Pinokkio in Afrika

[p. 134]

XXXVI
Mharameho, de lievelingspage van Pinokkio I, onderricht Zijne Majesteit in de kunst, zoo zwart als een raaf te worden.

* _* *

De dagelijksche bezigheden van Keizer Pinokkio waren gering in aantal en niet vermoeiend.

Hij moest opstaan, zich laten invetten als de as van een karrewiel, ontbijten en omringd door zijn hoogwaardigheidsbekleeders, drie uur op zijn troon gaan zitten ter afdoening van staatszaken.

Weliswaar had hij slechts ja of neen te zeggen, maar de keuze tusschen die twee was niet altijd gemakkelijk, omdat de Eerste Kamerheer somtijds vergat hem met zijn voet of zijn elleboog aan te stooten.

Dikwijls lieten ze hem alleen met een paar dienaren, waaronder een paar jongens, die hem gezelschap moesten houden en de vliegen verjagen met een soort borsteltje van vogelveertjes, zoodat hij meermalen erg moest niezen.

Dat waren de beste oogenblikken van zijn leven als keizer; toch verveelde het hem heel erg, zoo lang te moeten stilzitten en als de echte kwajongen, die hij altijd geweest was, verzon hij een listig plan om van tijd tot tijd van dat gezeur af te zijn.

Hij had een bijzondere genegenheid opgevat voor een van die jongens, die aan zijn Hof waren toegevoegd en die buitengewoon op hem geleek in gestalte en uiterlijk, als er niet dat verschil van huidkleur geweest was.

Wat had Pinokkio nu bedacht?

[p. 135]

Op zekeren dag, dat ze vrij rondwandelden in een boschje dichtbij het vorstelijk paleis, riep hij den jongen bij zich en hem vertrouwelijk onder den arm nemend, zei hij met een zachte, vleierige stem:

‘Luister eens, Mharameho, moogt ge uw Keizer graag lijden?’

‘Majesteit, kunt U dat nog vragen?!’ antwoordde de jongen, tot tranen toe bewogen door deze onderscheiding.

‘Neem me niet kwalijk, hoor, het was zoo maar een vraag... En zoudt ge uw Keizer wel graag een plezier willen doen?’

‘Majesteit, als ik er U genoegen mee kon doen, zou ik in staat zijn met dit borsteltje een groote slang op haar tong te gaan kriebelen!’

‘Bravo!’ antwoordde Pinokkio; ‘zulke gevoelens zullen u zeker in staat stellen een prachtige carrière te maken. Maar laten we het nu niet over boa-constrictors hebben. Luister eens, ik zou de manier willen weten om mijn gezicht zóó te verven, dat ik heelemaal op een geboren Afrikaan zooals gij geleek. Ge begrijpt, hoe aangenaam mijn



ministers en mijn getrouwe onderdanen dat zouden vinden!’

‘Majesteit, dat zou de schoonste dag van ons leven kunnen worden!’

‘Bravo!’ riep de marionet. ‘Als ge altijd zulke antwoorden geeft garandeer ik u, dat ge de betrekking krijgt van eersten kassier bij de staats-administratie.’

De oogen van den jongen begonnen te schitteren als karbonkels.

‘Dat is dus uitvoerbaar?’ vroeg de marionet met grooten aandrang.

‘Niets gemakkelijker

[p. 136]

dan dat, Majesteit!’ antwoordde Mharameho. ‘Ik ken een struik, waarvan de vruchten uitstekend voor dit doel geschikt zijn.’

Het scheelde een haar, of Pinokkio had op de hem eigen manier een paar luchtsprongen gemaakt van louter vreugde; maar om zijn goeden naam van ernstig Keizer niet in de waagschaal te stellen, bepaalde hij er zich toe eens flink in zijn handen te wrijven.

‘En wanneer kan ik zoo prachtig geverfd worden?’

‘Vandaag al, als Uwe Majesteit mij veroorlooft een poosje heen te gaan,’ antwoordde Mharameho eerbiedig.

‘Ga maar!’ riep de marionet blij, ‘maar hoor eens, ik heb gedacht dat we, als we onder elkaar zijn, die titels maar moesten afschaffen. Voortdurend te moeten hooren: ‘Majesteit, Uwe Hoogheid, Keizerlijke Hoogheid’, verveelt me geweldig. Zeg maar gewoon Pinokkio tegen me, net zooals ik tegen u zeg: ‘mijn beste Mharameho,’ en bij deze woorden schudde hij hem stevig de hand.

Die arme jongen was door deze edelmoedigheid zóó diep getroffen, dat hij bijna flauw viel, maar hij vatte moed en kuste vol eerbied de punt van Zijner Majesteits neus en daarna verdween hij tusschen de struiken.

Den volgenden morgen werd over het geheele rijk een zeer belangrijk nieuwtje verspreid: Zijne Keizerlijke-Koninklijke Hoogheid was zwarter geworden dan de zwartste zijner onderdanen.

Vol vreugde wenschten de ministers deze blijde gebeurtenis te vieren met een groot gala-diner, en dien dag deed men tot aan het vallen van den avond niets dan eten, en daarna begon het bal.

Er werd gedanst voor den troon van den Keizer, die volgens een der oudste wetten, die nooit herroepen was, aan een bepaald soort van uitspanningen niet mocht deelnemen, daar die alleen voor de ministers en het volk waren. Maar ditmaal werd tegen deze eerbiedwaardige wet ernstig gezondigd, omdat Pinokkio, zich niet storend aan welke ceremonieele voorschriften ook en evenmin aan de Eerste Kamerheeren en Ceremoniemeesters

[p. 137]

van zijn Hof, den heelen nacht als een dolle doordanste, terwijl zijn trouwe Mharameho, uitgedost in de kleeren van den Keizer, diens plaats innam en zoo goed, dat men zelfs met een verrekijker geen verschil had kunnen ontdekken tusschen page en keizer.