Ekskuseer mijn linkerhand

[p. 10]

Negentien-negentien

proloog

Vloekwater staat te vliezen
maar het onderleven klukt.
Het kuiken in het hart van mijn gewrichten
pikt om zich heen op zoek naar de gedichten.
Kom, dichter, roep naar boven
wat nooit bestond
en ga het vers verliezen
zodra dit lukt.
Kom, muze, kus mij op de mond
en knoop ons een gedicht,
jij geeft het thema op, wij gaan het spelen,
kom in ons vers, wij gaan je vierendelen.
Kom, lezer, ween om scheurgebit en mes en valbijl
maar eet met smaak van het lam.
Ik neem met snelle teugen uit mijn leugen
de bloedproef totdat ik het bloed proef.
Ik sta verkeerd in de bladzij,
maar lees mij, lees mij eruit!

[p. 11]

het lid

De schede, de verborgen valstrik,
de baarmoeder, het open graf
dat leven uitbraakt over al dit
gestorvene dat vroeger was
en uit jaloersheid weer gaat leven.
Zie hoe de bergen bijna beven
als adders, die toch haast niets wegen,
in hellingrimpels gaan omhelzen
en hoor het in de rotssteen bonzen
wanneer daarop de padden paren.
En zie onszelf, hoe wij ons haasten
hals over kop de strik, de valkuil in;
als hete rekels die hun neus nastuiven
rennen de mannetjes het lid - o, dit
enige echte progressieve lid
in hun organisatie - achterna
om zich het graf weer in te storten
dat eeuwig het leven is.

[p. 12]

de waarheid

Wat is voortreffelijker, zou men dus zeggen,
dan een hete hond te zijn, een dier,
reukvlaggen planten om een wijd revier
waar wij met goddelijke ontucht heersen?
- ‘Maar er is liefde. En liefde is de waarheid.’
- ‘Waarheid dat is twee ronde vormen.’
- ‘Schoonheid is slechts een toegift op de waarheid,
en wederrechtelijk, tot jammer is het alles
zonder de waarheid als een zacht wit vuur.’
Die weet wat liefde is, weet, dat soms één uur
meer dan een leven is, dat niets bestaat
voordat die waarheid het heeft aangeblazen.
De man die uit een zwak vat kracht put
laadt op zijn beurt zijn lief met schoonheid.
Wat is omhelzen zonder een kus? Schenden;
al te vernederend en onvertogen
is een omarming als voordien de ogen
elkaar niet vonden en herkenden.

[p. 13]

de liefde

‘Jouw tanden’, zegt de man, ‘jouw lippen moeten
mij eerst herkennen willen en begroeten
voordat ik binnentreed - de tweelingogen
van de wacht geven het sein. Een glimlach is
de sleutel en gejuich gaat op langs heel
het lijf van huid tot huid: hoe zal het komen?
Dat wat geen ogen heeft maar wel een mond
en dat kan spreken met de zachtste lippen
kom ik slechts binnen langs dit voorportaal,
en binnen wacht jij zelf, mijn warm zacht dier;
jouw zoet onmondig onderdier, o liefste, is
mij meer dan duizend zomerdagen’ -
de man hoeft naar geen oorsprong immers vragen,
het groot gebod het dwingt en jaagt:
verrukt het zaad uitstorten, steunend baren,
schreiend geboren worden maar opnieuw en even
gretig weer voort, onder de zweep van dit
verschrikkelijke en beminde leven.

[p. 14]

geboorte

Hoe kan wat drie seizoenen eerder
in weelde moet ontsprongen zijn
zo onafwendbaar naar dat einde
gestroomd zijn van koud doodszweet?
Hoe kan wat toch eens hijgde naar het ontstaan
en wat het moederlijf toen toch voldaan
liet inslapen, zo òndergaan?
In de golfslag van de pijnstroom
zien wij maanden tot minuten
krimpen, weeën rijzen, gaan maar
komen al terug. Nou scheurt het vlees en,
hoe vast het was ingebed, los! laat het:
in het vangnet van ons daglicht een nieuw leven.
Schrei maar, stamelt de vader, nieuw kind van ons,
ik weet wel niet wat ik met je aan moet,
maar daar ben je dan, wees gegroet.
Hij veegt het zweet van haar mond.
Zij is nu doodstil - of lacht zij weer even?

