Jesus. Ten eersten syne brandende liefde en konde niet lyden, dat de syne soo droevigh waeren en doolden.

Inder waerheyt eenen oprechten vriendt, ende getrouwen mede geselle, eenen goedertieren Heere, is Jesus. Hy voegt hem seer familierelyck met die arme Discipels, hy vraeght de oorsaecke van hunne droefheyt, hy legt hun uyt de Schrifturen, ontstekende hunne herten, ende verjagende uyt de zelve de duysternissen van ongheloovigheyt. Soo doet hy met ons dagelycks geestelyck. Want is't dat wy door eenige perplexiteyt, swaermoedigheyt, droefheyt, ofte andere inwendige quellingen verstoort ende beswaert zynde, van den zoeten Jesus beginnen te kouten, hy voeght hem terstont by ons, versterckende, ende verlichtende onse herten, ende die oock ontstekende in syne liefde. Daerom geen beter remedie en is'er tegen zulken pesten, als van Godt te spreken ofte van Godt te peysen ^(b)Heere uwe woorden zyn geweldigh vierigh, ende uwen Dienaer heeft die bemindt. Wederom seght hy: ^(c)Myn herte is binnen my heet geworden, ende in myne Meditatie is het vier ontsteken.

Aenmerckt ten tweeden de goedtheyt van Jesus, niet alleen om syne liefde, maer oock om syne diepe oodtmoedigheyt. Aensiet hem toch wel, hoe ootmoedelyk hy met hun gaet als eenen armen Pelgrim, ende gaet met de syne, als een van hun, die den Heere is van Allen. En duncke't u niet dat hy tot syne eerste oodtmoedigheyt ghekeert is. Hy

[a] Medit. vit. Chr. cap. 92.

(b) Palm. 128.

(c) Psalm 38.

[p. 552]

geeft ons hier een exempel om hem naer te volgen. Syne ootmoedigheyt blyckt oock hier in; te weten dat hy hem niet en onweerdigt te gaen met syne mindere Discipels: want die en waeren geen Apostels, maer van syne andere leegste Discipels, ende nochtans voeght hy hem met hun seer familierelyck, ende gaet, ende spreeckt met hun. Soo en doen de hooveerdige niet die vlieden het geselschap van de kleyne, ende willen alleen converseren, ende gaen met de groote. Noch in een ander blyckt hier de ootmoedigheyt van onsen Heere Jesus; want de hooveerdighe en geweerdighen hun niet, onder luttel persoonen hunne opgheblaesen woorden uyt te storten; maer den Heere Jesus en onweerdight hem niet ook onder twee, sijne groote Mysterien met veele redens te verklaeren; hy en veracht niet weynige, jae zelve niet een, gelyck hy eertydts ghetoont heeft, soo lange sprekende met de Samaritaensche Vrouwe.

Aenmerckt ten derden de goedtheydt des Heeren in dese tegenwoordige, geschiedenisse. Aensiet hem wel, met welcke vriendelyckheyt hy dese syne Discipels onderwyst, versterckt, ende vertroost. Siet hoe hy hem geveynst voorder te willen gaen, om hunne affectie meer te ontsteken, ende om van hun genoot ende gehouden te zyn. Siet hoe hy met een soet gelaet hem laet trecken, ende goedertierelyck met hun binnen gaet. Siet hoe hy familierelyck met hun aen tafel sit nemende de leegste plaetse, ende als de minsten, broodt neemt ende breeckt, ende hun daer van dient; ende hoe hy sy zelven als dan aen hun veropenbaert, met hunne groote verwonderinge. Alsoo doet hy met ons dagelycks onsienelyck; want hy wilt genoodt, ende vast gehouden wesen, met vierige gebeden, vlammende begeerten, ende Heylige Meditatien.

[p. 553]

Ende daerom moeten wy altydts bidden, ende niet ophouden, gelyck hy leert op een ander plaetse. Hy leert ons hier oock, dat wy ons moeten seer oeffenen in wercken van Christelyke liefde, ende hospitaleteyt, indien wy willen dat hy by ons herberghe; ende dat het niet genoeg en is de Goddelycke woorden te lesen ofte hooren, maer dat men die oock te wercke moet stellen. Tot hier S. Bonaventura.