De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXVIII. Capittel.
Jesus veropenbaert hem in het midden van syne Discipels binnen Jerusalem

DE^[a] twee voorseyde Discipels keerende in Jerusalem, vonden de Apostels uyt-genomen Thomas, met noch andere, vergadert met gesloten deuren, om de vreese der Joden; van welcke sy verstonden dat den Heere waerachtelyk verresen was, ende hem veropenbaert hadde aen Simon. Doen vertelden sy oock wat hun gebeurt was op den wegh, ende hoe sy hem gekent hadden in de brekinge des broodts. Ende terwylen sy dese dingen zeyden, soo quam Jesus ende stont in het midden, ende zeyde; ^[b]Vrede zy u, ick ben 't en vreest niet. Sy verbaest ende verschrickt synde, meenden dat sy eenen geest sagen doen seyde Jesus; Waerom zydy verstoort, ende laet vremde gepeysen op u herten rysen; Siet myne handen ende voeten, want ick ben 't tast ende siet; want eenen geest en heeft noch vleesch noch beenen, gelyck gy my siet hebben. Ende dit gezeydt hebbende, toonde hun syne handen ende voeten. De Discipels zyn dan verheugt geweest, siende den Heere. Maer soo sy noch niet en geloofden het gene sy saegen, ende door blydschap waeren als buyte hun zelven

[a] Luc. 24.

[b] Joan. 20.

[p. 554]

in een groote verbaestheyt, doen seyde Jesus: hebdy iet om te eten? ende sy presenteerde hem een stuck gebraden visch ende wat honing. Ende als hy in hunne tegenwoordigheyt geëten hadde, nemende de brockelingen op, heeftse hun gegeven; ende tot hun gheseyt: Dit zyn immers de woorden, die ick to u lieden geseyt hebbe, als ick noch met u was, te weten: dat alle dinghen nootsaeckelyck moeten volbracht wesen, die in de Weth van Moyses, ende inde Propheten ende Psalmen gheschreven staen van my: te weten dat Christus moeste lyden, ende ten derden dage vander doodt verrysen. Doen opende hy hun verstandt, om de Schrifturen te verstaen.
Ende seyde tot hun wederom: Vrede zy u. Gelyck my den Vader gesonden heeft, soo sende ick u. Ende dit geseyt hebbende heeft geblaesen, seggende: Ontfanght den H. Geest: wiens sonden gy vergeeft, die zullen vergeven worden. Tot hier het H. Evangelie.
Siet ghy wel (seght S. Bonaventura)^(a) hoe dese dingen zyn vol zoetigheyt, vol vreugt ende blydschap? Aensiet den zoeten Jesus, hoe hy daer familierelyck staet tusschen sijne vriendekens, gelyk eene Moeder tusschen haere kinderkens, met een zoet ende vriendelyck gelaet, toonende hun syn Handen, Voeten ende Zyde. Gy moogt wel peysen dat de Discipels, naer dat sy door het Engelsch gesicht, ende minnelycke aenspraecke van hunnen zoeten Meester eenen moedt geschept hadden, hem te voete gevallen zyn, seggende hunne schult dat sy hem soo leelyck verlaten hadden. Den Heere hun minnelyck vertroostende, zeyde: Staet op myne Broeders, alle sonden zyn u vergeven. O wie zal konnen uytspreken hoe groot de blyd-

(a) Medit. vit. Chr. c. 93. par mut.

[p. 555]

schap was van alle die daer tegenwoordigh waeren, naer dat sy soo geweent ende ghesucht hadden! O met wat een vlytigheyt, met wat een affectie, met wat een devotie dienden sy hem, als hy te eten vraegde, ende met wat een vreught ende genoeghte stonden sy rondt om hem, hun uytter maeten vermaekende in syne Engelsche schoonigheyt, ende syn lieffelyck gelaet.

Gy mooght wel peysen dat onse L. Vrouwe daer oock was, want de Discipels vergaderden by haer. Aensiet haer dan, hoe sy familierelyck by haeren Sone sit, ende hem seer sorghvuldelyck dient, ende met onuytsprekelycke vreught aensiet ende hoort, al het gene hy daer doet ende seght. Den Heere ontfangt oock seer geerne allen dienst van haere handen, ende eert haer met eerbiedinghe voor de Discipels. En vergeet oock Magdalena niet, die lieve Disciplinne Christi, ende de Apostelersse der Apostelen, als die d'eerste hun de verryssenisse verkondight heeft. Aensiet haer dan, hoe sy volgens haere gewoonte sit aen de voeten van haeren alder liefsten Meester, seer aendagtelyck toe-luysterende, als hy spreeckt, en hem oock, waer in sy kan, met alle affectie seer blydelyck dienende. O welck een huysken is dit nu, hoe goet is het nu daer te wesen. En duncket u niet dat hier oock eenen grooten Paesschen geviert wordt! Indien gy eenige devotie hebt, gy sult seggen dat jae.

