Pinokkio in Afrika

[p. 32]

IX




Pinokkio komt een koopmannetje met dadels tegen en als hij er een geproefd heeft, vertrekt hij overhaast naar Afrika, zonder zijn vader er ook maar een woord van te zeggen.

* _* *

Vol goede voornemens liep Pinokkio stevig door, tot hij op een zeker punt van de straat een mannetje tegenkwam met een papieren steek op en een groot schoon wit voorschoot aan, zoodat hij wel een kok uit een hôtel leek.

Dit mannetje duwde een karretje voort, dat vol lag met iets, wat Pinokkio nog nooit had gezien, en hij schreeuwde, dat uw ooren er van gingen tuiten: ‘Dadels! dadels! versche dadels! dadels zoo zoet als suiker! Echte, Afrikaansche dadels!’

‘Die heeft het ook al over Afrika!’ riep Pinokkio. ‘Dat Afrika vervolgt me! Maar wat heeft Afrika nu met dadels te

[p. 33]

maken, en wat zijn dadels? Ik heb er nog nooit van gehoord!’

Vlak voor Pinokkio stond het mannetje stil, want een dame, die voor een raam stond, had hem een teeken gegeven. Pinokkio stond ook stil juist naast het karretje, terwijl de dame een kilo van die waar voor zich liet afwegen.

Nu gebeurde het, dat er een dadel van dat kilo, dat het mannetje in een mandje, hem door de dame toegestoken, wilde overschudden, op den grond viel. Dadelijk bukte de marionet, raapte de gevallen vrucht op en bood ze de dame beleefd aan.

‘Dank u,’ zei de dame met een lieven glimlach, ‘die moogt ge houden, dat hebt ge wel verdiend.’

En zonder er verder een woord bij te voegen trok ze zich van het venster terug en liet den marionet met de dadel in zijn hand staan.

Ook het mannetje met zijn karretje was weggegaan en



schreeuwde zoo hard, dat hij tot op de vijfde verdieping te hooren was:

‘Dadels! dadels! versche dadels! dadels zoo zoet als suiker! Echte Afrikaansche dadels!’

Pinokkio bleef hem een heelen tijd nakijken; daarop wierp hij een blik op de ramen der omliggende huizen, en toen hij er zeker van was, door niemand gezien te worden, stopte hij de dadel in zijn mond.

‘Wel heb ik van mijn leven!’ zei de pop, ‘zoo iets zoets heb ik nog nooit geproefd. Wat een verschil met die sinaasappelschil van gisteravond! Maar dan was het ook echt waar, wat die

[p. 34]

man met zijn groote snor, die een olifant voorstelde, zei.’

‘Ik ga naar Afrika!’ zei de marionet luid, ‘ik ga er heen, al zou het me mijn beenen kosten, al zou ik verdrinken, of al zou ik de roode, gele, groene, of een zee van alle kleuren van den regenboog er voor moeten oversteken!’

En die deugniet begon, zonder eraan te denken nog even naar huis te gaan om van zijn vader afscheid te nemen, die op dat uur met het ontbijt op hem zat te wachten, en zonder er ook maar één oogenblik aan te denken hoe bedroefd die arme oude man zou zijn, als hij hem noch dien dag, noch vele volgende, zien zou, in de richting van het strand te hollen.

Op tien pas afstand van de zee hoorde hij zich toeroepen: ‘Pinokkio! Pinokkio!’

De marionet stond stil, keek rond en zag niemand. Hij liep weer verder, maar opnieuw hoorde hij roepen:

‘Pinokkio! Pinokkio! Weet wèl, wat ge doet!!!’

‘Ja, dàg! groet ze thuis maar van me!’ riep die onbezonnen jongen, terwijl hij met zijn eenen voet in het water stapte.

‘Hè, 't is erg koud vanmorgen!’ zei hij, terwijl hij den tweeden er ook in trok; ‘het is verschrikkelijk koud, het maakt me heelemaal koud, maar ik weet wel een middeltje, om aan die kou te ontkomen!’ en met een snelle beweging boog hij zich voorover, stak zijn armen naar voren en dook onder.

Tien seconden later kwam hij weer boven en begon zoo kalm te zwemmen, alsof het buiten hem omging.

's Middags om twaalf uur zwom hij nog altijd; het werd avond, en nog zwom hij; de maan kwam op, maar hij zwom al verder en verder, zonder een zweem van vermoeidheid, honger of slaap. Daar moet ge toch een marionet voor zijn!