[p. 15]

de neus

Als onze dochters op het linnen
geen neuzen hebben of soms twee
dan gaan synodes samenscholen
en in de formulierenboeken zoeken
hoe zij ons het bestaan ontkennen kunnen -
als wij een steen tot schoudergewelf scheppen
en in ons oog de vreugde opstoot
als het is gedaan
stellen de inquisities vragen:
zeg op, waar zit de navel?!
en de verloven worden ingetrokken
want de beambtenorde van
het kastplanken verstand
blijft op zijn rechten staan
te mogen weten wat wij wel vervoeren
in onze kunst en om ons te fouilleren
op het gevreesde onbegrepen
geheime wapen van de schepping.

[p. 16]

druiven

Maar niets stelt niets voor
want de druiven die zich blauw
te barsten hangen kan men
begerig voor hun wijn vermorzlen,
maar kan men ook zo plukken dat
men 't zachte knapje bijna hoort -
en stuk tussen de tanden bijten,
het vlees drinken als sap, de schil
floep, weg, wie kan het verste spugen,
want krachtig spugen zelf al
dat kan heerlijk wezen.
En deze zelfde vrucht
kan het in zijn bijna rijpe
bedauwde spanning ook goed doen
alleen om naar te kijken -
zo is éen druif drie druiven,
een hele goede kan
het zelfs tot zeven brengen.

[p. 17]

Hussem

Het linnen is een toeverlaat
voor leven dat in kleuren aanslaat,
dat hoofs en vastberaden wordt ontvangen.
Geel zendt zijn blijde mosterdgas
om alle voorbehouden te ontsmetten.
De tonen gaan zich zetten.
Het blauw is in zijn samenspraak
met rood zo sterk dat zwart kan zeggen:
keer tot mij in, ik ken mijn taak.

De schilder neuriet in de taal der bomen
en der rivieren die hij heeft ontmoet.
Zo en niet anders is ons schrift
wuiven zij hem van verre toe.

Let op, nu worden nevels weggewist,
de steen eenmaal gevonden aan een strand
ligt in het atelier te conspireren
met wie met wat om van dit schilderij
het plan te maken van een sterke stad.
De kleuren wakkeren aan
op het gespannen doek.
Geschilderd is gedaan, gedaan
is wat men niet herroepen kan:
het teken gaat naar eigen inzicht leven.

[p. 18]

Don Camillo

De bleke priesters moeten God een gruwel zijn,
die alles heeft gemaakt en zag en zie
hij vond het goed, ook de hormonen.
Maar hoedt u meer voor de gebronsden,
de bruinen die wat met u drinken willen,
want achter lachende goedschikse ogen
houdt Franco wacht, Aristo, Bloed en Bodem -
evviva mussolini mamma mia zegen
het veldgeschut dat wij hier tegen
de ethiopiërs verschepen,
die de bezitters van italië trotserend
tegen de sanctus spiritus verstokt
nog blijven ploegen met een ploeg van hout,
die boven het kameel niet prefereren
de alfa romeo - wees vol van achterdocht
jegens de smeue kitsch van Timmermans,
zijn wijngaard van de lieve heer is 't land
van de SD-Gehilfen die uw bloed begeerden.

[p. 19]

Lawzamassy^*

De negers van amerika, als ik goed zie,
zullen op moeten passen dat zij niet
de duitsers worden van hun werelddeel:
als de sentimentele bruten waar europa
altijd mee zit, die stikken in het slijm
van wenend en vervloekend zelfmeelijden
zodra het frisch und fröhlich aufmarschieren
in andermans land en het zingen tussen
ruïnes van de steden van hun buren
en langs de lijkjes van de kindren van de mannen
die zij al eerder doodden ergens bij een grens
zodra die voorspoed zeg ik ophoudt.
Want als de liederen die de negers met
hun donkerbruine notehouten stemmen
voor the lawd en de mensen zingen
op schubert lijken gaan, dan wordt jordaan
tot rijn, dan is het met
de negers van amerika gedaan.

* Lord, have mercy!

[p. 20]

de vrijheid

Drinkt met ons op de vijfde Mei
van over zeg maar over honderd jaar
als iedereen vergeten is hoe, waar,
waarom men waar ook kwam ter wereld,
de schelfzee in, de schelfzee uit,
verdronken of droogvoets daardoor geleid;
als de vervolgden heet en gretig
aan het vervolgen gaan, die ophing
wordt gehangen om precies dezelfde reden,
wanneer de onderdrukten die ontwaakten
zich rekken en al rondzien of er ook
wat te bespringen valt en te beschaven,
wanneer de koreanen in seattle landen
to civilize them poor white bastards
wenn sich die Deutschen einmal fleiszig
und systematisch ausgerottet haben
dan zal de duivel in een nieuwe kudde varen
en haar onder gejuich de rots afdrijven.