Verdichtsels
(1861)–Jan Baptista de Corte–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
De vriendenkus werd wederzyds gegeven,
Met plegtige beloft, dat zy, in gansch hun leven,
De jongskens van malkaêr
Niet zouden raken.
Kent gy myn jongskens? sprak de nachtuil. - Niet te wel.
- Is 't zoo, dan vrees ik schroomlyk voor hun vel;
Zoo gy ze vindt, ge zult ze schaken.
- Weet gy ze my niet wys te maken?
- O ja! Ze zyn zeer schoon, en poezelig en snel:
Rood bekje, witte pluimpjes en vergulde voetjes.
Och! 't zyn toch zulke zoete lieve poetjes! -
- Ik weet genoeg. - Zult gy ze kennen? - Allerbest. -
- Zy moeten dan niet duchten voor uw klauwen? -
- 'K geef u myn vorstlyk woord: gy moogt er op betrouwen.
Den zelfden dag vond de adelaer een nest
In eene kloof der rots verdoken.
Er lagen jongskens in, zoo leelyk, smeerig, vuil,
En zoo afschuwelyk als spoken.
Dat zyn de kinders niet van mynen vriend den uil,
Sprak de adelaer; ik mag ze vrylyk eten.
En hy aen 't scheuren en aen 't vreten:
Daer bleef niet een!
Juist was het laetste beestjen ingezwolgen,
Wanneer de nachtuil t'huis kwam; oordeel welk geween
Hy maekte! Trouwloos dier! riep hy geheel verbolgen,
Meineedige vertreder van een heilgen eed!
Gy zwoort, een uer geleên, dat geen het minste leed
Myn kindren zou gebeuren,
En, hertelooze beul, gy komt ze vreed verscheuren!
- Uw kindren! Ik! Verscheuren! Waer?
Sprak de arend. - Daer, gy tyger! daer
In dat bebloede nest! O wee!... O moordenaer!
- Gy had me uw jongskens afgeschilderd
Als zonneschoon, als wondren der natuer,
En 'k vond hier schepsels gansch verwilderd,
| |
[pagina 31]
| |
Gansch ongeschikt en plomp, en stuer;
Te leelyk om te helpen donderen!
Moet het u dan verwonderen
Dat ik, in weêrwil ons verbond,
Uw kinderen verslond?
Beken dat gy, eilaes! uw wel verdienden loon vindt.
Doch, kan 't u troosten, 'k neem myn deel in uwe smert,
Gy werdt bedrogen door uw moederlyke hert:
Want altyd zegt een moeder: Myn kind, schoon kind.
|
|