Ruize-rijmen

7. Pyramus en Thisbe.

Pyramus en Thisbe,

zij, de lieflijkste onder de vrouwen,

vurig en jong alle twee,

spraken af met elkander te trouwen.

Jammer genoeg voor het paar -

of een ‘paar’ mocht het dus nog niet heeten -

maakten de ouders bezwaar,

want die wilden van vrijen niet weten.

Vruchtloos der kindren geween!

en tot overmaat nog van hun lijden

waren zij buren, alleen

door een muur van elkander gescheiden.

[p. 172]

 

Dicht bij elkaar, en toch ver!

 

In de muur was geen poort of geen deurtje,

 

maar...... als een lichtende ster

 

in den nacht scheen hun eenmaal een scheurtje,

 

ergens verborgen in 't groen,

 

groot genoeg voor 't verliefde gefluister,

 

maar net te klein voor een zoen.

 

Hier nu dweepten zij dikwijls in 't duister.

 

En om het blakende vuur

 

hunner heimlijke liefde te blusschen,

 

drukten zij elk op den muur

 

bij het kiertje de klappendste kussen.

 

O, dat gehate verbod!

 

Is me dat een manier om te vrijen?

 

't Is maar een matig genot

 

dat gezoen op die ijskoude keien!

 

Eindlijk verwint zij haar schroom;

 

hoor de schalken het schema beramen:

 

‘Onder den moerbeienboom,

 

vlak bij Ninus' graf, komen wij samen!’

 

‘Goed!’ - Zoo gezegd zoo gedaan.

 

Zie nu Thisbe ontsnappen... daar gaat ze...

 

Zacht, bij het schijnsel der maan,

 

sluipt ze voort, en is tijdig ter plaatse.

 

Alles rondom ligt in droom;

 

geen gevaar is in 't duister te duchten.

 

Hier is de moerbeienboom;

 

hagelblank zijn de volrijpe vruchten.

 

Plotsling verbleekt haar gelaat:

 

een leeuwin ziet zij dreigend genaken,

 

vlak bij de plaats waar ze staat,

 

met van runderbloed druipende kaken!

 

Snel, voor haar leven beducht,

 

is nu Thisbe een grot in gekropen,

 

maar, in haar angstige vlucht

 

daar ontslipt haar de sluier bij 't loopen.

 

Dezen verscheurt de leeuwin,

 

en, teleurgesteld, langer niet wachtend,

 

gaat zij de bosschen weer in,

 

de nu bloedige flarden verachtend.

 

Pyramus komt. - Ach! het rood

 

van den sluier, en 't poot-merk in d' aarde

[p. 173]

 

zeggen hem: Thisbe is dood! -

 

Heeft het leven voor hem nu nog waarde?

 

Neen. Hij doorsteekt met het staal

 

zich de borst in die droevigste stonde,

 

rukt het weer uit, en een straal

 

spuit omhoog uit de kokende wonde.

 

 

 

Thisbe, verheugd, dat het lot

 

haar den dood der verscheuring bespaarde,

 

sluipt, nog bedeesd, uit den grot......

 

ziet den bloedigen jongling ter aarde...

 

werpt zich op 't lijk met een gil......

 

heft den dolk op, en rukt zich de tressen -

 

‘Boom!’ krijt zij, ‘gij, die daar stil,

 

overladen met sneeuwwitte bessen,

 

staat, als getuige der smart,

 

moog' uw vrucht, als een blijk onzer pijnen,

 

voortaan in 't klaaglijke zwart

 

van den rouw voor de menschheid verschijnen!’

 

't Boezemblank bloedig bespet,

 

zinkt zij neer, zich uit liefde vermoordend.

 

Dat was haar laatste gebed -

 

en genadige goden verhoorden 't.

 

............................................................

 

Als je knus moerbeien eet,

 

zal je meestal wel ver van de smart zijn;

 

toch is het goed dat je weet

 

hoe het komt, dat die vruchten zoo zwart zijn.