Liederen. Deel 1

Liederen van huisvlijt

[p. 71]

De menschheid.

Nog niet haar chaotisch-zijn ontstegen,
Voelend als een moeder een bewegen
Van het onbewuste, onbekende
Wezen, zuchtend in haar donkre lenden, -

Ligt de menschheid en haar mond is stil
En haar oogen kijken strak van wil,
Aangetrokken tot de vreemde droomen
Die gestegen uit haar binnenst' komen.

Hare oogen kunnen niet vasthouden
Wisseling van lijnen, die ontvouwen
Hunnen omtrek, wentelingen trage,
Achter sluiers waarin zij vervagen.

O om één ondeelbaar oogenblik
Licht te zien uitvallen, als een schrik
Tusschen het weg spoelende gefluister
In dit smartelijk doorwoelde duister.

[p. 72]

 

Komt dan nooit een einde aan mijn dragen?

 

Valt er nog geen antwoord voor het vragen

 

Van dit wezen, dat in mij opbeurt

 

Het harde hoofd en mij de nieren scheurt? -

 

 

 

Eind'loos moede ligt de menschheid neder,

 

In haar lichaam slaapt de wording weder,

 

En zij voelt haar droom, het wonderbare

 

Zalig oogenblik, dat zij zal baren.