God straft des serpents, Eve en Adams zonden,
en gaet den boetvaerdigen ghena verconden.
Godt, Adam, Eva, Serpent.
DE mensch wandert niet meer onschuldigh naeckt int licht,
Maer hy vliet nu besmet mijn suyver gesicht,
Waer hy in mijn heylsame woordt ghebleven,
Hy waer noch int onschuldighe goede leven.
Nu wijckt hy van't leven, van my zijnen Gode,
En comt deur de sonde inder sielen doode
Soo quaedt ist overtreden van mijn ghebode
Doch wil ick noch vertroosten in desen noode.
En hem die sich self niet mach vryen van't quade
Soo lieflijck voorcomen met ilde ghenade
Dat hy noch boven zijn eerste staet werdt eerlijck
Soo hy gheduldigh aen neemt mijn straffing leerlijck
En op mijn beloften bout vast en begheerlijck
Blijvende nu voorts in mijn woordt on-afkeerlijck.
Nu keert hy vluchtigh van my door't wroeghen doornigh
En 'tverkeert oordeel, d'welc my die lieft ben waent toornigh
Dus can hy niet my, maer ick hem wel soecken
Waer zijdy Adam? komt uyt die duyster hoecken
Ick hoorde u stem inden lusthof, en quam in sorghen
Om mijn naecktheydt. Dus heb ick my Heer verborghen,
Voor u aensichte streng, suyver en volmaeckt.
Wie heeft u gheseydt dat ghy van onschuldt waert naeckt?
Anders dan dat u weetgierigh soo vermeten
U vande verboden Boom zondigh dede eten,
Ghy beklaeght my recht Heer, recht ist dat ickt kinne
tLieve wijf dat ghy my gaeft tot gesellinne,
Gaf my de vrucht, ick adt, en condt haer niet weerstaen.
Waerom hebdy, segt onwijse vrou, dat gedaen?
Het listighe Serpent bedroogh my en ick at.
En loghens dochter, om dat ghy u hebt vercloeckt
Den goeden mensch te verderven, suldy vervloeckt
Sijn en blijven met schanden onwaerden,
Onder al 'tander ghedierte vander aerden,
Op dijnen hovaerdighen Borst suldy treden
Dijn hoogh vlieghen sal dy doen sincken beneden.
Eten suldy met dijne tanden fenijnigh
Gheen Broodt des Levens, maer aerdt Serpentinigh.
Niet Hemelsch, maer aertsche dinghen suldy wenschen
Aertsch zijnde suldy verslinden d'aertsche menschen
Welcker zin niet dan dat aertsch is can beluycken
Dats meest des vleeschs wellust d'Afgodt van der Buycken.
Die elck met 'tgunt daer onder is weeldig verstijft,
Daer door men veel geyle Hoerderye bedrijft.
Welcke Buyckdieners oock gheen stem sal gebreken
Om van dees valsche wellust 't valsch Lof te preken
En and'ren (als ghy 'twijf deedt) oock te bedrieghen
Maer tot een boete van sulck u venijnigh lieghen
Stel ick die waerheydt crachtigh voor triacule
Als een zaedt der Vrouwe (een groot miracule)
Tusschen den welcken en u, haer en dijn zade
Ick vyantschap sal stellen sonder ghenade.
d'Almachtighe waerheydt sal dit quaedt oock wreken
En valsche waen, dijn hooft sulcx tot morteren breken
Dat ghy waerheydts Jonghers soo blijft verschooven
Dat hen onmoghelijck sy u meer te gheloven,
Door versochtheydt wis, in heur kloecke hersenen
Dan suldyse belaghen in heur versenen
Dats in hare navolghende ghewoonten quaet,
want men 'quaet eer verstdet en haet, dan daetlijck laet.
Den loghen ghelooft, en u man ten val ghebracht
Door u ongheloofs vermetele blendigheydt
Sult gheplaeght sijn met meering van ellendigheydt
Int ontfanghen van die wenschelijcke deughden
Die ghy goedt zijnde mooght verwerven met vreughden.
Maer na dien ghy door de zondt quaet zijt van herten,
Suldy sonder voorgaende dootlijcke smerten
Int sterven der zonden, gheen deught moghen baren,
| |
Voort levens deught sal der zonden doodt beswaren.
Want ghy die u mans raedt behoorde te volghen
Sonder zijn weten die vrucht hebt in gheswolgen
Ja hebt hem noch, door u aentreckelijck smeken
Met u doen vallen en in den doodt versteken
Als ghy die hem schuldigh waerdt te ghehoorsamen
Hem u ghehoorsaem maeckte tegen 'tbetamen,
Soo dat het minste het meeste t'onder brachte
Suldy voordts aen wesen onder des Mans machte.
'tVerstandt sal ghebieden al die begheerlijckheydt,
En mijn woordt het verstant, dits des Mans heerlijckheyt.
Dits mijn schicking, want dat ghy die niet meer verstoort.
Die smekende stem ws wijfs die u heeft becoort
Soo dat ghy smaeckte van die vrucht teghen myn woordt
Daer op ghy meer dan op't wijf hoorde te mercken.
Sal nu die Aerde vervloeckt zijn in u wercken.
Ick meyn u aertsche Mensch, u Aertsche sinnen
Soo dat ghy daer n moyte en verdriedt sult vinnen,
Ende niet sonder u arbeydelijck zweeten,
Ellendighe vruchten daer af en sult eten.
Als roubarende lusten, wroeghende doornen,
Ydel hopen, ancxtigh vreesen, droevigh toornen
Met ander aertsche Cruyden bitter vol rouwe
Dit sal u broodt zijn in Warme Arbeydts douwe
Tot dat ghy Adam nu Aertsch van naem en van aert
Wten Hemel valsch daer in ghy hoogh ghesteghen waert
Ootmoedelijck daelt int diepste van der Aerden
Daer uyt ghy eerst quaemt, ja tot stof van onwaerden
U self verneert en vercleynt in uwen ooghen
Soo lang suldy dees arbeyt pijnlijck ghedoghen
Wort ghy soo inder waerheydt stof, cleyn ende niet
Terstont sal verdwijnen u moeyelijck verdriet
Dan salder een nieuwe Adam in urijsen
Die met het Hemelsch Man versaden en spijsen,
En mijn lieft tot u in hem soo naeckt bewijsen
Dat ghy my het alderbeste goedt sult kinnen,
En boven al met hert ende ziele beminnen.
Lanck 104. Regulen.
| |
Nadencken.
God wil niet het verderven der zondaren, veel min des oprechten menschen. Zonde baerdt den doodt, godt voorkomt genadelijck den vluchtigen mensche, de hovaerdighe wert vernedert, hovaerdie verslint d'Aertsche menschen lijflijcke wellust verleyt. Waerheyt maect vry vande logen. 'tQuaet moet sterven sal't goede leven. Pijnlijck valt het sterven van't quade 't Snootste moet het Edelste dienen, Quade ghewoonte baert quade wercken. Inde Wereldt, dats buyten die ghehoorsaemheydt Christi, heeft men onrust. Ootmoedigheyt brengt tot rusten. Den cleynen wert gods goetheyt cont. Kennisse van goetheyt teelt liefde.
|
|
Auteursrechtvrij