Van den boom des levens

Eva Adam den appel biedt,
die eet, en comt in doots verdriet.

Eva, Adam.

DAts bylo geen waen, die met valsche schijn bedrieght,
Ic vint wesen goet boven schijn die niet en liecht
Dese smaecke is boven al lieflijck en goet,
Hoe mach ick alleen genieten die wellust soet.
Die weelde smakelijck int ghevoel der keelen,
moet ick mijnen lieven man mede deelen.
O waer hy hier, 'tgheluckt, daer komt hy herwaerts gaen,
Lief man siet doch die schoonheyt deser vruchten aen.
Boven haer schijn is, die smaeck lustigh om weten.

Adam.

Neen, God heeft ons verboden daer af te eten
Al wat goet is van schijn, is niet goet int wesen
God sprack van sterven, o soud ick den doodt niet vreesen?

Eva.

Lief wat is die doodt? zydy oyt doodt gheweest
Ist wijsheydt datmen onbekende dinghen vreest?

Adam.

'tMoet ons quaedt zijn, dat ons verbiedt die goede Godt.
Volghde een knecht zijn wil boven zijn Heeren ghebodt
Dat waer oock onrecht.

Eva.

Laet af met waen te voelen
Hout u aen my, het ondervintlijck ghevoelen.
Heb ick so soet en soo lievelijck bevonden
Dat icx u moet raden.

Adam.

Ick vreese voor zonden
Want eet ick vanden Boom ick sal den doodt sterven.

Eva.

Ja onwijsheydts doodt, en 'tverstants leven erven.
Ben ick dan doodt? is my 't soete leven ontschaeckt?
Noch heb ick lustigh die lustighe vrucht ghesmaeckt,
Die lust gon ick u, neemt en eedt oock lustelijc
U weygheren queldt mijn liefde onrustelijck,
Die en sal, dat zijt seker, nemmermeer rusten,
Soo langh ghy niet deelachtigh zijt mijnder lusten
Eet doch, doet u selven wel om mijnen wille.

Adam.

Dit wijf laet my niet af, ick sie sy wert niet stille
Doe ick haer wil niet, die maeckte my gaern lustigh.
En ick sach haer herte gaern in stilheydt rustigh.
'tWaer oock een kleyn saeck dat ick haer groote liefde
Tot mywaerts, met eten van een vrucht gheriefde,
Soo benick van't moeyelijck ghequel ontslaghen
En doe haer lief int volghen van haer behaghen.

Lanck 36. Regulen.

Nadencken.

WAen bedriegt, onwijse yver schenct dickmael den beminden venijn voor Wijn, menschen boven Godt te gheloove doet inden vloeck vallen, reden hoort den lusten te temmen. Zotheydt ist tot misdaet te haesten opte lancksaemheyt van Godes straffinge. De man hoort des Wijfs misdaedt te berispen ende niet na te volghen. Onmatighe liefde tot het Schepsel doet den Schepper verachten. Vrede te soecken metten verdoolden menschen maeckt onvrede met Gode. Ende yemant te ghoorsamen tegen 'tgebodt is rechte onghehoorsaemheydt van godt.