Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 34]

XV.

Hij die de geest is der natuur, de Wind,
De wil die uit haar stijgt, hij zegt tot u,
Hier zijn de boomen, maak ze tot een schip,
En vaar uzelve en mijzelve weg;
Ik ben der Ruimte adem, roep mij aan,
Ik zal u dragen op mijn sprookjesmantel
In één moment door de oneindigheid,
Hier zijn de velden, neem van geel en blauw
En paars en rose, rood en violet
De zetsels aan van kostelijke tulpen
En zie ze staan als glazen op een blad
Waarin de zon zijn gelen wijnstraal giet,
Neem wat ge ziet, het is geheel van u,
De avond en de nacht en ook den morgen
De stemmingen van licht en duisternis,
Werp ze dooreen, maak van hun zijn, een beeld
Of duizend beelden, doe zooals ik doe,
Ik breek mij af, ik bouw mij weder op,
Ik schud mijzelf dooreen, ik jaag mij op,
Ik wek een stem die sluimerde in diepten,
Ik roep een stem die in de hoogte toeft,
En alles vat ik samen in mijn mond,
En blaas de wereld weg op mijn geluid,
Gij zijt mijn stem, ik lig in u gezonken
Ik wacht de teekenen van uw bevel
Ik wil uw dienaar zijn, ik ben gereed

[p. 35]

 

De minsten uwer wenschen te volbrengen,

 

Ik zal uw vriend zijn die te zwijgen weet,

 

Ik zal uw vriend zijn die welsprekend wordt,

 

Mijn lichaam is een tempel waarin gij

 

Kunt rondgaan zingend als een priester,

 

En tusschen ons is de gemeenschap, God.