Maer den Heere en heeft als dan by hun niet lange vertoeft, want het was avondt ende spade. Nochtans hebben sy misschien hem oock gedwongen wat langer daer te blyven, hem biddende dat hy soo haest niet vertrecken en soude. Meent gy niet dat die vierige Magdalena sittende by de Voeten van Jesus, hem confidentelyck vast hiel by sij-

[p. 556]

nen rock, met een minnelycke ende eerbiedelyke stoutigheyt, op dat hy soo haest niet wegh gaen en soude. Want hy hadde sneeuw witte kleederen aen, den blinckenden Tabbaert van syne glorie. Noch sy en hiel hem soo niet vast uyt presumptie, maer uyt confidentie, sy die hem zoo lief hadde, ende die hem zoo lief getal was: Noch dit en mishaegde aen den Heere niet: want hy wilt gehouden wesen, gelyck boven gebleken heeft in de twee Discipels die gingen naer Emaus. Ten laesten den Heere bewesen hebbende eerbiedinge aen synen Moeder, ende ontfangen hebbende haeren oorloof, heeft hun altemael gezegent, ende soo is hy vertrocken; ende sy hem aenbiddende ter aerden, baden hem, dat hy haest wederom soude komen. Sy bleven dan altemael hongerigh ende dorstigh naer den soeten Heere, wiens tegenwoordigheyt sy plachten soo geduerigh te genieten, ende wederriepen hem dickwils met vierige wenschen ende suchten.

Siet gy wel, ô ziele, hoe dickwils men heden Paesschen geviert heeft: want alle de openbaeringen, die tot nu toe vertelt zyn, gebeurden op den Paesch dagh. Maer mischien hebt gy dese dingen gehoort ofte gelesen, maer van de selve geen inwendigh gevoelen gehadt, om dat gy misschien oock in de Passie geen medelyden gehadt en hebt. Doch ick geloove, indien, gy u zelven in de Passie wist te verwecken tot medelyden, ende het gemoet hadde vereenigt ende niet verstroeyt tot wereltsche saecken, ofte tot overvloedige, curieuse, ofte sinnelycke saecken: dat gy alle reysen, dat gy dese dingen mediteert, soud' in u herte eenen Paesschen gevoelen, dat is, een geestelycke blydschap, ende soete beweginge uwer affectien. Want den Apostel segt: Is 't dat wy deelachtigh worden van syn lyden,

[p. 557]

wy sullen oock deelachtig wesen van syne consolatien. Tot hier S. Bonaventura.

Als Thomas, die in de voorschreven openbaringe Christi niet en hadde tegenwoordigh geweest, by de andere Discipels quam, sy seyden: ^(a)Wy hebben den Heere gesien. Doen seyde hy: 't En zy dat ick sien in sijne handen de gaten der nagelen, ende mynen vinger daer in steke, ende myne handt steke in syne Zyde, ik en sal't niet gelooven. Zynde dan de Discipels op den achtsten dagh van de Verryssenisse wederom vergadert binnens huys. ende Thomas met hun, soo is Jesus [als eenen goeden Herder sorge dragende voor syn klyn hoopken] binnen gekomen met gesloten deuren, ende stondt in het midden, seggende: Pax vobis. Vrede zy u. Daer naer heeft hy geseyt aen Thomas: Siet mynen Handen, ende steeckt uwen vinger daer in, ende steeckt uwe handt in myne Zyde: ende en weest niet ongeloovig, maer getrouwe. Doen seyde Thomas, zynde t'eenemael beweegt in syn herte, met een brandende affectie, ende met traenen: Mynen Heere ende mynen Godt. Jesus seyde tot hem: Gy hebt, ô Thomas gelooft, om dat gy gesien hebt: Saligh sullen sy wesen, die niet gesien en hebben, ende gelooft hebben. Dit verhaelt ons het H. Evangelie.

Thomas sagh Christus Mensch [seght S. Bonaventura]^(b) ende geloofde hem Godt te wesen. Hy seyde oock ootmoedelyck syne schult, gelyck d'andere gedaen hadden, om dat hy hem alsoo verlaeten hadde. Den Heere dan hem minnelyk op-heffende, seyde: En vreest niet, alle uwe sonden zyn u vergeven. Aensiet hem dan hier wel, ô Ziele, ende aenmerkt syne gewoonelyke goedertierentheyt ootmoedigheyt, ende sijne brandende liefde,

(a) Joan. 20.

(b) Medit. vit. Chr. cap. 94.

[p. 558]

met welck hy aen Thomas, ende de andere Discipels, toont syne Wonden, om alle duysterheydt ende twyffelachtigheyt van hunne herten te weiren Soo dan den Heere Jesus heeft hier wederom sijne vriendekens verheugt, sittende wat tydts by syne Moeder, ende de Discipels; sprekende tot hun van 't Ryck Godts. Aensiet hun wel, hoe sy rontom hem sittende met groote blydschap, maer onse L. Vrouwe neffens hem met meerder gemeynsaemheyt, ende Magdalena altyts by de Voeten, hoorende met onuytsprekelycke vreugt die hemelsche woorden, ende aensiende syn Aensicht vol lieffelyckheyt ende schoonheyt. Voeght u oock, ô ziele, met dit heyligh geselschap, maer met groote eerbiedinge van verre staende, 't en zy dat den soeten Heere u doet by roepen, ende vermaeckt u in te aenschouwen dat Engelsch gelaet, het licht uwer oogen, ende al u goedt: gevende den toom aen uwe brandende affectie met duysent heete wenschen, ende sprancken van liefde tot uwen aldersoetsten Jesus. Och wat gevoelt hier een minnende herte, dat met Jesus liefde gewont is. Ten lesten segt den minnelyken Heere, sat sy gaen souden naer Galileën, op den Bergh Thabor, ende dat hy hun aldaer wederom sal veropenbaeren: ende hun ghegheven hebbende syne Benedictie, is verdwenen. Sy bleven daer-en tusschen tot hem hongerig ende dorstigh gelyck te vooren, sy waeren nochtans seer versterckt. Tot hier S. Bonaventura.