Van God en van de natuur

[p. 45]

XXVII

Nooit rust de scheppingsdaad, voortdurend wordt
Materie stralende, en zij verbindt
En zondert af en breekt uiteen en spoedt
Zich, zingend door het matelooze,
En brengt haar boodschap ‘de Verandering’.
De bergen nemen 't aan, de woeste zee
Houdt in haar loop en springt omhoog,
De wind buigt zijwaarts, rukt zichzelven weg,
De vastgelegde heuvels komen golven,
En d' aarde luistert, heft het trage hoofd;
Binnen haar nieren is een roep geschied,
Een fijne stem ging zich daarin meedeelen.
Veelkleurige vertellingen staan op
Te schrijven aan een tak en op den stam
En in de bladen, hun geschiedenis,
Een schelle klinkt, voortdurend klinken schellen
Er wordt gevaren en er is geen schip,
Er wordt gereden en er is geen wiel,
Er wordt gezongen en er is geen stem,
Er wordt geschilderd en er is geen schilder,
En nochtans klinkt en kleurt en spoelt en zingt
En spat uiteen iets, hecht zich aan en springt
En cirkelt, zet zich uit en krimpt weer saam
En vliegt in snelheid, voor geen oor waarneembaar,
Luid stralende en klinkend door het Al;
Het is materie, die alscheppend werd,
De stoffen van de Zonnen, Aarde, Zeeën, -
Die zich ontmoeten in het eeuwig ruim

[p. 46]

 

En scheppen, scheppen, voortbrengen uit iets,

 

Uit duizendmalen iets, dat iets aanraakt,

 

Omvat, bevrucht met felle energieën, -

 

Hernieuwende het mateloos heelal.