De stille bloei

[p. 13]

Naar de arme zwoegers gaat mijn hart

Naar de arme zwoegers gaat mijn hart
en reikt mijn minnend mededoogen,
naar hen, die nooit, uit pijn en smart,
heffen hun glanslooze oogen

ten hoogen.

Voor de armen voel ik mijn gemoed
van droeve liefde groeien,
ik draag hún wee in 't kruipend bloed,
en voel hún vlammend-roode boeien

mij schroeien...

Hun licht- en droomloos leven gaat
ten onder, grauw, in doelloos kwijnen;
ik draag met hen zijn killen smaad
en voel alom zijn wrange pijnen

mij schrijnen.

O volk, dat leeft en zwoegt en sterft
ten dorren akker der ellende,
door 's levens vreugd versmaad, onterfd,
wiens lijden heeft, waar 't lot u zende,

geen ende;

o volk, wie op uw donkre baan
bloed-druplend, aller smarten kroon beidt, -
eens zult gij, vrij, ter bane gaan,
die langs der wereld smart en hoon leidt

ter Schoonheid;

eens zult gij zelf, jong, schoon en rein,
aan de eeuwen loop en wezen wijzen,
en in den verren glorieschijn
der groeiende aardsche paradijzen

verrijzen...