Van den aflaet Iesu Christi

VIII. Capittel.

Of die kinderen Godts hiernoch altijt moeten kondigen om ootmoedich te blijven.

HEBRON.

Christus en wil ons niet volcomelijck genesen ende van alle sonden verlossen, op dat wy ootmoedig blijven, en niet in hovaerdye komen souden. Hat. Waer met bewijsdy dat Christus ons niet volkomelijck heeft willen

[fol. Ccxcv]

genesen? Wat Propheet, wat Evangelist of wat Apostel schrijft sulcx? hy heeft immers willen volbrengen zijn eygentlijcke ampt: dit bekendy selve met uwen Calvijn te wesen, het wechnemen der geestelijcker sieckten met het wedergeven der gesontheyt. Soude dit wesen het laten blijven van sonden, die d'eenige oorsake zijn van der zielen sieckte? wie kan dat gelooven? het is dan zijn wil, zijn bootschap of ampt te volbrengen, dat is sieckte der zielen wech te nemen ende gesontheyt te geven. Maer dit seghdy dat hy in niemanden doet. So blijct uut u leere dat Christus wat wil doen dat hy niet en mach doen: ende dat hy mitsdien niet almachtig en is, dat is lasterlijc vanden Heere Christo te gevoelen. Hebron. Klapt so ghy wilt, ick houde met mijnen meester, dat inde kinderen Godes, d'oude mensche ⁺ sulcx is gecruyst, ende de wet der sonden sulcx wech genomen, dat daer noch zijn overblijfselen, niet om te heerschappen, maer om henluyden door de conscientie haerder swacheyt ⁺ te vernederen. Want voorwaer dewijle wy Heyligen wandelen in de wegen des Heeren: so blijven noch die overblijfselen onser onvolmaecktheyt: Die ons oorsake geven van ootmoedicheyt, op dat wy ons selfs niet vergetende, ons niet en verheffen. Daer seyt Calvijn wel uytdruckelijck tot wat eynde die overblijfselen der sonden niet wech genomen en werden, te weten om ootmoedigh te blijven ende ons niet te verheffen. Hattus. Hy seyt waer toe sy blijven, maer hy most eerst bewijsen dat zij blijven, ende dan tot wat eynde. Of dat eynde oock anders wat is dan quaet te doen, op datter goet uut kome, en dunckt my ⁺ niet sulcx was den Apostel toe gheschreven, maer hy en wilde dat niet lijden, als houdende sulcx voor een blasphemie. Wat is dit doch anders gheseyt by uwen Calvijn: dan dat Christus die daer wil dat wy volmaect zijn ende sonder sondigen, oock mede wil dat wy noch sullen sondigen, op dat wy niet en souden sondigen met hovaerdije? hielt nu Paulus sulcx voor een blasphemie teghen hem te zijn: Wie sal't Christo een eere te wesen moghen houden? Hebron. Neen ghy draeyet verkeerdelijck, 'tis minder quaet ghedaen, om meerder quaet te laten. Een spruytken quaets, is minder quaet dan des quaetheyts wortele, dit is de hovaerdije. Hattus. Ick draeye niet, maer spreke oprechtelijck. Wie daer van aflaet, en verhovaerdicht sich niet meer. Wat noodt of nut ist dan doch voor sulck een, te sondigen met eenige ander sonde, om niet te sondigen met hovaerdije, welcke sonde de gheen soo wel aflaet te doen, als alle andere, uut wiens ziele de sonde wech genomen ende wien die gesontheyt der gherechticheyt weder gegeven is door Christum den waeren Medecijn-meester der Zielen. So lochent nu dat Christi ampt is te genesen, dat hy om te ghenesen gekomen is, ende dat hy wil ghenesen: of lochent Christum ende zijne almogentheydt, nadien ghy't zijn ampt, bootschap ende wille te wesen bekent. Of bekendt dat hy yemants ziele soo waerlijck van haer kranckheydt heeft ghenesen, ende noch geneest, dat henlieden die wech genomen cranckheyt niet meer en mach beletten die geboden Godes volcomelijck te ghehoorsamen hier in desen leven.

+ Institut. 2.64.

+ Institut. 10.36

+ Rom. 3.2.