Liederen. Deel 4

Nieuwe liederen der gemeenschap

[p. 50]

XXII.

Ik ben de vreugde, Ik ben vreugdebrenger,
De menschheid zong steeds, wat ik haar voorzong,
Ik ben van alle kleuren, kleurenmenger,
Ik ben van alle wijsheid de oorsprong.

Men wist mij niet, men dacht, oneindig verre,
En niet te naderen was mijn bestaan,
Ik was gewis een god, die boven sterren
Woont, waarop zijn milde voeten gaan.

En echter woon ik diep binnen u zelven,
Alleen gij zaagt uzelven en mij niet,
Kondet gij luisteren en naarstig delven
In uwe ziel, gij hoordet gaan mijn lied.

Ik leef in ieder uwer en mijn zangen
Hebben den fijnsten muzikant bekoord,
Wat hij weergeven mocht, had hij ontvangen,
Wat hij gezongen heeft, heeft hij gehoord.

Ik ben alom, omhoog, omlaag, beneden,
In 't vliedende en 't komende nabij,
Alleen ik ben niet, in het gore heden
Dat menschen noemen hunne maatschappij.

[p. 51]

 

In 't hooge leemen huis, gebouwd door leeken

 

Dat ziet op donkre binnenplaatsen uit,

 

De tijd heeft het geknauwd en op afbreken

 

Staat het gevaarte goor van bint en ruit.

 

 

 

De vloeren zijn vergaan, de plinten splijten,

 

De zwaarbelaste gevel is topzwaar

 

In 't huis, waarvan de kamers doen als mijten,

 

Loopen de nauwe gangen in elkaar.

 

 

 

En 't stinkt oneindig, stank is uitgeslagen,

 

En rookt met nieuwe vlagen naar omhoog,

 

Er wordt gestaag iets rottends aangedragen,

 

Het schijnt of op den bodem iets bewoog.

 

 

 

Het zijn de werkers, die daarbinnen huizen,

 

Ze kruipen in hun woningen naar bed,

 

Het zijn de vlijtigen, de arbeidsluizen,

 

Die zijn daar als de mijten neergezet.

 

 

 

Ginds maken zij hun kinderen en leven

 

Gelijk het valt, rumoerend of doodstil,

 

Zij denken, denken niet, wat zou het geven

 

Of in dit luizig lijf iets denken wil.

[p. 52]

 

En toch in die verworpenen, verschijnen

 

Zal mijn geluid op lichte wapenklank,

 

Ik zal ze heffen op, die ginds verkwijnen,

 

In hun vergoorde atmosfeer van stank.

 

 

 

Ik zal die kerels maken d'oogen open,

 

Zij zullen overleggen met elkaar

 

De goede wijz' om dit karkas te sloopen

 

Opdat het eindlijk valle in elkaar.

 

 

 

Ik ben de vreugd, ik ben de vreugdebrenger,

 

De menschheid zong steeds wat ik haar voor zong,

 

Ik ben van alle kleuren, kleurenmenger,

 

Ik ben van alle wijsheid de oorsprong.

 

 

 

Ik ben het Communisme, ben het wapen,

 

Waarmee de mensch zichzelve overwint,

 

Ik zal den kleinste uwer uit het stof oprapen

 

En maken tot een zingend menschenkind.